OPINIONS

Στην εξωτερική πολιτική τα πράγματα είναι λίγο-πολύ δεδομένα και δεν υπάρχουν ιδιαίτερα περιθώρια για κινήσεις με άμεσο θετικό αποτέλεσμα.

Η Novartis, ο Ρασπούτιν και οι διάφορες… θεραπαινίδες της Θέμιδος βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας και του (άμεσου) ενδιαφέροντος στο πολιτικό σκηνικό. Αλλά το ζήτημα που απασχολεί πιεστικά και κυρίαρχα τα κομματικά επιτελεία, είναι ο εκλογικός νόμος και η απόλυτα σχετική και επηρεάζουσα αυτόν συνταγματική αναθεώρηση.

Ο παλιός Γερμανός Καγκελάριος Οτο Φον Μπίσμαρκ έλεγε ότι «οι άνθρωποι λένε τα μεγαλύτερα ψέματα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές». Στο μεν κυνήγι τα ψέματα είναι ανώδυνα. Πόλεμο δεν έχουμε-ευτυχώς!- για να ξέρουμε πώς είναι. Επομένως, θα περιοριστούμε στη σχέση ψεμάτων και εκλογών. Και έχουμε ουκ ολίγες αφορμές.

Μπορεί το Κυπριακό πρόβλημα να έπαψε προ πολλού να απασχολεί την ελληνική κοινή γνώμη, όμως 45 χρόνια μετά το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, παραμένει μια ανοικτή πληγή για την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Μια «αψιμαχία» μεταξύ του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Παύλου Πολάκη και μάλιστα για ένα μάλλον δευτερεύον θέμα (την ΕΡΤ επί ΣΥΡΙΖΑ) αναδεικνύει ένα σημαντικό πρόβλημα που έχει -και, κατά τα φαινόμενα, θα εξακολουθεί να έχει, όσο ο Αλέξης Τσίπρας ταλαντεύεται- το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: την άρνηση να παραδεχτεί, επίσημα και καθαρά, ότι η εκλογική του ήττα δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική πολιτική, αλλά και σε λάθη σε άλλα πεδία, καθώς και σε ανοίκειες συμπεριφορές στελεχών του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ξεκαθάρισε (μετεκλογικά...) από την αρχή: δεν θέλει να συνεχίσει η παράδοση της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου. Είτε για λόγους αρχής και πολιτικής κουλτούρας, είτε επειδή απλά... δεν τον συμφέρει. Ίσως και των δύο μαζί.

Οι πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης φαίνεται πως έχουν επιδράσει θετικά στην εικόνα της Ελλάδας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Ανεξάρτητα από τις παλιότερες ή σημερινές εξελίξεις στο σκάνδαλο Novartis, έχει καταστεί ολοφάνερο πλέον τι έχει και δεν έχει γίνει. Και τα ουσιαστικά συμπεράσματα είναι εύκολα. Εχουμε και λέμε.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος φοβάται-λέει-μήπως μολυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την πασοκοποίηση. Είναι κι αυτό ένα δείγμα της σύγχυσης που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογική ήττα.

Μιας και τα πρωθύστερα είναι της μόδας (π.χ, πρώτα αυξάνεις τους μισθούς και μετά πετυχαίνεις ανάπτυξη…), ας επιχειρήσουμε κι’ εμείς κάτι ανάλογο με την περιβόητη υπόθεση Novartis. Όχι το παγκόσμιο και υπαρκτό οικονομικό σκάνδαλο, αλλά με το… ελληνικό αυθαίρετο πανωσήκωμα του, την πολιτική σκευωρία που έστησε η προηγούμενη κυβέρνηση κατά των αντιπάλων της.

Ας ξεκινήσουμε με μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.

Ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές πριν το ΚΙΝΑΛ κυκλοφορήσει την κατακόκκινη αφίσα με την σοβιετική γροθιά που τρέλανε κυριολεκτικά όσους απέμειναν στον χώρο.

Ένας Τσίπρας από τα παλιά και… τα παλιότερα εμφανίσθηκε στην ΔΕΘ! Σαν να μην πέρασε μια μέρα όχι μόνο από κυβερνητική θητεία του, αλλά ακόμη και από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου…

Τι κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης δυο μήνες μετά τις εκλογές; Τρία πράγματα. Πρώτον, αναζητούν τις αιτίες της ήττας τους. Δεύτερον(και συναφές) κάνουν την αυτοκριτική τους. Και, τρίτον, έχουν από κοντά τη νέα κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας τις ανακολουθίες και προλαβαίνοντας πονηρούς σχεδιασμούς της. Δεν είναι υποχρεωμένα να επικροτούν τα όποια θετικά, αλλά δεν κάνουν και αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.

Είναι αξίωμα, γενικώς παραδεκτό και διαχρονικό, πλέον: οι θεσμοί της (κάθε) εξουσίας και τα πρόσωπά της έχουν δυσανεξία στην κριτική. Πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, ανώτατοι δικαστικοί, επιχειρηματίες κ.α) βγάζουν σπυριά, όταν ακούνε ή διαβάζουν αρνητικές επισημάνσεις για όσα κάνουν ή δεν κάνουν.