Το έργο έχει αποσπάσει εγκωμιαστικά σχόλια στα διεθνή περιοδικά για το design και την αρχιτεκτονική, αποθεώνοντας μια νέα Ελλάδα που θα γίνει σημαντικός κόμβος για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στο πεδίο της τεχνολογίας αιχμής.
H Ελλάδα έχει αρχίσει τα τελευταία δύο χρόνια να μετατρέπεται σε πόλο έλξης όχι μόνο για τον τουρισμό, τη γαστρονομία και τη μόδα -καθώς όλο και περισσότερα premium fashion brands, από τον Dior και τον Hermes μέχρι τον Louis Vuitton, θέλουν να συνδυάσουν τις δημιουργίες τους με τα ελληνικά τοπόσημα-, αλλά και για εταιρείες τεχνολογίας αιχμής όπως η Microsoft, η Google και η Amazon. Με μια νέα εξωστρεφή στρατηγική, η χώρα σταδιακά θα αρχίσει να λειτουργεί συστηματικά ως ένας σημαντικός τεχνολογικός κόμβος για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ο Έλληνας αρχιτέκτονας που θήτευσε στο πλευρό του θρυλικού Ζαν Νουβέλ
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική αναλαμβάνει τον σπουδαίο ρόλο να σχεδιάσει το νέο αυτό πεδίο της αναπτυσσόμενης hi-tech σκηνής που θα αναδυθεί στον ελληνικό χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο επί σειρά ετών Έλληνας συνεργάτης του θρυλικού αρχιτέκτονα Ζαν Νουβέλ, ο βραβευμένος Γιώργος Μπάτζιος, σχεδιάζει ένα ογκώδες γεωμετρικό κτίριο με επικλινείς στέγες στη Βόρεια Ελλάδα, το οποίο θα φιλοξενήσει ένα hi-tech μηχανουργείο, μιας εταιρείας που εξειδικεύεται στην τεχνολογία αιχμής.
Το ογκώδες κτίριο που θα ανεγερθεί στην καρδιά ενός βιομηχανικού campus στη Βόρεια Ελλάδα, θα έχει κάλυψη περίπου 2.000 τετραγωνικών μέτρων και ύψος 11 μέτρων. Συγκεκριμένα, θα φιλοξενεί ένα βιομηχανικό κτίριο με εντελώς γεωμετρικό design που θα λειτουργεί ως υπερσύγχρονο και επαναστατικό μηχανουργείο για λογαριασμό μιας εταιρείας τεχνολογίας αιχμής.
Πώς θα είναι μια βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας χωρίς ανθρώπους;
Ο Γιώργος Μπάτζιος, με αφορμή το έργο αυτό, δημιουργεί έναν σχεδιασμό που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ένα πείραμα που στόχο έχει να εξερευνήσει τα όρια της Τέχνης του και να φωτίσει τη διασύνδεση μεταξύ αρχιτεκτονικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. «Μπορεί η αρχιτεκτονική να αναπτυχθεί αποκλειστικά ως μια καλλιτεχνική διεργασία; Πως μπορούμε να απαλλάξουμε την αρχιτεκτονική από τα δεσμά της προκαθορισμένης ανθρωποκεντρικής λειτουργίας και πως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το εν λόγω υβρίδιο;», αναρωτιέται ο ίδιος ο αρχιτέκτονας.
