OPINIONS

Ηταν Ιανουάριος του 2015. Δυo-τρεις μέρες μετά τον σχηματισμό της «πρώτης φοράς Αριστεράς» κυβέρνησης, υπό τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων δείχνουν πως η κυβέρνηση εξασφαλίζει θετικές γνώμες για το μέχρι τώρα έργο της (με ποσοστά από 55% έως 75%) σε όλους τους τομείς, πλην ενός: του μεταναστευτικού, όπου μόλις ένα 25% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το πρόβλημα…

Συμφωνώ απολύτως με τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα!

Στη μεγαλύτερη επιτυχία της με τους Dap-Kings, η τελευταία μεγάλη κυρία της σόουλ Σάρον Τζόουνς τραγουδούσε πως για να γνωρίσεις την καρδιά ενός άνδρα χρειάζονται εκατό μέρες κι εκατό νύχτες. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του αυτή η περίοδος γνωριμίας μόλις παρήλθε.

Εντάξει, όλα τα περιμένουμε. Αλλά η απόφαση των Τραπεζών να επιβάλουν εξωφρενικές χρεώσεις σε ορισμένες συναλλαγές ξεπερνάει κάθε όριο αναισθησίας και προκλητικότητας. Και είναι θλιβερό που ακόμα κανένας-ούτε ο αρμόδιος υπουργός, ούτε ο κεντρικός τραπεζίτης, ούτε η Επιτροπή Ανταγωνισμού-έβγαλαν κιχ.

Η πρώτη που το είπε, με μελό πλην θυμωμένο ύφος, σχεδόν με λυγμούς, ήταν η κ. Περιστέρα Μπαζιάνα. “Το 2015, πήραμε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήραμε την εξουσία…” Εξ ου και, όπως αποκάλυψε, κάθε 5 Ιουλίου στην επέτειο του περιβόητου δημοψηφίσματος του ‘15, “κλαίει από νεύρα και από οργή…”

Είναι ολοφάνερο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν πιστεύουν στη θεωρία περί «σκευωρίας» στην υπόθεση Novartis. Αν την πίστευαν, δεν θα έστηναν Προκαταρκτική Επιτροπή μόνο για τον Παπαγγελλόπουλο, λες και αυτός έστησε μόνος του όλη την «σκευωρία».

Μοιάζει σαν εφιάλτης. Μόνο που είναι κάτι πολύ χειρότερο. Είναι η πραγματικότητα. Που δεν φεύγει με το που θα πεταχτείς από τον ύπνο σου και θα διαπιστώσεις ότι ήταν ένα κακό, εφιαλτικό όνειρο...

Συνήθως οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί απειλούνται από την αντιπολίτευση. Όμως, καμιά φορά μπορεί να απειλούνται περισσότερο εκ των έσω. Kαι αυτό το «έσω» μπορεί να είναι υπουργοί, βουλευτές και άλλα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Τέτοια φαίνεται ότι είναι η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η βοή των καιρών με παρακίνησε να παρακολουθήσω τη νέα ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην Αίθουσα» και όχι η αίσθηση ότι πάω να δω αριστούργημα. Όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες πιστεύω ότι ο Γαβράς -ας είμαστε ειλικρινείς- ανήκει στους δεινόσαυρους της κινηματογραφικής βαρεμάρας.

Δεν πρόλαβε να απογειωθεί από την Αθήνα το αεροπλάνο του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ και ο αέρας κοντεύει να πάρει μαζί του τα ωραία λόγια και τις «εγγυήσεις» που είχε εκπέμψει λίγες ώρες νωρίτερα ο Μάικ Πομπέο, κάνοντας τον ελληνικό Τύπο να εκστασιαστεί και να δει «ομπρέλα» και «ασπίδα» προστασίας για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αποτιμήσει κανείς τις επισκέψεις υψηλών ξένων αξιωματούχων, κάτι παρόμοιο με το νερό και το ποτήρι: το βλέπεις είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο και τη σειρά την καθορίζει ο βαθμός αισιοδοξίας ή η σκοπιμότητα. Ετσι και με την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο.

Ας μην γελιόμαστε: στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, η κατάσταση θα γίνεται ή όλο και χειρότερη, ή όλο και πολύ χειρότερη.

Πριν από 33 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, πανίσχυρος πρωθυπουργός, είχε καθιερώσει μια νέα λέξη στο πολιτικό λεξιλόγιο: τα «ρετιρέ». Όχι, δεν εννοούσε τα τελευταία διαμερίσματα των πολυκατοικιών, αλίμονο! Εννοούσε τους υψηλόμισθους υπαλλήλους των περίφημων ΔΕΚΟ και των Τραπεζών, που είχαν ταράξει στις απεργίες την κυβέρνησή του.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και ο Μάκης Βορίδης έχουν συνυπάρξει ξανά σε κυβέρνηση. Μέχρι το 2012 ήταν στην κυβέρνηση Παπαδήμου.