Πρόσφορος για κάθε ερμηνεία και «ετικέτα» ο τελευταίος ανασχηματισμός. Για τους περισσότερους είναι «εκλογικός», γι’ αυτό και «δεξιόστροφος-βουλευτικός», να συσπειρώσει το κόμμα. Για άλλους «διορθωτικός» (;).
Για κάποιους… «εξ αναβολής», λόγω του αμήχανου και ανούσιου «μίνι» που έγινε το καλοκαίρι. Αν ζούσε ο Χαρίλαος, θα έλεγε ότι ο Μητσοτάκης «απλώνει τραχανά…», και μάλλον θα ήταν πιο κοντά από όλους στην αλήθεια!
Αν, πάντως, θα έπρεπε να βάλω έναν (και μόνο…) τίτλο σε αυτή την κυβερνητική αναμόχλευση, θα επέλεγα το «Ανασχηματισμός του Τάκη»! Γιατί, τελικά, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών και επί χρόνια στενότατος συνεργάτης του κ. Μητσοτάκη, ο κ. Θεοδωρικάκος, είναι ο μόνος που καρατομήθηκε «στο γόνατο» και έμεινε… στην «απέξω»! Ακόμη και ο κ. Βρούτσης, που από καιρό κουβεντιαζόταν ότι θα χάσει το χαρτοφυλάκιό του (κάτι με τις… «ελικίκου» επιδοτήσεις, κάτι με τις εκκρεμούσες συντάξεις που όλο και… αβγάταιναν) βολεύτηκε με το σύνηθες… χρυσούν ωρολόγιον της υπουργικής αποστρατείας, δηλαδή τον ορισμό του ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου...
Φήμες λένε ότι ο κ. Θεοδωρικάκος το είχε ρίξει στις… προσλήψεις -σχετικά εύκολη δουλειά για υπουργό που εποπτεύει τον (ακόμη αχανή) ευρύτερο δημόσιο τομέα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο τέως υπουργός πληρώνει την (και δημόσια) κόντρα του με την υπουργό Παιδείας για το θέμα των μασκών-αλεξίπτωτα στους μαθητές, για το «τις πταίει». Υπάρχουν κι εκείνοι που θα σου πουν ότι ο με νεανικές ρίζες στο ΚΚΕ Θεοδωρικάκος, και με την εμμονή να λέει ανοικτά τη γνώμη του, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έγινε αποδεκτός από το… παλαιάς κοπής νεοδημοκρατικό κομματικό και στελεχιακό απαράτ, από τότε που ήταν ίσως ο στενότερος προεκλογικά συνεργάτης, ο εξ απορρήτων, του σημερινού πρωθυπουργού, ο άνθρωπος που τον βοήθησε πολύ να γίνει πρόεδρος της ΝΔ και στη συνέχεια πρωθυπουργός -κάτι που ίσως κάπως άκομψα να διακινούσε και ο ίδιος ο αποπεμφθείς...
Φυσικά, μόνον ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει το όποιο «μυστικό» κρύβεται πίσω από την απομάκρυνση Θεοδωρικάκου, αν είναι καθαρά πολιτικό ή ενδεχομένως να άπτεται και των διαπροσωπικών σχέσεών τους. Αν δεν ισχύει το δεύτερο, μη στοιχηματίσετε ότι… τον χάσαμε για πάντα τον Τάκη από το πολιτικό προσκήνιο.
Είναι «εκλογικός» ο ανασχηματισμός; Με γνώμονα τη λογική, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο όχι μόνο στο σχετικά άμεσο μέλλον, αλλά ούτε στο… φθινοπωρινό. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ρυθμιστής γενικά των εξελίξεων είναι αποκλειστικά… η πανδημία! Με τους προβλεπόμενους ρυθμούς, ο εμβολιασμός του πληθυσμού που θα απομακρύνει αποφασιστικά τον κίνδυνο της παρατεινόμενης πανδημίας και των ανεξέλεγκτων επιπτώσεών της σε ανθρώπους, δημόσια υγεία και… οικονομία, δεν θα έχει φθάσει στα επιθυμητά επίπεδα πριν από τον Σεπτέμβριο- Οκτώβριο. Το να σκεφθείς καν προσφυγή στις κάλπες (όταν μάλιστα μια κυβέρνηση έχει επαρκέστατη πλειοψηφία και δεν αμφισβητείται…) σε συνθήκες πανδημίας, θυμάτων, ανασφάλειας για την επάρκεια του δημόσιου συστήματος υγείας, και με την οικονομία να θέλει ακόμη χρόνο και χρήμα για να πάρει μπροστά, συνιστά στην καλύτερη περίπτωση ανοησία και ανώφελο… σάλτο μορτάλε!
