Το Kinmemai Premium, γνωστό και ως «World’s Best Rice», είναι το πιο ακριβό ρύζι στον κόσμο, με τιμή που ξεπερνά τα 70 δολάρια ανά κουτί και ετήσια παραγωγή μόλις 1.000 τεμαχίων.
Το 2016, το Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες το αναγνώρισε επίσημα ως το ακριβότερο ρύζι παγκοσμίως, επιβεβαιώνοντας τον ισχυρισμό των δημιουργών του ότι πρόκειται για το πιο εκλεκτό και νόστιμο ρύζι στον κόσμο.
Η δοκιμή του σεφ
Ο Ιάπωνας σεφ Κένιτσι Φουτζιμότο, ιδιοκτήτης του Sushi Fujimoto στο Χονγκ Κονγκ, κλήθηκε από το CNN να το δοκιμάσει.
«Το ρύζι είναι η ψυχή της Ιαπωνίας», λέει. «Για το σούσι, το 80% της επιτυχίας προέρχεται από το ρύζι».
Γιατί δεν πρέπει να φυλάτε το μαγειρεμένο ρύζι για την επόμενη μέρα
Αφού έβρασε το Kinmemai Premium, παρατήρησε την υφή και το χρώμα του: «Λαμπερό σαν διαμάντι, με καθαρό άρωμα και ισορροπημένη γεύση».
Παρότι το ενέκρινε γευστικά, παραδέχθηκε πως δεν θα το αγόραζε για το εστιατόριό του «είναι υπερβολικά ακριβό», είπε χαμογελώντας.
Η ιδέα πίσω από το «World’s Best Rice»
Το Kinmemai Premium δημιουργήθηκε το 2016 από τον Κέιτζι Σάικα, 91 ετών σήμερα, πρόεδρο της Toyo Rice Corporation. Στόχος του δεν ήταν το κέρδος, αλλά η προώθηση του ιαπωνικού ρυζιού διεθνώς.
«Όταν υπολογίζεις τα κόστη, δουλεύουμε μάλλον με ζημιά», λέει στο CNN. «Αλλά θέλαμε να δείξουμε στον κόσμο πόσο ξεχωριστό είναι το ιαπωνικό ρύζι».
Η διαδικασία επιλογής είναι περίπλοκη: κάθε χρόνο, ο Σάικα διαλέγει τέσσερις έως έξι βραβευμένες ποικιλίες από περίπου 5.000, και τις «παντρεύει» σε ένα μείγμα με βάση την ενζυμική τους «ζωτικότητα».
Στη συνέχεια, το ρύζι παλαιώνει για μήνες, αποκτώντας πιο πλούσια γεύση και θρεπτικά στοιχεία.
Από την πείνα στη δημιουργία
Η αγάπη του Σάικα για το ρύζι γεννήθηκε μέσα από την πείνα.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιαπωνία βίωσε οξύ λιμό. Η οικογένειά του επέζησε φυτεύοντας ό,τι μπορούσε. «Αυτό με έκανε να θέλω να φτιάξω καλύτερο ρύζι για τους ανθρώπους», λέει.
Σήμερα, συνεχίζει να εργάζεται καθημερινά, στα 91 του, με την ίδια επιμονή.
«Το ρύζι με κρατά ζωντανό», λέει στο τέλος της συνέντευξης.
Με την περιορισμένη του παραγωγή, έχει γίνει σύμβολο υπερηφάνειας για τους Ιάπωνες παραγωγούς και μια υπενθύμιση ότι η τελειότητα, μερικές φορές, δεν έχει τιμή.