Στο αρχιτεκτονικό αυτό πρότζεκτ, με τίτλο «Architecture and the Machine», ο Γιώργος Μπάτζιος κλήθηκε να σκεφτεί το μέλλον μέσα από την τεχνολογική καινοτομία. Πώς θα ήταν ένα κτίριο που θα λειτουργούσε ως μια γιγαντιαία «μηχανή εκτός ανθρώπινης κλίμακας, στην οποία όλα θα είναι αυτοματοποιημένα και στην οποία ο άνθρωπος δεν νοείται, παρά μόνο για τις ανάγκες συντήρησης»;
«Καταρχήν, νιώσαμε αμηχανία. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα μας δινόταν η ευκαιρία να απαλλαγούμε από όλους αυτούς τους νόμους και κανονισμούς που διέπουν την ελληνική κατασκευή και καθορίζουν τον πυρήνα του Αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Αυτή τη φορά είχαμε ως μοναδικούς περιορισμούς ένα περίγραμμα κάλυψης και ένα μέγιστο ύψος. Απελευθερωμένοι έτσι στο εσωτερικό του κτιρίου από τους ασφυκτικούς περιορισμούς της κείμενης νομοθεσίας και κατανοώντας την ευκαιρία που είχαμε να ερμηνεύσουμε το έργο μας με όρους καλλιτεχνικούς, χρησιμοποιήσαμε τις πολεοδομικές και τοπογραφικές συνθήκες του έργου για να εκφράσουμε τις γλυπτικές μας διαθέσεις. Ξεκινήσαμε από δυο απλές παραμέτρους. Το περίγραμμα της κάλυψης και το μέγιστο ύψος. Παρατηρήσαμε ότι το κτίριο εφάπτεται με το όριο μιας σημαντικής υψομετρικής διαφοράς περίπου τριών μέτρων ανάμεσα από τα δυο επίπεδα του βιομηχανικού campus. Χρησιμοποιήσαμε έτσι μέρος της οροφής του κτιρίου για να συνδέσουμε με μια ράμπα τα δύο επίπεδα του campus. Συνεχίσαμε την ανοδική πορεία έως ότου να φτάσουμε στο μέγιστο δυνατό ύψος και να μπορέσουμε έτσι να αισθανθούμε την κλίμακα του βιομηχανικού campus», εξηγεί ο Γιώργος Μπάτζιος.
Το βιομηχανικό κέλυφος γίνεται ένα design πάρκο
Αυτό που αντιλαμβάνεται από τις φωτορεαλιστικές μακέτες ο θεατής είναι ένας τεράστιος όγκος από ατσάλι, μπετόν και κρύσταλλο. Ένα γυάλινο φουτουριστικό κτίριο που μοιάζει με σκηνικό από sci-fi ταινία, με θεόρατα κρυστάλλινα ανοίγματα που προκαλούν δέος και ταυτόχρονα επιτρέπουν στον εξωτερικό παρατηρητή να δει όλες τις ασύλληπτες τεχνολογικές λειτουργίες του hi-tech μηχανουργείου. Παράλληλα το κτίσμα μετατρέπεται σε έναν εναέριο κήπο για το κοινό, με ψηλά δέντρα αλλά και θάμνους χαμηλής βλάστησης στη στέγη, από την οποία μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση μέσω μιας επικλινούς επιφάνειας που χρησιμοποιείται σαν ένα είδος σκάλας ή ανηφορικού δρόμου.
«Παρατηρήσαμε ότι το όμορο πάρκο είχε την ανάγκη να επεκταθεί στην οροφή του καινούργιου κτιρίου δημιουργώντας έτσι έναν κεντρικό πράσινο άξονα. Επεκτείναμε έτσι το πάρκο στην οροφή του κτιρίου και δημιουργήσαμε χώρους στάσης που θα μπορούν να ερμηνευτούν ως προς την χρήση τους από τους επισκέπτες. Η κάθε πιθανή χρήση συνοδεύεται την ίδια στιγμή από την άμεση θέαση του μηχανουργείου μέσω του διαφανούς κελύφους. Αφήσαμε τέλος τον παρατηρητή να εισχωρήσει με ασφάλεια στο εσωτερικό της μηχανής».
Το αποτέλεσμα αυτού του σχεδιασμού ήταν τελικά αντί για ένα απρόσωπο κτίσμα που θα φιλοξενεί μια βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας, να δημιουργήσει ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας ένα εντυπωσιακό πάρκο γύρω και πάνω από ένα κτίριο που δεσπόζει σαν γιγαντιαίο έργο τέχνης.
«Το βασικό μας μέλημα από την αρχή ήταν να διαμορφώσουμε ένα αέρινο και δυναμικό γλυπτό το οποίο θα μπορούσε να επανεξετάσει το αρχέτυπο των όμορων βιομηχανικών κτιρίων, στο επίπεδο της μορφής τους, όπως και της εξωτερικής τους, προς ερμηνεία, χρήσης. Με άλλα λόγια χρησιμοποιήσαμε το “απάνθρωπο” κτιριολογικό πρόγραμμα του έργου για να δημιουργήσουμε μια συνθήκη αναθεώρησης του σχετικού αρχιτεκτονικού λεξιλογίου, μια συνθήκη την οποία αναζητάμε σε κάθε ένα από τα έργα μας», καταλήγει ο βραβευμένος αρχιτέκτονας Γιώργος Μπάτζιος.
Info: georgesbatzios.com