Σφραγίστηκε το Antico Caffè Greco, ένα από τα παλαιότερα και πιο εμβληματικά καφέ της Ρώμης.
Το ιστορικό καφέ κατέβασε ρολά έπειτα από μακρά δικαστική διαμάχη ανάμεσα στους διαχειριστές του και το ίδρυμα που κατέχει το κτίριο, το Νοσοκομείο των Ισραηλιτών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας επικύρωσε την απόφαση για λήξη της μίσθωσης, επιστρέφοντας τα κλειδιά του ακινήτου στους ιδιοκτήτες και βάζοντας τέλος σε μια υπόθεση που εκκρεμούσε από το 2017.
Οι διαχειριστές του καφέ, Φλάβια Ιότσι και Κάρλο Πελεγκρίνι, αντιστέκονταν επί χρόνια στις προσπάθειες έξωσης, καθώς η λήξη της σύμβασης συνοδεύτηκε από εκτόξευση του ενοικίου, από 17.000 ευρώ μηνιαίως σε 150.000.
Το μέλλον του καφέ, που λειτουργεί από το 1760, παραμένει αβέβαιο. Ο έκτακτος επίτροπος του Νοσοκομείου των Ισραηλιτών, Αντόνιο Μαρία Λεοτσάπα, δήλωσε ότι «προτεραιότητα είναι να ανοίξει ξανά το Caffè Greco» και πως θα γίνουν εντατικές προσπάθειες για την επαναλειτουργία του χώρου.
Η ιστορία του θρυλικού Caffè Greco
Το Caffè Greco στέκει εδώ και δυόμισι αιώνες στην πολυσύχναστη Βία Κοντότι, έναν από τους πιο εμβληματικούς δρόμους της Ρώμης, ως ζωντανό κομμάτι της ευρωπαϊκής πολιτιστικής ιστορίας.
Ιδρύθηκε από τον Έλληνα Νικόλα ντέλα Μανταλένα, ο οποίος οραματίστηκε έναν χώρο για καλλιτέχνες και διανοούμενους κοντά στην Πιάτσα ντι Σπάνια.
Στα μαρμάρινα τραπέζια του έγραψε ο Γκόγκολ αποσπάσματα από τις Νεκρές Ψυχές, συζητούσε ο Σοπενχάουερ, φιλοσοφούσε ο Νίτσε, ενώ σύχναζαν ο Γκαίτε, ο Μπάιρον, ο Κιτς, ο Μπωντλαίρ, ο Σταντάλ, ο Άντερσεν, ο Μοράβια και τόσοι άλλοι. Ένα πραγματικό «σαλόνι της Ευρώπης», όπου η τέχνη και η σκέψη συνυπήρχαν με την καθημερινότητα της Ρώμης.
Στους τοίχους του φιλοξενούνται πάνω από 300 έργα τέχνης, συλλογή τόσο σημαντική ώστε το ιταλικό κράτος το 1953 το ανακήρυξε «χώρο ιστορικού και εθνικού ενδιαφέροντος».
Το Caffè Greco, το δεύτερο παλαιότερο της Ιταλίας μετά το Caffè Florian της Βενετίας, υπήρξε για περισσότερα από 250 χρόνια σημείο συνάντησης λογοτεχνών, καλλιτεχνών και περιηγητών.
Σήμερα, η σφράγισή του σηματοδοτεί όχι μόνο το τέλος μιας εποχής για τη Ρώμη, αλλά και μια απώλεια για την ίδια την ευρωπαϊκή πολιτιστική μνήμη.