Σκοπός των θρίλερ, είναι να μας κάνουν να τρομάζουν. Μερικές φορές το καταφέρνουν τόσο πολύ, που πολύς κόσμος βλέπει εφιάλτες. Και για να ηρεμήσουν, υπενθυμίζουν στους εαυτούς τους ότι είναι απλά μια ταινία τρόμου.
Ωστόσο, τα πράγματα μπορεί να πάρουν μια σκοτεινή τροπή όταν ανακαλύψουν ότι οι ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Είτε πρόκειται για ιστορίες με δολοφόνους, είτε για ανθρώπους που καταλαμβάνονται από ένα δαιμονικό πνεύμα, διάφορα εγκλήματα και γεγονότα της πραγματικής ζωής λειτούργησαν ως έμπνευση για τους σκηνοθέτες και τους σεναριογράφους που ζωντάνεψαν τρομακτικές ιστορίες στην οθόνη.
Από στοιχειωμένα σπίτια και δαιμονισμένες κούκλες μέχρι εξορκισμούς, δείτε αυτές τις 10 ταινίες τρόμου που βασίζονται σε γεγονότα της πραγματικής ζωής.
«The Amityville Horror» (Αμιτιβίλ)
Αν και εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το εάν τα υποτιθέμενα παραφυσικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην 112 Ocean Ave. στο Amityville της Νέας Υόρκης είναι αληθινά, οι δολοφονίες που οδήγησαν στο να γραφτεί η ιστορία εξαρχής είναι σίγουρα.
Στις 13 Νοεμβρίου 1974, ο 23χρονος Ronald Joseph DeFeo Jr. σηκώθηκε στη μέση της νύχτας και πυροβόλησε θανάσιμα ολόκληρη την οικογένειά του: τους γονείς Louise και Robert Sr., καθώς και τα αδέρφια Dawn, Allison, Marc και John. Σύμφωνα με το Syfy, στη συνέχεια έτρεξε σε ένα κοντινό μπαρ για να καταγγείλει το έγκλημα και αρχικά προσπάθησε να το φορτώσει σε κάποιον άλλον προτού παραδεχτεί ότι διέπραξε ο ίδιος τους φόνους.
Αφού ο DeFeo Jr. στάλθηκε στη φυλακή, το σπίτι της οικογένειας κυκλοφόρησε στην αγορά ένα χρόνο αργότερα, όταν ο George και η Kathleen Lutz μετακόμισαν με τα τρία τους παιδιά. Οι Lutzs ανέφεραν συχνά μια σειρά από παραφυσικές δραστηριότητες που συνέβαιναν στο σπίτι, από όπου ξεκίνησε η ιστορία του The Amityville Horror. Η κατάσταση ήτα τόσο έντονη, που έπρεπε να δραπετεύσουν από το σπίτι στη μέση της νύχτας, μόλις ένα μήνα αφότου είχαν εγκατασταθεί.
Η ιστορία των Lutzs έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών συζητήσεων, ειδικά δεδομένου του γεγονότος ότι η επόμενη οικογένεια που ανέλαβε το σπίτι - ο James και η Barbara Cromarty - διέμεναν στην κατοικία για μια δεκαετία χωρίς παραφυσικά περιστατικά.
«A Nightmare on Elm Street» (Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες)
Όχι, δεν υπήρξε ποτέ ένας πραγματικός δολοφόνος παιδιών που να στοίχειωνε εφήβους στα όνειρά τους.
Ωστόσο, η ιδέα του Freddy Kruger (Φρέντι Κρούγκερ) ήρθε στον σκηνοθέτη του «A Nightmare on Elm Street», Wes Craven, αφού διάβασε ένα άρθρο για ένα αγόρι που πέθανε στον ύπνο του μετά από πολύ δυνατούς νυχτερινούς τρόμους.
«Είχα διαβάσει ένα άρθρο στους L.A. Times για μια οικογένεια που είχε δραπετεύσει από τα Killing Fields στην Καμπότζη και κατάφερε να φτάσει στις ΗΠΑ», είπε στο Vulture το 2014. «Τα πράγματα ήταν καλά, και ξαφνικά ο μικρός γιος είπε στους γονείς του ότι φοβόταν ότι αν κοιμόταν, θα τον έπιανε αυτό που τον κυνηγούσε, γι' αυτό προσπάθησε να μένει ξύπνιος για μέρες κάθε φορά».
«Όταν τελικά αποκοιμήθηκε, οι γονείς του νόμιζαν ότι αυτή η κρίση είχε τελειώσει. Μετά άκουσαν κραυγές στη μέση της νύχτας. Όταν έφτασαν, ήταν νεκρός. Πέθανε στη μέση ενός εφιάλτη. Ήταν ένα νεαρό αγόρι που είχε ένα όραμα ενός τρόμου που όλοι οι μεγαλύτεροι αρνούνταν. Αυτό έγινε η κεντρική γραμμή του A Nightmare στην Elm Street».
