Το iefimerida.gr επικοινώνησε με τον φυσιοθεραπευτή του Άλκη Γιαννακά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών, τα ξημερώματα της Κυριακής.
Θεωρούνταν από τους «ζεν πρεμιέ» του ελληνικού κινηματογράφου και η ταινία «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία καθιερώνοντας τον Άλκη Γιαννακά.
Στη δεκαετία του ’70 εμφανίστηκε σε ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές, εναλλάσσοντας ρόλους σκληρού ή εραστή και ο Τύπος τον ανέδειξε σε «σύμβολο του ανδρικού ερωτισμού». Δεν ήταν λίγοι όσοι τον αποκαλούσαν τον «Έλληνα Μαρλον Μπράντο»
Σύμφωνα με το βιογραφικό του η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1990 στη ταινία «Κόκκινο χρυσό» που υποδυόταν έναν λοχαγό. Ο ηθοποιός από τότε σταμάτησε την υποκριτική και δεν έδωσε κάποια συνέντευξη, ούτε πήγαινε σε θεατρικές πρεμιέρες. Είχε επιλέξει να ζει μια πιο ήσυχη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Άλκης Γιαννακάς: Ο φυσιοθεραπευτής του στο iefimerida.gr: «Ντόμπρος άνθρωπος, του άρεσαν οι μηχανές»
Ο Δημήτρης Κοντογεώργιος Βλάχος, που διατηρεί θεραπευτήριο στα βόρεια προάστια, μίλησε στο iefimerida.gr για τη γνωριμία του με τον ηθοποιό. «Πριν 5 χρόνια ξεκίνησε να έρχεται στο ιατρείο μου, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά. Αν θυμάμαι καλά είχε έρθει και πριν πολλά χρόνια στον πατέρα μου. Είχε το αυχενικό του και ερχόταν, κάποιες φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια, για θεραπείες» μου εξηγεί ο κύριος Βλάχος που είναι η 4η γενιά του ιατρείου, το οποίο λειτουργεί από το 1912.
Πώς ήταν ο Άλκης Γιαννακάς ως άνθρωπος; «Όταν ήρθε την πρώτη φορά σε μένα μου είπε το όνομα του και φυσικά ήξερα τις ταινίες του -ειδικά «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη». Ήταν πολύ πρόσχαρος άνθρωπος, μου έλεγε ιστορίες από εκείνη την εποχή. Ήταν από τους ωραιότερους άνδρες της εποχής του. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι πάει στο Σπίτι του Ηθοποιού. Ήταν τρομερός, ντόμπρος άνθρωπος και κύριος με «Κ» κεφαλαίο. Η φωνή και τα μάτια του σε ταξίδευαν σε εκείνη την εποχή. Πολύ ωραίος άνθρωπος και αγαπούσε το θέατρο.
Παρόλο που μιλούσαμε, λέγαμε διάφορα καταλάβαινα ότι ήταν γενικότερα πιο κλειστός άνθρωπος. Αν και στις ταινίες του δεν γελούσε, ήταν πάντα αυστηρός στη ζωή του, όπως τον έβλεπα , ήταν χαμογελαστός άνθρωπος. Θυμάμαι που μου έλεγε πόσο του άρεσαν οι μηχανές».