Ο Matthieu Blazy άνοιξε ένα νέο σύμπαν για τη Chanel στο Παρίσι, την ώρα που έδυε ο ήλιος το απόγευμα της Δευτέρας. Η πρώτη του συλλογή για τον ιστορικό οίκο, με πλανήτες, tweed και ανατρεπτική ποίηση, αποδεικνύει ότι η πολυτέλεια δεν είναι πια θέμα λάμψης αλλά συνέπειας.
Κάθε μεγάλη μετάβαση στη μόδα αρχίζει με ένα ρίσκο. Ο Matthieu Blazy πήρε το μεγαλύτερο: να συνεχίσει έναν μύθο χωρίς να τον μιμηθεί. Το πρώτο του σόου για τη Chanel ήταν ένα όνειρο με αρχιτεκτονική ακρίβεια· ένα ταξίδι από το tweed στο άπειρο, εκεί όπου η μνήμη γίνεται φως. «Μπορούσαμε να κάνουμε ένα καθαρό, μοντέρνο σόου, “κατά τας γραφάς”. Ή να το παρουσιάσουμε σαν να ήταν το τελευταίο μας. Διάλεξα το δεύτερο», είπε ο Matthieu Blazy σε συνέντευξη που δημοσιεύθηκε λίγες ώρες πριν το show.
Στο Grand Palais, η πασαρέλα έλαμπε σαν μαύρος γαλαξίας· πλανήτες αιωρούνταν πάνω από το κοινό, ενώ το βερνικωμένο μαύρο δάπεδο θύμιζε ουρανό έτοιμο να καταπιεί τα βήματα των μοντέλων. Από την Coco Chanel, που έμαθε στις γυναίκες την απλότητα του ελέγχου -τα καθαρά ρούχα, τη ραφή που απελευθερώνει- στον Karl Lagerfeld, που έκανε τον οίκο σύμβολο της ευφυΐας, του πνεύματος, της ειρωνείας. Και αργότερα στη Virginie Viard, που κράτησε ζωντανή τη θηλυκή ευγένεια μέσα στην εποχή της ταχύτητας.
Ο Matthieu Blazy έρχεται ως τέταρτος κρίκος αυτής της αλυσίδας, όχι για να επαναλάβει, αλλά για να αποδείξει ότι η Chanel μπορεί να έχει μέλλον χωρίς να αποποιηθεί τη μνήμη της.
Εκεί όπου ο Lagerfeld είχε βάλει φτερά, ο Blazy έβαλε κίνηση
Η βραδιά με ένα κοστούμι σε ανοιχτό καρώ tweed, με γιακά γυρισμένο προς τα πάνω και πουκάμισο ριγμένο ατημέλητα από μέσα. Η σιλουέτα ήταν boxy, σχεδόν ανδρική, όμως η μέση σφιγμένη με λεπτή ζώνη που άφηνε το παντελόνι να πέφτει χαμηλά στους γοφούς. Το Chanel της νέας εποχής δεν αναζητά πριγκίπισσες αλλά γυναίκες που σκέφτονται, κινούνται, δουλεύουν.
Ακολούθησαν φούστες σε διάφανα στρώματα οργαντίνας, με φτερά Lesage -χειροποίητα κεντήματα από το ιστορικό παριζιάνικο ατελιέ που συνεργάζεται αποκλειστικά με τη Chanel- έμοιαζαν να πάλλονται στον ρυθμό του φωτόςπου έμοιαζαν να πάλλονται στον ρυθμό του φωτός· σακάκια χωρίς φόδρα, με ραφές που φαίνονταν εσκεμμένα «ανοικτές», σαν να πρόδιδαν τη διαδικασία της δημιουργίας· πουκάμισα Charvet φτιαγμένα στο ιστορικό παριζιάνικο ατελιέ της Place Vendôme, μαργαριταρένια κουμπιά και βαρίδια στα στριφώματα, εμπνευσμένα από ανδρικά πουκαμίσα.
Η ατμόσφαιρα θύμιζε ονειρικό εργαστήριο: η τέχνη της ραπτικής εκτεθειμένη, όχι ως μυστικό, αλλά ως διαφάνεια. Ο Blazy, που στην Bottega Veneta ανακάλυψε την ποίηση των υλικών, εδώ έκανε κάτι πιο ριζοσπαστικό: επανερμήνευσε το ίδιο το σώμα της Chanel. Εκεί όπου ο Lagerfeld είχε βάλει φτερά, ο Blazy έβαλε κίνηση· εκεί που η Coco είχε απλοποιήσει, εκείνος έβαλε ένταση.
2.55, Μια τσάντα που πήγε σε πάρτι στην Pigalle
Μια μαύρη καμπαρντίνα σε μεταλλικό μετάξι ανοίγει καθώς περπατά το μοντέλο, αποκαλύπτοντας ένα φόρεμα από διάφανη δαντέλα με μαύρες ραφές-σκιάσεις. Στο φως, μοιάζει να εξαφανίζεται. Στο σκοτάδι, γυαλίζει.
Η χρυσή φούστα με στάχυα που κρέμονται από αλυσίδες -αναφορά στο γαλλικό καλοκαίρι αλλά και στη βιομηχανία της μόδας- θύμιζε κοσμήματα σε κίνηση. Και το μικρό μαύρο φόρεμα με χαμηλή μέση, με αόρατες τιράντες και ορατές ραφές, ήταν μια σπουδή στη διαφάνεια, στην έννοια του φαίνομαι αλλά δεν αποκαλύπτομαι.
