Δοκιμάσαμε τα εμπνευσμένα πιάτα του chef Γιάννη Λιόκα στο Monzu, σε έναν πανέμορφο κήπο μιας άλλης εποχής, στην Κηφισιά.
Στη σκιά ενός διατηρητέου νεοκλασικού αρχοντικού του 19ου αιώνα, ο ταλαντούχος σεφ Γιάννης Λιόκας δημιουργεί πιάτα που μυρίζουν Μεσόγειο, εμπνευσμένα από την κλασική ιταλική γαστρονομία, τα οποία όμως εκσυγχρονίζονται δημιουργικά με ευφάνταστους τρόπους, προσφέροντας στο κοινό μια κουζίνα που επιστρέφει συνειδητά στη γεύση. Στόχος είναι μια βιωματική γαστρονομία, το ξύπνημα των αισθήσεων μέσα από το φαγητό, με τα αρώματα, τις υφές, τη νοστιμιά να ξυπνούν μνήμες και να χαρίζουν απόλαυση.
Πράγματι το βασικό στοιχείο σε ό,τι δοκιμάσαμε εδώ ήταν αυτό: η πλούσια γεύση.
Με πρωταγωνιστές αναμφισβήτητα την καταπληκτική προζυμένια πίτσα με τα αναπάντεχα υλικά -όπως αυτή με τα άγρια μανιτάρια από την ελληνική ύπαιθρο, τη βουβαλίσια burrata, την παλαιωμένη γραβιέρα σπηλιάς, τη μαύρη τρούφα που αναδεικνύεται μοναδικά χάρη στην επιλογή της λαχανίδας-, το Monzu έχει καταφέρει όχι μονάχα να ξεχωρίσει και να βραβευθεί, αλλά να γίνει μια πραγματικά απολαυστική εμπειρία.
Ο κήπος, το αρχοντικό, οι γεύσεις, το άψογο σέρβις, όλα μεταμορφώνουν εδώ ακόμα και μια συνηθισμένη βραδιά σε μια μικρή ιεροτελεστία που σου προσφέρει ενέργεια και πασπαλίζει με λίγη μαγεία την καθημερινότητα.
Η αυλή των θαυμάτων
Από την πρώτη ματιά τον κήπο αυτόν τον ερωτεύεσαι. Περνάς την πύλη του εστιατορίου και από την Κηφισίας βρίσκεσαι σε μια αυλή γεμάτη θαύματα και φως.
Δεξιά υπάρχει ένα αρχοντικό νεοκλασικό από αυτά τα κοσμήματα μιας παλιάς Αθήνας που μύριζε αγιόκλημα, με τις μαρμάρινες σκάλες, τα ζωγραφισμένα ψηλά ταβάνια και τις πίσω αυλές που έκρυβαν κοριτσίστικα μυστικά, μπιλιέτα κρυμμένα στη φόδρα και κλεφτά ανοιξιάτικα φιλιά.
Στα αριστερά της εισόδου ξεκινά ένας ανοιχτός υπαίθριος διάδρομος μαγευτικός, μια ωδή στη νύχτα και στο φως, που τον περπατάς με τις αιωρούμενες φωτισμένες σφαίρες από πάνω σου και νιώθεις σαν να έχεις ήδη εισέλθει σε μια αληθινή μυσταγωγία, σε έναν τόπο έξω από το χρόνο και τον τόπο, σε μια οπερετική σκηνή βγαλμένη από λιμπρέτο του 19ου αιώνα.
Το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι τα αρώματα των λουλουδιών της νύχτας, τη δροσερή σκιά και το οξυγόνο από τα πεύκα και τα πλατάνια. Μετά, έρχεται από τα έγκατα του σπιτιού, η μυρωδιά της χειροποίητης αυθεντικής ιταλικής ζύμης, αργής ωρίμανσης, από προζύμι biga, που ψήνεται στην κουζίνα. Αυτό το άρωμα έχει κάτι αληθινά οικείο, ζεστό, μυρίζει ανεμελιά και απόλαυση, είναι σαν χάδι, σαν λεπτό άγγισμα σε πρόσωπο κάποιου που αγαπάς με την άκρη των δαχτύλων. Απαλή μυρωδιά, που σε ξεσηκώνει.
Είναι αδύνατον να έρθεις στον κήπο του Monzu και να μην δοκιμάσεις πίτσα. Είναι εμπειρία! Όπως άλλωστε και πολλά από τα πιάτα με ζυμαρικά, κρέας και ψάρι που συνθέτουν το εξαιρετικό και ευέλικτο μενού που έχει επιλογές για όλα τα γούστα.
Το περίπτερο ανάπαυσης της πομπής του Βασιλιά Γεωργίου Ά
Εμπειρία είναι και το να μπεις μέσα στο διατηρητέο κτίριο που φιλοξενεί το Monzu. Σαν να μπαίνεις σε μυθιστόρημα εποχής.
