Η ιστορία της Ruth Belville, γνωστής ως «Greenwich Time Lady», η οποία κυριολεκτικά... πουλούσε την ώρα στους Λονδρέζους.
Εσείς γνωρίζατε ότι μέχρι πρόσφατα, δηλαδή πριν περίπου 80 χρόνια, υπήρχε στο Λονδίνο μια κυρία που έλεγε την ώρα στους περαστικούς... επί πληρωμη; Η Ruth Belville, γνωστή ως «Greenwich Time Lady», κυριολεκτικά... πουλούσε στους ανθρώπους την ώρα.
Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.
Tο Βασιλικό Αστεροσκοπείο στο Γκρίνουιτς Παρκ
Το 1675, ο άγγλος βασιλιάς Κάρολος Β' ίδρυσε το Βασιλικό Αστεροσκοπείο «με σκοπό τον προσδιορισμό του γεωγραφικού μήκους των τόπων για τη βελτίωση της ναυσιπλοΐας και της αστρονομίας». Ζήτησε να χτιστεί ένα μικρό αστεροσκοπείο στο υψηλότερο σημείο του Γκρίνουιτς Παρκ [ή «Γκρένιτς», όπως το αποκαλούν επίσημα οι Αγγλοι].
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το ίδρυμα δημοσίευσε τον πρώτο Ναυτικό Αλμανάκ, μοιράστηκε τα ευρήματα του αστεροσκοπείου με τους ναυτικούς σε όλο τον κόσμο και τους επέτρεψε να προσδιορίσουν με ακρίβεια το γεωγραφικό τους μήκος.
Αυτό σήμαινε ότι όλοι χρησιμοποιούσαν το Γκρίνουιτς ως σημείο εκκίνησης για τη μέτρηση του γεωγραφικού τους μήκους.
Μέχρι την Βιομηχανική Επανάσταση στα τέλη του 19ου αιώνα, κάθε πόλη διατηρούσε τη δική της τοπική ώρα με βάση τη θέση του ήλιου, οπότε υπήρχε, για παράδειγμα, διαφορά 16 λεπτών μεταξύ Λονδίνου και Πλύμουθ. Με την έλευση των σιδηροδρόμων όμως, η διαφορά των 16 λεπτών έγινε ξαφνικά σημαντική καθώς τα δρομολόγια... χάνονταν.
Η ώρα του Γκρήνουιτς δεν έγινε νομικά υποχρεωτική μέχρι το 1880, προφανώς επειδή οι άνθρωποι συνέχιζαν να εμφανίζονται αργά μέχρι και... στο δικαστήριο και να κατηγορούν τη ζώνη ώρας τους για την χρονική ασυμφωνία.
Ωστόσο, τα ρολόγια δεν ήταν ακόμη κοινά για τους περισσότερους ανθρώπους -ήταν και πολύ ακριβά επίσης. Πώς λοιπόν όλοι ακολουθούσαν τη νέα, τυποποιημένη ώρα;
Αν ζούσαν σε απόσταση που μπορούσαν να δουν το Βασιλικό Αστεροσκοπείο, μπορούσαν να παρακολουθούν τις «χρονικές σφαίρες» που έπεφταν για να σηματοδοτήσουν την ώρα (και αργότερα το ρολόι που κρατούσε την ώρα στην πύλη του αστεροσκοπείου). Όμως, άλλοι στράφηκαν σε μια πιο… πρακτική υπηρεσία.
Από το 1836, ένας πρώην υπάλληλος του Βασιλικού Αστεροσκοπείου, ο John Belville, βρήκε μια χρήσιμη και επικερδή πατέντα: χρέωνε στους ανθρώπους ένα ετήσιο ποσό για να χρησιμοποιούν το ρολόι τσέπης του.
Μία φορά την εβδομάδα, τους επισκεπτόταν και τους ενημέρωνε για την ώρα στο ρολόι του, το οποίο διατηρούσε ακριβές χάρη στην πρόσβασή του στα χρονόμετρα του αστεροσκοπείου, ώστε να μπορούν να ρυθμίζουν τα δικά τους ρολόγια ανάλογα.
Ο John πέθανε το 1856 και οι 200... «συνδρομητές» του John γνώριζαν και εμπιστεύονταν το σύστημα του ρολογιού τσέπης, οπότε ζήτησαν από τη χήρα του, Maria, να αναλάβει το έργο του.
Αυτή το έκανε για 36 χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί και η ίδια. Όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν την αξιόπιστη αυτή επιχείρηση, οπότε η κόρη του Τζον και της Μαρίας, η Ρουθ, ανέλαβε τη δουλειά.
Παρά τη συνεχή πρόοδο της τεχνολογίας μέτρησης του χρόνου, η Ρουθ συνέχισε την επιχείρηση μέχρι το 1940. Ήταν 86 ετών όταν αποσύρθηκε, και προφανώς το έκανε μόνο επειδή ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε πολύ επικίνδυνο για μια γυναίκα της ηλικίας της να περπατάει στους δρόμους...