Η τσάντα 2.55, η πιο ιερή εικόνα της Chanel, παρουσιάστηκε όπως δεν το είχαμε ξαναδεί: τα μοντέλα την κρατούσαν μισάνοιχτη, το δέρμα της ελαφρώς φθαρμένο, σαν να είχε ταξιδέψει από γενιά σε γενιά. «Μια τσάντα που πήγε σε πάρτι στην Pigalle», όπως είπε ο Blazy. Δημιουργημένο από την ίδια την Coco τον Φεβρουάριο του 1955, το 2.55 υπήρξε το πρώτο σχέδιο με αλυσίδα ώμου· μια πράξη γυναικείας απελευθέρωσης μεταμφιεσμένη σε αξεσουάρ.
Η Coco εμπνεύστηκε το καπιτονέ μοτίβο από τις στολές των ιπποδρομιών, έντυσε το εσωτερικό με μπορντό φόδρα εμπνευσμένη από τα ρούχα του ορφανοτροφείου όπου μεγάλωσε και πρόσθεσε μια μυστική εσωτερική τσέπη για γράμματα αγάπης. Σήμερα, στα χέρια του Blazy, ξαναγίνεται αυτό που πάντα ήταν: σύμβολο ελευθερίας.
Ρόζ πούδρας, πράσινο ώχρας, κίτρινο σταριού
Η παλέτα κινήθηκε από το λευκό και το μαύρο του κλασικού Chanel σε απρόσμενους τόνους του ουρανού: βαθύ ναυτικό, απαλό γκρι, ασημί-λευκό που θύμιζε την αντανάκλαση του φεγγαριού σε καθρέφτη. Ανάμεσά τους, το πράσινο της ώχρας, το ροζ της πούδρας, και ένα κίτρινο του σταριού.
Οι πλεκτές φούστες με ξέφτια, πλεγμένες στο χέρι από χάντρες, ήταν μια από τις πιο αισθαντικές στιγμές του σόου: το υλικό έμοιαζε να αναπνέει. Κάθε ίνα έλεγε μια ιστορία μη τελειότητας. Αλλού, ταγέρ με διαφάνειες στα μανίκια, κεντήματα από καμέλιες πάνω σε πλεκτό, σακάκια με τσέπες που «ξεφεύγουν» από τη φόρμα, σαν να αναζητούν νέο τρόπο να σταθούν πάνω στο σώμα.
Φτερά από φλαμανδικές ανθοδέσμες
Και μετά, το φινάλε. Ένα λευκό μεταξένιο T-shirt, συνδυασμένο με φούστα από εκρηκτικά φτερά, εμπνευσμένα -όπως είπε ο Blazy- από φλαμανδικές ανθοδέσμες. Το μοντέλο Awar Odhiang δεν περπάτησε· χόρεψε. Το κοινό σηκώθηκε. Ο Blazy, εμφανώς συγκινημένος, την αγκάλιασε και χειροκροτήθηκε σαν να έκλεινε ένας κύκλος και να άνοιγε ένας άλλος.
«Ήθελα να κάνω κάτι καθολικό, κάτι σαν όνειρο», είπε στα παρασκήνια.
Στην πραγματικότητα, κάθε νέα εποχή του οίκου είναι μια επανασύνδεση με τη μνήμη. Από τη Coco, που τόλμησε να βγάλει τον κορσέ και να χαρίσει στα σώματα ελευθερία· στον Karl, που έμαθε στη μόδα να σκέφτεται, να διαβάζει, να προκαλεί· και τώρα στον Blazy, που επαναφέρει την ποίηση στο κέντρο της φόρμας. Όλοι τους δούλεψαν πάνω στην ίδια αρχή: πως η κομψότητα είναι στάση ζωής, όχι αισθητική επιλογή.
Όχι επιστροφή, επιτάχυνση
Η Virginie Viard είχε κληθεί να διατηρήσει την ισορροπία· ο Blazy, να φτιάξει ξανά το όραμα. Και το έκανε χωρίς ρητορικές χειρονομίες. Με τη σιωπή του τεχνίτη. Με την πειθαρχία του αρχιτέκτονα. Η συλλογή Άνοιξη–Καλοκαίρι 2026 ήταν σαν να ψιθύριζε: ότι η μόδα μπορεί να κοιτάζει τα αστέρια χωρίς να ξεχνά τη γη. Ότι το tweed δεν είναι ύφασμα, είναι σύμβολο αντοχής. Ότι το παρελθόν της Chanel δεν ανήκει στα μουσεία, αλλά στα χέρια των γυναικών που το φορούν σήμερα.
Στο τέλος της βραδιάς, όταν οι πλανήτες έσβησαν και το Grand Palais σκοτείνιασε, ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος. Δεν ήταν μόνο ένα standing ovation για έναν νέο δημιουργό. Ήταν μια χειρονομία ανακούφισης: ότι το φως στη μόδα μπορεί ακόμη να είναι αυθεντικό. Η Chanel του Matthieu Blazy δεν είναι επιστροφή· είναι επιτάχυνση.