«The Conjuring» (Το κάλεσμα)
Αν και οι σκηνοθέτες πήραν κάποιες δημιουργικές ελευθερίες ενώ γύριζαν το The Conjuring, η ουσία της ιστορίας βασίζεται στους Ρότζερ και Κάρολιν Πέρον που είναι υπαρκτά πρόσωπα, οι οποίοι μετακόμισαν στο Round Top Road του 1677 στο Ρόουντ Άιλαντ το 1971 και βίωσαν κάποιες υποτιθέμενες παραφυσικές δραστηριότητες στο σπίτι.
Και ενώ οι ερευνητές παραφυσικών θεμάτων Εντ Γουόρεν -ένας αυτοχαρακτηριζόμενος δαιμονολόγος- και η σύζυγός του Λορέν Γουόρεν -διορατική και μέντιουμ- παίζουν μεγάλο ρόλο στην ταινία, δεν ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του The Conjuring στην πραγματική ζωή. Μάλιστα, σύμφωνα με το The Providence Journal, ο Ρότζερ Πέρον τούς έδιωξε από το σπίτι όταν πέρασαν.
Η ταινία βασίζεται σε βιβλία που έγραψε η Άντρεα Πέρον, η μεγαλύτερη κόρη του ζευγαριού, η οποία ήταν αρκετά μεγάλη για να θυμάται τα τρομακτικά γεγονότα.
«Annabelle»
Σύμφωνα με τους Γουόρεν, τα στοιχειώματα της πραγματικής κούκλας Annabelle ήταν τόσο τρομερά, που έπρεπε να την κλείσουν στο μυστηριώδες μουσείο τους στο Monroe του Κονέκτικατ.
Και παρόλο που οι ιστορίες τους δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, σύμφωνα με το All That's Interesting, οι ερευνητές των παραφυσικών περιστατικών ισχυρίζονται ότι κλήθηκαν από έναν ιερέα ονόματι Father Cooke όταν δύο νεαρές γυναίκες -η Donna και η Angie- ήθελαν να κάνουν έναν εξορκισμό για να απαλλαγούν από το πνεύμα ενός νεκρού 7χρονου κοριτσιού με το όνομα Annabelle Higgins, που είχε κατοικήσει στην κούκλα τους.
Μέχρι τότε, η Donna και η Angie είχαν ενημερωθεί από ένα μέσο ότι το πνεύμα της Annabelle «ήταν καλοπροαίρετο και ήθελε απλώς να το αγαπούν και να τον φροντίζουν», σύμφωνα με το All That's Interesting.
Κατά την άφιξή τους, ωστόσο, οι Γουόρεν εξήγησαν στις νεαρές γυναίκες ότι είχαν κακή πληροφόρηση και ότι η Annabelle βρισκόταν σε «αναζητούσε έναν ανθρώπινο ξενιστή». Το ζευγάρι θα παραγγείλει εξορκισμό και αργότερα θα μεταφέρει την κούκλα στο αποκρυφιστικό μουσείο του, όπου και κατοικεί τώρα.
«The Exorcism of Emily Rose» (Ο εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ)
Με ένα δυνατό καστ με τους Laura Linney, Campbell Scott, Tom Wilkinson και φυσικά την Jennifer Carpenter στον ομώνυμο ρόλο, τα γεγονότα στο The Exorcism of Emily Rose είναι σχεδόν τόσο ανατριχιαστικά όσο και τα πραγματικά γεγονότα στα οποία βασίζεται η ταινία.
Ο ρόλος της Emily Rose βασίζεται σε μια 19χρονη που ονομάζεται Anneliese Michel, η οποία πέθανε μετά από σχεδόν 70 συνεδρίες εξορκισμού στη Βαυαρία της Δυτικής Γερμανίας, σύμφωνα με το Collider.
Η Michel -η οποία μεγάλωσε σε μια υπερθρήσκα οικογένεια- είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και επιληψία ως έφηβη. Ωστόσο, τα πράγματα πήραν μια σκοτεινή τροπή όταν οι σπασμοί της μετατράπηκαν σε παραισθήσεις και πίστευε ότι ήταν δαιμονισμένη. Στη συνέχεια, η Michel επέμεινε να εξορκιστεί και οι γονείς της ζήτησαν τη βοήθεια του πατέρα Arnold Renz και του πατέρα Ernst Alt, οι οποίοι έκαναν μια σειρά από εξορκισμούς ξεκινώντας τον Σεπτέμβριο του 1975.
