Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είχε λάβει από τον Ρίτσαρντ Μπάρτον ένα από τα πιο διάσημα κοσμήματα όλων των εποχών: ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι 69,42 καρατίων, γνωστό ως Taylor-Burton Diamond.
Η ταραχώδης σχέση τους, που ξεκίνησε στα γυρίσματα της «Κλεοπάτρας» το 1962, τροφοδότησε τα μίντια και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο το κοινό αντιλαμβανόταν τη λάμψη του Χόλιγουντ. Το δαχτυλίδι αποτέλεσε ένα από τα πιο εμβληματικά σύμβολα του έρωτά τους.
Η δημοπρασία και η αγορά-ρεκόρ
Το αρχικό διαμάντι, 240,8 καρατίων, εντοπίστηκε το 1966 σε ορυχείο της Νότιας Αφρικής και κόπηκε από τον Harry Winston στο διάσημο πλέον σχήμα δάκρυ 69,42 καρατίων.
Στις 23 Οκτωβρίου 1969 βγήκε σε δημοπρασία στη Νέα Υόρκη. Παρότι η Τέιλορ το είχε δει και το ήθελε, η Cartier το απέκτησε με προσφορά 1,05 εκατ. δολαρίων. Την επόμενη ημέρα, ο Μπάρτον το αγόρασε από τον οίκο για 1,1 εκατ. δολάρια.
Γιατί το δαχτυλίδι έπρεπε να μεταμορφωθεί
Παρά τη μεγαλοπρέπεια του δαχτυλιδιού, το τεράστιο βάρος του το καθιστούσε αδύνατο να φορεθεί. Η Τέιλορ και ο Μπάρτον ανέθεσαν στην Cartier να το μετατρέψει σε κολιέ, με τη διαδικασία τοποθέτησης να αποδίδεται συχνά στον οίκο Oscar Heyman & Brothers. Η αλλαγή αυτή επέτρεψε στο κόσμημα να φοριέται, καθώς το βάρος κατανέμεται καλύτερα στον λαιμό.
Σύμφωνα με τον ειδικό κοσμημάτων Τζάστιν Ντότερς, το διαμάντι αποτελεί «το απόγειο της χλιδής του 20ού αιώνα» και «ένα πολιτιστικό φαινόμενο» που ξεπερνά την αξία του ως απλό κόσμημα. Το μέγεθος και η σχεδόν αψεγάδιαστη ποιότητά του το κατατάσσουν σε δική του κατηγορία, ενώ η ιστορία αγάπης Τέιλορ-Μπάρτον του προσφέρει «υπεραξία πολύ πέρα από τα καράτια του».
Η πρακτικότητα που καθόρισε τον τελικό σχεδιασμό
Ο Ντότερς εξηγεί ότι η επιλογή να μετατραπεί σε κολιέ ήταν μονόδρομος: το μέγεθος των 69,42 καρατίων έκανε το δαχτυλίδι πρακτικά αδύνατο στη χρήση. Η νέα μορφή του επέτρεψε στο πετράδι να φορεθεί ως κόσμημα για ιδιαίτερες περιστάσεις, κερδίζοντας ακόμη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.
Τι απέγινε το διάσημο κολιέ
Η Τέιλορ πούλησε το κολιέ το 1979 για 5 εκατ. δολάρια, προκειμένου να συμβάλει στη χρηματοδότηση ενός νοσοκομείου στη Μποτσουάνα. Σήμερα, σύμφωνα με τους ειδικούς, η αξία του θα ήταν πολύ υψηλότερη λόγω της μοναδικής του προέλευσης και της σπανιότητάς του. Για τον Ντότερς, το δαχτυλίδι ήταν μια «συμβολική χειρονομία», όμως η τελική μορφή του ως κολιέ αποτελεί «μάθημα σχεδιασμού που υπαγορεύεται από τις ανάγκες της πραγματικής ζωής».