Οι τοιχογραφίες στα ψηλοτάβανα δωμάτια, οι γύψινες γλυπτές διακοσμήσεις, τα πλακάκια του δαπέδου, οι πίνακες, τα παλιά φωτιστικά με τα μεταξωτά καπέλα και τα κρόσσια, οι μαρμάρινες βεράντες, οι καθρέφτες με τις χρυσοπoίκιλτες κορνίζες, οι ταπισερί που ντύνουν τα μεγάλα ψηλά παράθυρα, όλα διατηρούνται με σεβασμό και φροντίδα ώστε το παλιό οίκημα του 19ου αιώνα να κρατήσει τον αρχοντικό του χαρακτήρα.
Η έπαυλη αυτή χτίστηκε το 1888 από έναν Δανό αρχιτέκτονα. Λίγο αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα, παραχωρήθηκε στην τότε βασιλική οικογένεια του Γεωργίου Ά, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως περίπτερο ανάπαυσης της βασιλικής πομπής, ως ενδιάμεσος σταθμός στη διαδρομή από τα ανάκτορα της Αθήνας προς τα βασιλικά κτήματα του Τατοΐου.
Στα μέσα του 20ού αιώνα, το αρχοντικό επιτάχθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής και χρησιμοποιήθηκε ως στρατηγείο. Μετά την απελευθέρωση το αρχοντικό ταλαιπωρημένο, εγκαταλελειμμένο, σχεδόν ετοιμόρροπο, πέρασε στα χέρια της οικογένειας Ζουμπούλη, που το αναστύλωσε με σεβασμό και του έδωσε ξανά τη χαμένη του αίγλη.
Το οίκημα έζησε ευτυχισμένες μέρες φιλοξενώντας μια πολυμελή οικογένεια μέχρι και τη δεκαετία του 1980, όπου χαρακτηρίστηκε διατηρητέο. Στην όψη του φιλοξενείται ακόμα και σήμερα από το 1983 η Cava Vinifera, ενώ το εσωτερικό του φιλοξένησε από το 1997 μέχρι το 2016 το εστιατόριο «Γεύσεις με ονομασία προέλευσης».
Από το 2020 το αρχοντικό φιλοξενεί το εστιατόριο Monzu, που κράτησε τον αυθεντικό χαρακτήρα του κτιρίου και ανέδειξε τον κήπο του με μια κοσμοπολίτικη διακόσμηση που ισορροπεί άψογα μεταξύ μοντέρνου και κλασικού, με μαρμάρινα υτραπέζια, ατμοσφαιρικό, θεατρικό φωτισμό με κρεμαστά φανάρια που έχουν ένα υπέροχο shabby style και μοιάζουν με ύφασμα ή με χαρτί που τα έχει νοτίσει η υγρασία και ο χρόνος μέσα στην καρδιά ενός κατάφυτου κήπου.
Το χειμώνα η μαγεία αυτού του κήπου διατηρείται, χάρη στην υπέροχη ιδέα ενός ωραίου αιθρίου που μοιάζει με μεταλλικό θερμοκήπιο, το οποίο τοποθετείται στην καρδιά της αυλής προσφέροντας προστασία από το κρύο και ζεστασιά, αλλά και την ευκαιρία να γευματίζει ή να δειπνήσει κάποιος μέσα στη φύση.
Ένα γαστρονομικό ταξίδι στην κλασική Ιταλία με μοντέρνα, δημιουργική ματιά
Από τη δική μου επίσκεψη στο Monzu κρατάω τρία στοιχεία: Την πίτσα με λαχανίδα που ήταν αποκάλυψη. Τον μαγευτικό κήπο. Και τα ορεκτικά που αφήνουν να φανούν οι μεγάλες ικανότητες του Γιάννη Λιόκα, ο οποίος με αξιοσημείωτη ευελιξία και δημιουργικότητα κινείται άνετα από την κλασική ιταλική κουζίνα μέχρι το fine dining.
Το μενού χωρίζεται σε τέσσερις άξονες, προσφέροντας έτσι επιλογές για όλα τα γούστα: στις προζυμένιες πίτσες, στα πολύ δημιουργικά ορεκτικά, στα πιάτα με pasta και στα κυρίως πιάτα με κρέας ή ψάρι. Παράλληλα υπάρχουν δύο ακόμα επιλογές με κοπές σε black angus μοσχάρι: μια ζουμερή ταλιάτα στα κάρβουνα με σάλτσα από καμένο βούτυρο και φασκόμηλο και μια μεγάλη rib eye των 1000 γραμμαρίων.
Η πίτσα του Γιάννη Λιόκα με τα μανιτάρια είναι η πιο νόστιμη, αναπάντεχη και γεμάτη σε γεύση πίτσα έχω δοκιμάσει στην Αθήνα. Τρελάθηκα με τον συνδυασμό των άγριων μανιταριών με τη δροσερή μπουράτα και κυρίως με τη φοβερή λαχανίδα που είναι καπνισμένη στη φωτιά και αφήνει μια θεϊκή αίσθηση στο στόμα. Η ζύμη είναι λεπτή και ξεροψημένη, από προζύμι biga αργής ωρίμανσης, που κάνει την πίτσα εθιστική.