Σύμφωνα με το Collider, «η Anneliese χρειαζόταν συχνά συγκράτηση, είτε κρατώντας την κάτω είτε αλυσοδεμένη σε μια καρέκλα» κατά τη διάρκεια των ωριαίων τελετουργιών.
Η νεαρή έφηβη πέθανε την 1η Ιουλίου 1976 και οι γονείς της - Ana και Joseph Michel - μαζί με τους κληρικούς, κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία από αμέλεια, καθώς είχε σταματήσει να παίρνει τα φάρμακά της και διαπιστώθηκε ότι ήταν υποσιτισμένη και αφυδατωμένη. «Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ» ακολουθεί την περίπλοκη δικαστική υπόθεση των τεσσάρων ενηλίκων, στην οποία οι δικαστές έπρεπε να συζητήσουν την εγκυρότητα της πίστης τους έναντι των γεγονότων της υπόθεσης.
Όλα τα μέρη κρίθηκαν ένοχα, «αλλά τους δόθηκε επιείκεια, καταδικάστηκαν σε έξι μήνες φυλάκιση με αναστολή για ανθρωποκτονία από αμέλεια.
«The Exorcist» (Ο Εξορκιστής)
Αν και αυτή η υπόθεση δεν τελείωσε τόσο τραγικά όσο της Anneliese Michel, τα γεγονότα πίσω από τον Εξορκιστή εξακολουθούν να είναι συναρπαστικά.
Ο δεκατριάχρονος Roland Doe ήταν θλιμμένος για τον θάνατο της θείας του Harriett, μιας πνευματίστριας «που του είχε διδάξει πολλά πράγματα - συμπεριλαμβανομένου του πώς να χρησιμοποιεί έναν πίνακα ouija», σύμφωνα με το All That's Interesting.
Μετά τον θάνατο της Χάριετ, το αγόρι άρχισε να βιώνει περίεργα συμβάντα - ξύσιμο στον τοίχο, έβλεπε νερό να στάζει μυστηριωδώς από σωλήνες και τοίχους, και το πιο τρομακτικό από όλα, να αισθάνθηκε το κρεβάτι του να κινείται.
Στη συνέχεια οι γονείς του ζήτησαν τη βοήθεια μερικών καθολικών ιερέων και ο πατέρας E. Albert Hughes έκανε τον πρώτο εξορκισμό στον Doe τον Φεβρουάριο του 1949. Λίγες μέρες μετά το τελετουργικό εμφανίστηκαν γρατσουνιές που έλεγαν «Louis» στο σώμα του Doe και η μητέρα του θεώρησε ότι έπρεπε να φύγουν από το Μέριλαντ για να λάβουν περισσότερη βοήθεια.
Η οικογένεια ταξίδεψε στο Σεντ Λούις, όπου συνδέθηκαν με τον πατέρα Walter H. Halloran και τον αιδεσιμότατο William Bowdern από το Πανεπιστήμιο St. Louis, οι οποίοι συμφώνησαν να ξορκίσουν τον νεαρό Roland. Εργάστηκαν πάνω στο αγόρι μέχρι τον Απρίλιο του ίδιου έτους, όταν τελικά αποκάλυψε ότι ο διάβολος που τον κυρίευε είχε φύγει.
Δεκαετίες αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το νεαρό αγόρι μεγάλωσε και είχε μια εντελώς φυσιολογική ενηλικίωση. Σύμφωνα με το Vanity Fair, ο Roland Doe ήταν στην πραγματικότητα ο Ronald Edwin Hunkeler, ένας μηχανικός της NASA που βοήθησε στην προσγείωση στο φεγγάρι το 1969. Η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε μόνο μετά τον θάνατό του το 2020.
«Poltergeist» (Το πνεύμα του κακού)
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ξέρει πώς να κάνει μια εκπληκτική ταινία, ωστόσο, για το The Poltergeist του 1982, ο σεναριογράφος είχε άφθονο υλικό να δουλέψει.
Η ταινία βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα στο σπίτι Herrmann, που διαδραματίστηκαν τη δεκαετία του '50 στο Seaford του Long Island.
Ένα πρωί τον Φεβρουάριο του 1958 ο James Herrmann έλαβε ένα τηλεφώνημα από τη φρικαρισμένη σύζυγό του, Lucille, λέγοντάς του ότι περίεργα πράγματα συνέβαιναν στο σπίτι τους, σύμφωνα με το LongIsland.com. Οι έφηβοί τους, που φέρεται να είχαν ακούσει ανεξήγητους θορύβους γύρω από το σπίτι, βρήκαν αργότερα καπάκια με «σαμπουάν, χλωρίνη και ένα φιαλίδιο με αγιασμό», όλα αφαιρεμένα από τα αντίστοιχα μπουκάλια τους. Η οικογένεια απέρριψε το τρομακτικό περιστατικό, με τον Τζέιμς να πιστεύει ακόμη και ότι μπορεί να υπήρχε μια παράξενη χημική αντίδραση που προκάλεσε το σκάσιμο.
