Ο περισσότερος κόσμος, όταν θέλει να διαχειριστεί το στρες, στρέφεται σε μεθόδους αυτοφροντίδας: κάνει χαλαρωτικά ντους, μασάζ, διαλογισμό.
Σε άρθρο της στο Make It του CNBC ωστόσο, η Dr. Rebecca Heiss που μελετά τη φυσιολογία του στρες επισημαίνει ότι αν και αυτές οι δραστηριότητες δεν είναι επιβλαβείς, δεν έχουν τις περισσότερες φορές τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σε έρευνά της σε πάνω από 750 Αμερικανούς, σε διάστημα σχεδόν ενός έτους, διαπίστωσε ότι το 58% των ανθρώπων αγχώνονται περισσότερο όταν προσπαθούν να ελέγξουν το στρες. Στο άρθρο της επισημαίνει ως προς αυτό, ότι ανάλυση σε περισσότερα από 90 προγράμματα ευεξίας σε χώρους εργασίας έδειξε ότι τα μόνα που λειτούργησαν ήταν εκείνα που ενθάρρυναν τους εργαζομένους να κάνουν φιλανθρωπική ή εθελοντική εργασία.
Γιατί η βοήθεια προς τους άλλους μειώνει το στρες
Η Heiss βασίζει τα παραπάνω ευρήματα και στη βιολογία εξηγώντας ότι όταν βιώνουμε στρες εκτός από την κορτιζόλη και την αδρεναλίνη, ο οργανισμός απελευθερώνει και οξυτοκίνη, την «ορμόνη της αγκαλιάς» που μας παρακινεί να συνδεθούμε με άλλους και να αναζητήσουμε υποστήριξη.
«Αυτό σημαίνει ότι το άγχος έχει σχεδιαστεί για να είναι μια κοινωνική εμπειρία. Όχι μια εμπειρία που υποτίθεται ότι πρέπει να κατακτήσετε μόνοι σας», γράφει η Heiss.
Πώς να μετατρέπετε το στρες σε εφαλτήριο για πρόοδο
Στη συνέχεια προτείνει τρόπους για να διοχετεύσουμε την ενέργεια του στρες σε πράξεις που ωφελούν τους γύρω μας. Συστήνει για παράδειγμα, αν έχουμε μία δύσκολη μέρα στη δουλειά, να βοηθήσουμε έναν συνάδελφο ή να αναλάβουμε ένα πρότζεκτ που οι υπόλοιποι αποφεύγουν.
Αν το άγχος πηγάζει από προσωπικά ζητήματα, προτείνει αντί να ξεσπάσουμε σε κάποιον, να μαγειρέψουμε ένα δείπνο για κάποιο φίλο που περνάει κι εκείνος κάποια κρίση ή να βοηθήσουμε έναν γείτονα με τις δουλειές.
Στην οικογένεια, όταν οι δυναμικές δημιουργούν στρες, προτείνει να εστιάσουμε στο πώς μπορούμε να συμβάλουμε σε λύσεις αντί απλώς να διαχειριζόμαστε τις αντιδράσεις μας.
Στην ευρύτερη κοινότητα, συστήνει να διοχετεύσουμε το άγχος για τοπικά ή παγκόσμια ζητήματα σε συγκεκριμένη δράση με το να γίνουμε για παράδειγμα εθελοντές σε κάποια οργάνωση.
«Συχνά, οι αγχωμένοι άνθρωποι συνδέονται όταν βοηθούν ο ένας τον άλλον να ξεπεράσει ταυτόχρονα τις δυσκολίες», τονίζει η Heiss και σημειώνει ότι η βοήθεια προς τους άλλους ενεργοποιεί τα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου και μειώνει τη δραστηριότητα σε περιοχές που σχετίζονται με το άγχος.
«Αντί να καταπολεμάτε την αντίδρασή σας στο άγχος, μάθετε να τη χρησιμοποιείτε ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Την επόμενη φορά που θα νιώσετε αυτόν τον οικείο κόμπο στο στομάχι σας ή την καρδιά σας να χτυπάει δυνατά, αναρωτηθείτε: Πώς μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτήν την ενέργεια για να βοηθήσω κάποιον άλλο;» Μπορεί να εκπλαγείτε όταν διαπιστώσετε ότι η καλύτερη “θεραπεία” για το άγχος σας είναι στην πραγματικότητα ένα βάλσαμο για τους άλλους», καταλήγει η Heiss.