Στη νέα εποχή του οίκου Tom Ford, ο Haider Ackermann υπογράφει ένα σόου για τον έλεγχο και την απώλεια. Τα σακάκια γίνονται ένα με το σώμα και μαζί το απελευθερώνουν· το δέρμα παύει να είναι υπόσχεση και γίνεται δήλωση. Μια υπενθύμιση ότι το sexy μπορεί να είναι πειθαρχημένο και επικίνδυνο την ίδια στιγμή.
Η μόδα τρέφεται από τις μεταβιβάσεις εξουσίας. Ο οίκος που σφράγισε με το όνομά του ο Tom Ford, ο άνθρωπος που έκανε τη δεκαετία του ’90 συνώνυμη με τον αισθησιασμό και την επιθετική κομψότητα, πέρασε στα χέρια του Haider Ackermann.
Πρόκειται για μια σκυτάλη ανάμεσα σε δύο «αναρχικούς» της πολυτέλειας: τον Ford, που μετέτρεψε τη σεξουαλικότητα σε πολιτική γλώσσα πολυτελείας, και τον Ackermann, που φέρνει στο ίδιο πεδίο τη ρευστότητα, την ανυπακοή και τον υπόγειο αισθησιασμό του.
Ψυχρή, θρησκευτική σεξουαλικότητα
Στην Εβδομάδα Μόδας Άνοιξη–Καλοκαίρι 2026 στο Παρίσι, η πασαρέλα του Tom Ford στήθηκε σαν μια θεατρική σκακιέρα. Το σκηνικό ήταν σκοτεινό, βυθισμένο σε μπλε τόνους, σαν να κοιτάζεις μια πισίνα τα μεσάνυχτα. Πάνω σε αυτό το σκηνικό-πίνακα, κάθε look λειτουργούσε σαν κίνηση στρατηγικής: μια παρτίδα ανάμεσα στο γυαλιστερό και το ματ, το σκληρό και το μαλακό, το καλυμμένο και το αποκαλυπτικό.
Τα μοντέλα διέσχισαν την πασαρέλα με glossy δέρματα και σατέν που ρουφούσαν το φως σαν υγρή επιφάνεια. Κορμάκια που συγκρατούνταν από λεπτά κορδόνια, σαν να αιωρούνται στο σώμα χωρίς βαρύτητα. Σορτς διάφανα, που άφηναν να φανεί το υπόστρωμα, σαν μια χειρονομία διπλής αποκάλυψης. Ανδρικά κοστούμια σε navy μετάξι, με υφές που έπαιζαν με την αντανάκλαση του φωτός. Και, ξαφνικά, χρώματα-έκρηξη: lime πράσινο, pool blue, baby pink, mint. Κινήσεις-σάλτο σε μια παρτίδα που κρατούσε τον θεατή σε εγρήγορση.
Η αρχή έγινε με ένα μαύρο δερμάτινο σακάκι, σχεδόν άκαμπτο, κουμπωμένο ως τον λαιμό, με λάμψη καθρέφτη, φορεμένο χωρίς πουκάμισο, μόνο πάνω στο δέρμα. Το αποτέλεσμα: μια ψυχρή, σχεδόν θρησκευτική ερωτικότητα.
Επιθετική πολυτέλεια
Ακολούθησε μια σειρά από ρευστά φορέματα σε μεταλλικούς τόνους, ανάμεσα σε ασημί πάγου και πράσινο νέφτι. Το ύφασμα έπεφτε σαν σταγόνες νερού στους γοφούς, σχηματίζοντας κυματισμούς που θύμιζαν φωτισμό βραδινού δρόμου. Ένα φόρεμα σε “poison green” σατέν, κομμένο λοξά, άφηνε ακάλυπτη τη μέση· η πλάτη άνοιγε απότομα, σχεδόν προκλητικά, μόνο με αυτοπεποίθηση.
Στα ανδρικά, η γραμμή ήταν εξίσου εκλεπτυσμένη: κοστούμιαμε μεταλλική επένδυση, παντελόνια από ύφασμα μελαγχολικού μπλε, που αγκάλιαζαν τη σιλουέτα με πειθαρχία. Η ακρίβεια της ραφής καθώς και η παλέτα των αποχρώσεων από ροζ χαλκού μέχρι γκρι σιδερένιο- θύμιζαν ότι ο Ackermann γνωρίζει καλά τη γλώσσα του Ford, αλλά την αποδίδει με μουσικότητα: πιο υπόγεια, πιο εσωτερική.