Τις επόμενες εβδομάδες, όμως, τα περίεργα γεγονότα κλιμακώθηκαν. Σε μια περίπτωση, οι Herrmanns τηλεφώνησαν ακόμη και στην αστυνομία, η οποία επίσης δεν έδωσε εξηγήσεις. Οι ευσεβείς Καθολικοί στράφηκαν τότε σε έναν ιερέα, αλλά, αφού προσευχήθηκε πάνω από το σπίτι, τα πράγματα έγιναν «πιο βίαια με τις φιγούρες να θρυμματίζονται και μια βιβλιοθήκη να πέφτει τυχαία». Η περίπτωση του Seaford poltergeist έγινε εθνική και το Life Magazine δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά.
Αφού κατέγραψαν 70 διαφορετικά περιστατικά μεταξύ 3 Φεβρουαρίου και 10 Μαρτίου 1958, οι Herrmanns άδειασαν το σπίτι.
«The Rite» (Η τελετή)
Η ιστορία του The Rite βασίζεται σε ένα βιβλίο με τίτλο «The Rite: The Making of a Modern Exorcist» του Matt Baglio.
Αν και, φυσικά, ορισμένες πτυχές της ταινίας ήταν υπερβολικές για το δραματικό αποτέλεσμα, η αληθινή ιστορία έχει ως εξής: Ο πατέρας Gary Thomas είχε επιλεγεί να εκπαιδευτεί ως εξορκιστής όταν συνάντησε τον δημοσιογράφο Matt Baglio σε ένα μάθημα εξορκισμού. Από εκεί, ο Baglio ακολούθησε τον ιερέα καθώς ταξίδευε στη Ρώμη, εκτελώντας το νέο του καθήκον.
Επί του παρόντος, ο αληθινός αιδεσιμότατος Thomas υπηρετεί ως διευθυντής του προγράμματος προπαιδευτικής χρονιάς στο Πανεπιστήμιο του St. Patrick στο Menlo Park της Καλιφόρνια.
«The Texas Chainsaw Massacre» (Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι)
Πολλά από αυτά που συμβαίνουν στο The Texas Chainsaw Massacre είναι ανησυχητικά. Αλλά ίσως κανένας άλλος χαρακτήρας στις ταινίες δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο ο Leatherface, ο απειλητικός δολοφόνος που τρώει ανθρώπους και φοράει τα πρόσωπά τους αφού τους σκοτώσει.
Και ενώ ο χαρακτήρας δεν ήταν ποτέ πραγματικό πρόσωπο, τα χαρακτηριστικά του βασίστηκαν στον κατά συρροή δολοφόνο Ed Gein, ο οποίος «ήταν γνωστός για την εκταφή πτωμάτων από τα νεκροταφεία και την κατασκευή αναμνηστικών με τα οστά και το δέρμα τους», αναφέρει η Cosmo.
«The Strangers» (Κλείδωσες;)
Αυτό το θρίλερ του Μπράιαν Μπερτίνο είναι ένας συνδυασμός τριών ξεχωριστών γεγονότων της πραγματικής ζωής. Πρώτον, και ίσως το πιο προφανές, το φανταστικό θρίλερ αντλεί έμπνευση από την εισβολή της «οικογένειας Manson» στο σπίτι και τη δολοφονία της Sharon Tate και των φίλων της, Jay Sebring, Abigail Folger και Wojciech Frykowski, καθώς και του Steven Parent, που επισκεπτόταν τον επιστάτη του σπιτιού.
Το The Strangers ενσωματώνει επίσης μέρη του Keddie Cabin Murders, αναφέρει το Screen Rant, στο οποίο σκοτώθηκαν τέσσερις άνθρωποι σε μια μικρή πόλη-θέρετρο στην Καλιφόρνια. Αυτή η υπόθεση πάγωσε καθώς οι δολοφόνοι δεν συνελήφθησαν ποτέ.
Τέλος, ο Μπερτίνο εμπνεύστηκε επίσης από την παιδική του ηλικία για την ταινία. Κάποτε ο διάσημος σκηνοθέτης τρομοκρατήθηκε από μια ομάδα αγνώστων που χτύπησαν την πόρτα του όταν ήταν μόνος στο σπίτι μια μέρα και ζήτησαν κάποιον που δεν έμενε εκεί. Αν και αργότερα έμαθε ότι οι δράστες λήστεψαν σπίτια των οποίων οι ένοικοι δεν ήταν παρόντες, το περιστατικό άφησε ένα αξέχαστο στίγμα στον μελλοντικό σκηνοθέτη και χρησιμοποίησε το περιστατικό ως μέρος της ταινίας.