«Ναι, αλλά έτσι ο Μητσοτάκης, όσο ακόμη βαστάει δυνάμεις, θα «κάψει» την απλή αναλογική, θα ακολουθήσουν δεύτερες εκλογές αμέσως, στις οποίες και θα επικρατήσει άνετα…», ακούγεται στους πολιτικο-δημοσιογραφικούς διαδρόμους. Θεωρητικά και σε συνθήκες… εργαστηρίου, είναι ένα ενδεχόμενο. Αλλά, ποιος εγγυάται ότι ο δοκιμαζόμενος κόσμος, οι υπό χρεωκοπία επιχειρηματίες, οι άνεργοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν με επιδόματα κάποιων εκατοντάδων ευρώ, το… κυρίαρχο μέλημά του είναι αν και πώς θα καεί η «απλή», και όχι η επιβίωσή του! Οι πολίτες θα ψηφίσουν αυτόν που έμπρακτα μπορεί να τους προσφέρει την προοπτική ασφάλειας, ευημερίας, επιστροφής σε κάποιου είδους κανονικότητα. Δηλαδή… με την πανδημία παρελθόν και την οικονομία αναζωογονημένη!
Φυσικά, η προκήρυξη εκλογών (στο πρωθυπουργό-κεντρικό κοινοβουλευτικό μας σύστημα) παραμένει αποκλειστική προνομία του πρωθυπουργού. Και αν ο κ. Μητσοτάκης κρίνει ότι οι κάλπες τον ευνοούν και εξυπηρετούν το μακροπρόθεσμο κυβερνητικό σχεδιασμό του, μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταφύγει σ’ αυτές, όπως έκαναν οι… περισσότεροι προκάτοχοί του.
Οι μικροπολιτικάντικοι ελιγμοί, οι μικροκομματικής στόχευσης αιφνιδιασμοί, δεν φαίνεται να προσιδιάζουν στο πολιτικό προφίλ του πρωθυπουργού. Και πάνω σ’ αυτό στηρίζεται η επιμονή του Μεγάρου Μαξίμου ότι ο ανασχηματισμός, δεν «δείχνει» εκλογές -αλλά από την άλλη, στην πολιτική και με τους πολιτικούς… ποτέ μην λες ποτέ και στοιχήματα μην βάζεις! Τον «εκλογικό αιφνιδιασμό», τον παίζει και τον καλλιεργεί πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ αφού, λογικά, ο κ. Τσίπρας θέλει πάση θυσία να κρατάει τον κομματικό στρατό ενωμένο και συνεργάσιμο εν όψει της «μάχης», ιδίως όταν είναι περισσότερο από ορατές και δημόσιες οι διαμάχες στελεχών, «τάσεων», και ιδεολογικού προσανατολισμού… Μια παράμετρος, που –παρά το προφίλ του Μητσοτάκη- μπορεί να επηρεάσει τις πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού…
Κατά τα άλλα, όντως ο κ. Μητσοτάκης απλώνει τραχανά, δια πάν ενδεχόμενο! Τον βασικό κορμό της κυβέρνησης, τον κρατά αναλλοίωτο. Και τους τεχνοκράτες του (οραματικού, προς το παρόν, λόγω συγκυριών…) «επιτελικού κράτους» διατηρεί, όπως και τις «κεντροαριστερές» επιλογές υπουργών και στελεχών. Κάνει ανοίγματα στα κοινοβουλευτικά στελέχη του (τα πλέον συντηρητικά και δυσαρεστημένα, λόγω μεγάλης συμμετοχής εξωκοινοβουλευτικών και «εκτός παράταξης»), αλλά σε θέσεις απολύτως ελεγχόμενες.
Οι ανακατατάξεις και οι νεοεισερχόμενοι αναδύουν, πράγματι, μια αίσθηση δεξιόστροφη, ίσως για λόγους… ισορροπίας στην αρχική μετεκλογική σύνθεση της κυβέρνησης, που έγινε σε κλίμα αισιοδοξίας και παντοδυναμίας, πριν πλακώσουν οι απανωτές κρίσεις. Πριν η κυβέρνηση κληθεί ν’ αντιμετωπίσει σε πολεμικό κλίμα έκτακτες καταστάσεις, τελείως αντίθετες από το κυβερνητικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά της…
Τα δύσκολα, είναι ακόμη μπροστά μας. Η πανδημία, έχει δρόμο, η προσπάθεια ανάταξης της βαρύτατα πολυτραυματισμένης οικονομίας, θέλει χρόνο, χρήμα, μεγάλη και αποφασιστική προσπάθεια από όλους τους παράγοντες, και κλίμα ηρεμίας. Τα πράγματα είναι σε απείρως πιο δυσμενή κατάσταση από ό,τι το καλοκαίρι του 2019. Σε τέτοιες έκτακτες συνθήκες, το υβριδικό στην πατρίδα μας, και στην ουσία μη ακόμη δοκιμασμένο στην πράξη «επιτελικό κράτος», για ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής απαιτεί ακόμη μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο συντονισμό, καθιέρωση λειτουργικών εναλλακτικών και ασφαλιστικών δικλείδων, πολύ δουλειά και όχι ανώφελους περισπασμούς. Απ’ όπου κι’ αν προέρχονται. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης, μακριά από επικοινωνισμούς και εντυπωσιοθηρίες.