Παρά τα υπέροχα ομολογουμένως ορεκτικά που πρέπει να δοκιμάσετε, ιδίως αυτό με τα χτένια -ένα πιάτο γλυπτό- ή με το μαγιάτικο, το αυγοτάραχο, το yuzu kosho, το φινόκιο και το νεκταρίνι που το κάνει δροσερό σαν ανοιξιάτικο μεσογειακό κήπο γεμάτο εσπεριδοειδή, η πίτσα του Monzu είναι ακαταμάχητη. Παραμένει θεωρώ η καρδιά ολόκληρου του μενού, το σημείο υπεροχής του.
Έτσι, πολύ δυνατά είναι και τα ζυμαρικά που έχουν αυθεντικό ιταλικό χαρακτήρα, αλλά και μοντέρνα twist.
Ήταν ωραία έκπληξη ότι στο πιάτο με την καρμπονάρα δεν υπήρχε όπως θα περίμενε κανείς σπαγγέτι, αλλά κοφτό μακαρονάκι (τα ιταλικά tubetti που προέρχονται από την περιοχή της Καμπανίας στης νότια Ιταλία).
Ενώ από τα κυρίως πιάτα πολύ νόστιμο ήταν και το πιάτο με τον μπακαλιάρο σε σάλτσα βουτύρου με colatura di alici (μια ιταλική σάλτσα ψαριού από γαύρο που φτιάχνεται στο μικρό ψαροχώρι Cetara της Καμπανίας) και αυγά ψαριών.
Ο Γιάννης Λιόκας αυτή την περίοδο προετοιμάζει πυρετωδώς τη μετάβαση των πιάτων στη χειμερινή περίοδο, με την αντικατάσταση κάποιων υλικών αφού το μενού του υπακούει στην εποχικότητα. Το νέο μενού θα έχει αρκετές αλλαγές, αλλά ο πυρήνας και η φιλοσοφία, του η οποία βασίζεται σε μια βιωματική κουζίνα που ξυπνά με τη γεύση τις αισθήσεις, ποντάροντας στη νοστιμιά, θα παραμείνει ίδια. «Θα περάσουμε σε πιο χειμερινά υλικά», εξηγεί στο iefimerida ο ίδιος ο σεφ.
«Στo Monzu έχουμε ένα italian inspired μενού, στο οποίο προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε και ελληνικά προϊόντα και υλικά από πολύ προσεκτικά επιλεγμένους Έλληνες παραγωγούς. Η Μεσόγειος συνολικά είναι η έμπνευση. Παίρνουμε κάποιες παραδοσιακές, κλασικές ιταλικές συνταγές και τις πειράζουμε δημιουργικά προσθέτοντας και ελληνικά αλλά και έθνικ υλικά από την Ασία», λέει ο σεφ Γιάννης Λιόκας.
«Αν έπρεπε να επιλέξω δυο τρία πιάτα που αποτυπώνουν τη γαστρονομική φιλοσοφία του Monzu αυτά σίγουρα θα ήταν το λιγκουίνι με ταρτάρ γαρίδας. Στο ζωμό αυτού του πιάτου, για παράδειγμα, προσθέτουμε φύκια που του δίνουν μια πολύ ιδιαίτερη γεύση. Από τις πίτσες αυτή με τα άγρια μανιτάρια είναι η πιο χαρακτηριστική της οπτικής μας. Τα άγρια μανιτάρια μάς έρχονται από μανιταροσυλλέκτες στην Πίνδο, ενώ η γραβιέρα σπηλιάς είναι από την Κρήτη. Το χειμώνα η λαχανίδα θα αντικατασταθεί με σπανάκι και σέσκουλα σοτέ. Προσπαθούμε να μην χρησιμοποιούμε υλικά πολυφορεμένα σε πίτσες, ώστε να τους δίνουμε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα», λέει ο Γιάννης Λιόκας.
Info: Monzu, Λεωφόρος Κηφισίας 317 Β, Κηφισιά, τηλ. 2106200495
monzu.gr | facebook.com/MonzuKifisia | instagram.com/monzu_kifisia
Τιμές: 40 με 55 ευρώ το άτομο
- ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- CTC: H αξέχαστη fine dining εμπειρία στο βραβευμένο με Michelin εστιατόριο στον Κεραμεικό -Σε έναν κήπο αποκάλυψη
- Δοκιμάσαμε τα πιάτα του πολυσυζητημένου Tsiftis gastrokoutouki -Υπέροχη, μοντέρνα ελληνική κουζίνα από το χωριό
- Δοκιμάσαμε τα ιαπωνικά sandos της Αθήνας και το ωραιότερο το φάγαμε σε ένα μικρό μαγαζί σαν σπιρτόκουτο στο Σύνταγμα