Θα το’ χει σκυλομετανιώσει ο κ. Αλέξης Τσίπρας που ανέβαλε διαρκώς και πεισματάρικα το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τον απολογισμό της εκλογικής ήττας όταν έπρεπε. Λίγο μετά την ήττα δηλαδή…
Θ’ ακούγονταν, ίσως, κάποιες σκληρές αλήθειες από κάποιους βαρόνους του κόμματος, θα δεχόταν κριτική για λάθη και κακούς υπολογισμούς που έκανε (κυρίως από την στιγμή που προκήρυξε τις εκλογές- για πιο πριν, ήταν όλοι συνυπεύθυνοι…), αλλά όλα θα θεωρούνταν «φυσιολογικά, μετά την ήττα…». Εξ άλλου, όλοι αναγνώριζαν ότι το διόλου ευκαταφρόνητο εκλογικό ποσοστό που πέτυχε το κόμμα, το όφειλε σχεδόν αποκλειστικά στον ίδιο τον Τσίπρα. Και πάνω στην βράση, δύσκολα θα τολμούσε κανείς να αμφισβητήσει την ηγεσία του- πέρα από κάποιες αναμενόμενες στα συνέδρια «φωνές». Άλλωστε, οι βαρόνοι αισθάνονταν (και ήταν…) συνυπεύθυνοι για την κατρακύλα της «πρώτη φορά Αριστερά».
Δεν το τόλμησε όταν έπρεπε ο κ. Τσίπρας. Και όπως όλες οι αποφάσεις που δεν παίρνονται την κατάλληλη στιγμή,, με τον χρόνο του έγινε αφόρητο βάρος στους ώμους του. Το ανάγκασε να δρα και ν’ αντιδρά σπασμωδικά, εμμονικά, καχύποπτα προς τους πάντες, να διορθώνει το ένα μετά το άλλο λάθος του με… άλλα λάθη, να στερεύει από πολιτική φαντασία και τόλμη.
Να οχυρώνεται πίσω από την μόνη «πολιτική» που ήξερε καλά: την πόλωση, την διχαστική ένταση, το πεζοδρόμιο, την προσπάθεια να διασπάσει την κοινωνία. Αυτή ήξερε, αυτή τον ανέβασε στην εξουσία, αυτή εμπιστεύθηκε. Μόνο που περιχαρακωμένος από μια δράκα συμβούλων («στην επιλογή των οποίων είναι χειρότερος και από τον Μητσοτάκη…», κατά τον κ. Τσακαλώτο) και πραιτοριανών, «κουφός και τυφλός» στα μηνύματα της κοινωνίας, δεν κατάλαβε (παρά μόνο, ίσως, πολύ αργά…) ότι άλλη η πραγματικότητα του 2012 και εντελώς διαφορετική αυτή του 2019. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που είχαν απήχηση σε μια έντρομη και βουλιαγμένη στην κατάθλιψη κοινωνία, δεν περνούσαν πια.
Αν κάτι προβλημάτισε, τελικά, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση τον κ. Τσίπρα, ήταν οι… πεισματάρικες δημοσκοπήσεις! Ο Μητσοτάκης, ακόμη και μετά από σοβαρά λάθη και παραλείψεις της κυβέρνησής του, από ατυχείς επιλογές, από παράπλευρες απώλειες που αναπόφευκτα είχε λόγω των απανωτών και ταυτόχρονων μεγάλων κρίσεων που κλήθηκε να διαχειρισθεί, αναδεικνύεται ο… «άρχοντας του παιχνιδιού», που παρά τις απώλειες που δημοσκοπικά εμφανίζει, εξακολουθεί να διατηρεί το προβάδισμα της κυβέρνησής του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό… μεγαλύτερο εκείνου του εκλογικού θριάμβου του 2019!
Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που 2,5 χρόνια μετά τις εκλογές (και λιγότερο, αν και άγνωστο… πόσο λιγότερο, χρόνο από τις επόμενες) το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει έντονα χαρακώματα του «Μεγάλου Πολέμου». Αυτό που εθεωρείτο επί μακρόν το μεγαλύτερο ατού του κόμματος, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, αμφισβητείται ευθέως! Όχι μόνο από τους «τουπαμάρος» του κομματικού συστήματος που τον θεωρούν… ρεβιζιονιστή σοσιαλδημοκράτη, αλλά και από τους κεντροαριστερούς (πλην, ίσως, τους εκ του ΠΑΣΟΚ… γενίτσαρους!) που του προσάπτουν ότι με την εξαλλοσύνη του μοντέλου αντιπολίτευσης στο οποίο επιμένει, στις χυδαίες ( προσωπικές και… δια εντεταλμένων!) επιθέσεις κατά του πρωθυπουργού, την μηδενιστική άρνηση των πάντων, τον λαϊκισμό και τα ψέματα, προκοπή δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το τραγελαφικό είναι ότι, έστω και αργά ξαναλέμε, ο κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει μια…. κεντροαριστερή ρεάλ (κατά τα μέτρα του) πολιτική, για να μην χάσει την δυναμική εκλογική μάζα του προοδευτικού κέντρου, τώρα μάλιστα που οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ το εμφανίζουν σε τροχιά ανόδου και ο κ. Ανδρουλάκης εξακολουθεί να προβάλλεται (χωρίς να αναγκάζεται σε ουσιαστικές επιλογές, αλλά μόνο… αιδήμονα διμέτωπη αντιπολίτευση!) ως δυναμικός του κεντρώου χώρου, στον οποίον πάντως εξακολουθεί να κυριαρχεί… ο Κυριάκος Μητσοτάκης!
Μόνο που το αποφάσισε επειδή η «πολιτική» του της συνέχειας των πλατειών και του διχασμού, δεν απέδωσε. Όταν (κάνοντας λάθος εκτίμηση- από ανασφάλεια, φόβο ή και αμηχανία) «άφησε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν», και τώρα δεν μπορεί να… τα κόψει, για λόγους εν τυπώσεων αλλά κυρίως ισορροπιών εν όψει του συνεδρίου! Στερνή του γνώση…
Τώρα, αισθάνεται μια αφόρητη μοναξιά στο ίδιο του το κόμμα που κάποτε έκανε… ότι ήθελε! Ξέρει, ότι οι συσχετισμού είναι εναντίον του, και δύσκολα διαχειρίσιμοι, η πρότασή του για εκλογή Προέδρου και Κ.Ε από «την βάση» (κόντρα στα… ιερά και τα όσια της αριστερής μονολιθικής αντίληψης για το κομματικό παντοδύναμο απαράτ) ακόμη και αν υιοθετηθεί, όπως φαίνεται, δεν θ’ αποδειχθεί ασφαλής παράγων μετασυνεδριακής ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ… Ιδίως που σε γενικές γραμμές πέφτει μέσα στην άγνωστης διάρκειας προεκλογική περίοδο.
Τι να περιμαζέψει ο τάλας κ. Τσίπρας; Το ότι «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός»; Το «Μητσοτάκη άει γ@@ήσου» του εξ απορρήτων του (ακόμη;) Καρτερού στο… κομματικό όργανο, την « Αυγή»; Το συστηματικό με κάθε ευκαιρία βαρύ σφυροκόπημα από Δρίτσα, Σκουρλέτη, Χριστοφιλοπούλου, Βούτση και λοιπών, τις γεμάτες ειρωνεία μπηχτές του βασικού του εσωκομματικού αντίπαλου κ. Τσακαλώτου για «ακατανόητη ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης Τσίπρα», (και βγήκε να… υπερασπισθεί τον αρχηγό ο Καρανίκας, μάλιστα ο Καρανίκας!) ή την δηλητηριώδη κριτική του Φίλη για «αχρείαστη εσωστρέφεια και συστημική μετάλλαξη του Τσίπρα…»;
Κι’ ενώ ο αρχηγός στρέφει το γυροσκόπιο προς το Κέντρο και ρίχνει δειλά γέφυρες με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, βγαίνει ο…. αψύς Παυλάρας Πολάκης και τα κάνει μπ@@ρδέλο» απειλώντας τον Ανδρουλάκη με το γνωστό… κοσμοπολίτικο ύφος του!
Λέτε να… βάλθηκαν να σπρώξουν τον Μητσοτάκη σε πρόωρες εκλογές, να κάνουν τον Ανδρουλάκη αξιωματική αντιπολίτευση και ο ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθει στην γνώριμη και ανέμελη ασφάλεια και θαλπωρή του 3-4%, άντε βαριά-βαριά του 8-10;