OPINIONS

Ανεξάρτητα από τις παλιότερες ή σημερινές εξελίξεις στο σκάνδαλο Novartis, έχει καταστεί ολοφάνερο πλέον τι έχει και δεν έχει γίνει. Και τα ουσιαστικά συμπεράσματα είναι εύκολα. Εχουμε και λέμε.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος φοβάται-λέει-μήπως μολυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την πασοκοποίηση. Είναι κι αυτό ένα δείγμα της σύγχυσης που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογική ήττα.

Μιας και τα πρωθύστερα είναι της μόδας (π.χ, πρώτα αυξάνεις τους μισθούς και μετά πετυχαίνεις ανάπτυξη…), ας επιχειρήσουμε κι’ εμείς κάτι ανάλογο με την περιβόητη υπόθεση Novartis. Όχι το παγκόσμιο και υπαρκτό οικονομικό σκάνδαλο, αλλά με το… ελληνικό αυθαίρετο πανωσήκωμα του, την πολιτική σκευωρία που έστησε η προηγούμενη κυβέρνηση κατά των αντιπάλων της.

Ας ξεκινήσουμε με μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.

Ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές πριν το ΚΙΝΑΛ κυκλοφορήσει την κατακόκκινη αφίσα με την σοβιετική γροθιά που τρέλανε κυριολεκτικά όσους απέμειναν στον χώρο.

Ένας Τσίπρας από τα παλιά και… τα παλιότερα εμφανίσθηκε στην ΔΕΘ! Σαν να μην πέρασε μια μέρα όχι μόνο από κυβερνητική θητεία του, αλλά ακόμη και από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου…

Τι κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης δυο μήνες μετά τις εκλογές; Τρία πράγματα. Πρώτον, αναζητούν τις αιτίες της ήττας τους. Δεύτερον(και συναφές) κάνουν την αυτοκριτική τους. Και, τρίτον, έχουν από κοντά τη νέα κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας τις ανακολουθίες και προλαβαίνοντας πονηρούς σχεδιασμούς της. Δεν είναι υποχρεωμένα να επικροτούν τα όποια θετικά, αλλά δεν κάνουν και αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.

Είναι αξίωμα, γενικώς παραδεκτό και διαχρονικό, πλέον: οι θεσμοί της (κάθε) εξουσίας και τα πρόσωπά της έχουν δυσανεξία στην κριτική. Πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, ανώτατοι δικαστικοί, επιχειρηματίες κ.α) βγάζουν σπυριά, όταν ακούνε ή διαβάζουν αρνητικές επισημάνσεις για όσα κάνουν ή δεν κάνουν.

Δυσκολίες φέρνει στην αντιπολίτευση η οικονομική πολιτική Μητσοτάκη και οι παροχές και ελαφρύνσεις υλοποιηθείσες ή εξαγγελθείσες, που δεν έχουν μονομέρεια αλλά αφορούν σε όλες τις τάξεις, ενισχύοντας και τα πιο αδύναμα στρώματα.

Η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επιλέγοντας τους τίτλους για τα χαρτοφυλάκια των νέων επιτρόπων έδωσε την αφορμή για να ξεσπάσει μια μάλλον μετωπική αντιπαράθεση.

Οι ηγέτες έχουν δίπλα τους πρόσωπα που κάνουν την παρασκηνιακή δουλειά, την οποία δεν μπορούν να κάνουν όσοι είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας (υπουργοί, βουλευτές κ.α). Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν ο Αντώνης Λιβάνης, που πέθανε χθες.

Το φαινόμενο είναι διαχρονικό και το γνωρίζουν όλοι οι υπουργοί Οικονομικών: η φοροδιαφυγή οργιάζει στο χώρο των μη μισθωτών και συνταξιούχων.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου, υπό μία έννοια, ήταν ένας πραγματικός άθλος του Τσίπρα, αφού κατάφερε μέσα σε ένα εξαιρετικά αρνητικό πολιτικό περιβάλλον να κρατήσει το κόμμα του ζωντανό.

Εχει «δικαίωμα» να πεθαίνει ένας καλλιτέχνης; Οταν έχει μεγαλώσει γενιές, κατηγορηματικά, όχι.

Το πιο ενδιαφέρον, από πλευράς πολιτικής σημειολογίας, σημείο της συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ΔΕΘ, ήταν η τοποθέτησή του ότι δεν είναι στις προθέσεις του να στήσει «βιομηχανία εξεταστικών επιτροπών στην Βουλή».