Στην τελική έξοδο, μια λευκή σατέν καμπαρντίνα, ανοιγμένη μέχρι το μηρό, με γιακά σε σχήμα πτερυγίων, έκλεισε το σόου σαν υπόσχεση. Ο Haider Ackermann δεν μίλησε για τον ερωτισμό του Tom Ford. Τον έκανε φόρμα, παλμό, αναπνοή. Εκεί όπου ο Ford φλέρταρε με το βλέμμα, ο Ackermann συνομιλεί με το δέρμα. Ήταν μια επίδειξη που θύμισε σε όλους ότι ο Tom Ford, ακόμη και απών, συνεχίζει να είναι το σημείο αναφοράς της επιθετικής πολυτέλειας.
Haider Ackermann: ο νέος αναρχικός
H επιλογή του Haider Ackermann για τη δημιουργική διεύθυνση του Tom Ford ήταν σχεδόν αναπόφευκτη. Αν ο Ford όρισε την κοσμοπολίτικη, κυνική σεξουαλικότητα των ’90s, ο Ackermann είναι ο δημιουργός που φέρνει σήμερα τη ρευστότητα, τη μελαγχολία και το ανδρόγυνο στο κέντρο της μόδας.
Γεννημένος το 1971 στην Κολομβία και υιοθετημένος από γαλλοαλσατική οικογένεια, ο Ackermann μεγάλωσε σε Αφρική και Ευρώπη. Η εμπειρία των μετακινήσεων, της διαφορετικότητας, των πολλών ταυτοτήτων, διαπερνά όλη τη δουλειά του. Σπούδασε στην Αμβέρσα, αλλά δεν τελείωσε· ήταν πάντα πιο κοντά στην ανυπακοή από ό,τι στην πειθαρχία.
Ξεκίνησε το δικό του brand το 2001 και από την πρώτη στιγμή η υπογραφή του ήταν σαφής: υλικά που κυλούν σαν νερό πάνω στο σώμα, σατέν και βελούδα που στάζουν αισθησιασμό, σιλουέτες ανδρόγυνες, χρώματα-εκρήξεις (σμαραγδί, τουρκουάζ, βαθύ μπορντό).
Ο Ackermann δεν υπήρξε ποτέ mainstream, ούτε «ασφαλής» σχεδιαστής. Αντίθετα, είναι ο δημιουργός που επέλεξαν οι τολμηροί: ο Jean Paul Gaultier τον κάλεσε να σχεδιάσει μια couture συλλογή το 2023, δείχνοντάς του εμπιστοσύνη σε μια εποχή κρίσης για τον ίδιο. Ο Timothée Chalamet τον ανέδειξε ως προσωπικό του σχεδιαστή στο κόκκινο χαλί, με εμβληματικές εμφανίσεις όπως το backless κόκκινο halter στη Βενετία. Για πολλούς, ο Ackermann είναι ο φυσικός κληρονόμος της παράδοσης του Yves Saint Laurent: δημιουργός που ξέρει να μιλά για το φύλο, τον αισθησιασμό και την εξουσία μέσα από το ρούχο.
Συνέχεια και ρήξη
Η μετάβαση από τον Ford στον Ackermann δεν είναι απλή αλλαγή φρουράς. Είναι συνέχεια και ρήξη μαζί. Ο Ford μίλησε για την απενοχοποιημένη σεξουαλικότητα μιας κοσμοπολίτικης ελίτ, για μια πολυτέλεια που ήταν ταυτόχρονα κυνική και λαμπερή.
Ο Ackermann μιλά για μια πολυτέλεια πιο υπόγεια, πιο πολιτική: για τη ρευστότητα των ταυτοτήτων, για την ανυπακοή στο βλέμμα, για έναν αισθησιασμό που δεν κραυγάζει αλλά υπονοεί. Σε όλη τη συλλογή, ο Ackermann δεν έσβησε την υπογραφή του Ford· την μετέθεσε: τα πολύ έντονα χρώματα (πράσινο, λιλά, παστέλ χρώματα), οι metallic λεπτομέρειες, οι σιλουέτες που πατούν στη γραμματική του tailoring, όλα φέρουν τη φωνή του.
Σε μια εποχή που πολλοί μεγάλοι οίκοι επιλέγουν την ασφαλή συνταγή, η τοποθέτηση του Ackermann δείχνει ότι ο Tom Ford – ακόμη και χωρίς τον ίδιο τον Ford – παραμένει brand που δεν φοβάται να προκαλεί. Από την κυνική λάμψη του Ford στη μελαγχολική ποίηση του Ackermann, η μόδα βρίσκει ξανά την επικίνδυνη πλευρά της.