Όταν κάποιος γίνεται πατέρας για πρώτη φορά μπορεί να αποσταθεροποιηθεί, να χάσει τον ρυθμό του. Ο Ρόμπερτ Χικς ωστόσο επιχείρησε να βρει δομή κάνοντας push ups, κοιλιακούς και καθίσματα.
Ως Multiplatform Strategy Director του Men’s Health UK, γνώριζε από πρώτη χέρι τι σημαίνει γυμναστική, για πρώτη φορά όμως την ενέταξε στο πρόγραμμά του ως μπαμπάς και με περιορισμούς καθώς έπρεπε να γυμνάζεται χωρίς εξοπλισμό και προγραμματισμό και μόνο στα σύντομα χρονικά διαστήματα που του επέτρεπε το νεογέννητό του.
Εκανε 100 push ups, 100 κοιλιακούς και 100 καθίσματα για 31 μέρες και να τα αποτελέσματα
Έτσι, τον πρώτο μήνα μετά τη γέννηση του παιδιού του αποφάσισε να δοκιμάσει ένα απλό fitness challenge: να κάνει 100 κάμψεις, 100 κοιλιακούς και 100 καθίσματα κάθε μέρα, για 31 ημέρες.
Σε άρθρο του στη συνέχεια παρέθεσε τα αποτελέσματα και τα συμπεράσματά του. Ο Χικς παρατήρησε μικρές αλλά αισθητές αλλαγές στο σώμα του: το πάνω μέρος έδειχνε πιο φαρδύ, οι τρικέφαλοι και οι πήχεις πιο γεμάτοι, ενώ άρχισε να διακρίνεται ελαφρά και η περιοχή των πλάγιων κοιλιακών. Αν και τα αποτελέσματα δεν ήταν εντυπωσιακά, του επιβεβαίωσαν αυτό που δείχνουν και επιστημονικές έρευνες: ότι στις τακτικές ασκήσεις ανάπτυξης μυών, οι πρώτες αλλαγές γίνονται γρήγορα ορατές αν και στη συνέχεια ο οργανισμός προσαρμόζεται και επιβραδύνει.
Ωστόσο, η καθημερινή ενασχόληση μόνο με μυς που φαίνονται στον καθρέφτη (στήθος και πρόσθιοι δελτοειδείς) προκάλεσε ανισορροπία, και οι ώμοι του άρχισαν να γέρνουν προς τα μπροστά. Ο Χικς το απέδωσε στην απουσία έλξεων και ασκήσεων για την πλάτη.
Τα καθίσματα, αν και αποτελεσματικά, αποδείχθηκαν ψυχολογικά μονότονα. Παρ’ όλα αυτά, ο Χικς επισημαίνει ότι πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι οι ασκήσεις με το βάρος του σώματος για το κάτω μέρος μπορούν να προσφέρουν αντίστοιχα οφέλη με τα καθίσματα με βάρη, εφόσον εκτελούνται κοντά στο όριο κόπωσης.
Το πιο θετικό αποτέλεσμα ήταν η υποχώρηση του πόνου στην πλάτη. Ο συνδυασμός καθισμάτων και ασκήσεων κορμού ενδυνάμωσε τους μύες που στηρίζουν τη σπονδυλική στήλη και βελτίωσε την κινητικότητα των ισχίων.
Προς το τέλος του μήνα, το πρόγραμμα είχε γίνει σχεδόν «εύκολο», επιβεβαιώνοντας την αρχή της προοδευτικής επιβάρυνσης: χωρίς αύξηση έντασης ή ποικιλίας, η πρόοδος σταματά.
Όπως σημειώνει ο Χικς, τελικά δεν απόλαυσε ιδιαίτερα τη διαδικασία και δεν θα την επαναλάμβανε, αλλά ως μια σύντομη, δομημένη πρόκληση σε μια χαοτική περίοδο της ζωής του, λειτούργησε.