Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί τη νέα ταινία μικρού μήκους «10 λεπτά»
με πρωταγωνιστή τον σημαντικό ηθοποιό του ελληνικου κινηματογράφου και θεάτρου Γιώργο Κωνσταντίνου.
Ο Κώστας Γάκης κάνει το επόμενο δημιουργικό του βήμα στον κινηματογράφο και σκηνοθετεί τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο 10 λεπτά. Μία ιστορία που βασίζεται στο ομότιτλο μονόπρακτο του Δημήτρη Γραμμένου σε σενάριο που συνυπογράφεται από τον ίδιο, τον Γιώργο Παπασταμούλο και τον Κώστα Γάκη. Πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου. Η παραγωγή είναι της Belle Arte Lamia.
Μικρού μήκους με τον Γ. Κωνσταντίνου και γυρίσματα στη Λαμία
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε κεντρικές οδούς της πόλης της Λαμίας τον Απρίλιο του 2025 και όλη η δράση εκτυλίσσεται στο εσωτερικό ενός, εν κινήσει, αστικού λεωφορείου.
Στη μικρού μήκους ταινία 10 λεπτά, μια νεαρή γυναίκα προσπαθεί να φτάσει εγκαίρως σε μια σημαντική για εκείνη οντισιόν, όταν η έλλειψη εισιτηρίου και τα 10 λεπτά που της λείπουν την φέρνουν αντιμέτωπη με έναν αυστηρό και σχολαστικό ελεγκτή εισιτηρίων.
Η αγωνιώδης προσπάθειά της να καλύψει το ποσό των δέκα λεπτών προκαλεί μια σειρά από τραγελαφικές στιγμές, όπου οι αντιφάσεις και η τυπολατρία του ελεγκτή συγκρούονται με την απελπισία της γυναίκας. Καθώς η ιστορία κορυφώνεται, η αφήγηση παίρνει μια μεταφυσική τροπή, οδηγώντας την πρωταγωνίστρια σε ένα παράδοξο και ονειρικό φινάλε, όπου η λογική αρχίζει να διαλύεται και η πραγματικότητα αποκτά μια σουρεαλιστική διάσταση.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας
Ο Κώστας Γάκης μιλάει για την ταινία 10 λεπτά:
Επιθυμία μου με την ταινία “Δέκα λεπτά” ήταν να δημιουργήσω μια σύντομη αλλά ουσιαστική κινηματογραφική εμπειρία, που να ισορροπεί με χάρη ανάμεσα στο γέλιο, τη συγκίνηση και τον μαγικό ρεαλισμό. Σε αυτό το ταξίδι είχα τη σπάνια τύχη να έχω στο πλευρό μου δύο υπέροχους ηθοποιούς: τον αξεπέραστο, σπάνιας ευαισθησίας, Γιώργο Κωνσταντίνου στον ρόλο του αυστηρού και σχολαστικού εισπράκτορα και τη δυναμική και εξαιρετικά λεπτών αποχρώσεων νέα ηθοποιό Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου, ως μια νεαρή, ονειροπόλα γυναίκα χωρίς εισιτήριο – αλλά με έντονη επιθυμία να σπάσει τα δεσμά της καθημερινότητας.
Στο ομότιτλο μονόπρακτο του Δημήτρη Γραμμένου που αποτέλεσε τη βάση για το σενάριο της ταινίας μας ο ελεγκτής εκπροσωπεί την παλαιά γενιά η οποία καταπιέζει την νεότερη και δεν την αφήνει να αναπνεύσει (βλέπε: I can't breath), και με αφορμή τα δέκα λεπτά που της λείπουν στέκεται ως ένας συμπαγής τοίχος που απαγορεύει την πραγματοποίηση των ονείρων της. Αυτή η βάση με ενδιέφερε πάρα πολύ γιατί αυτή την εποχή πολλοί νέοι (και αρκετοί όχι τόσο νέοι) άνθρωποι και καλλιτέχνες στην Ελλάδα βρίσκουν τοίχο από την προηγούμενη γενιά που έχει κάτσει φαρδιά - πλατιά στους θώκους, βρίσκει την εξουσία σχεδόν εχθρική απέναντι στους νέους καλλιτέχνες και ενώ παράλληλα συμπιέζεται και από μικρά κατεστημένα ημετέρων που λυμαίνονται τα πάντα.
Στις συνομιλίες μου με τον Γιώργο Παπασταμούλο θελήσαμε σε αυτή την εντελώς ξεκάθαρη και εξόχως πολιτική σεναριακή βάση να προσθέσουμε μια έξτρα νότα ονείρου, σουρεαλισμού καθώς και ένα αναπάντεχο σχεδόν μεταφυσικό φινάλε.
Η νεαρή γυναίκα λοιπόν η οποία στην αρχική ιστορία κατευθύνεται σε ακρόαση για έναν ρόλο σε θεατρικό έργο και έχει προετοιμάσει μια σκηνή της Μπλανς Ντι Μπουά από το “Λεωφορείον ο Πόθος” φαίνεται να έχει μπει και σε μια άλλη διάσταση που φανερώνεται σταδιακά μέσα στην ταινία. Τα δέκα λεπτά που της υπολείπονται μετατρέπονται σε συμβολικά διόδια για μια περιπέτεια εντός του λεωφορείου αλλά και πολύ πέρα και πάνω από αυτό. Έτσι δημιουργείται μια περιπέτεια που κινείται στο χώρο ενός μυστηριακού μαγικού ρεαλισμού και φλερτάρει με ένα ιδιαιτέρως σουρεαλιστικό στοιχείο ενώ κάπου κάπου ίσως αγγίζει και το μεταφυσικό.
Έτσι με την σεναριακή αυτή μετα-ποίηση που (σαν άτακτα παιδιά που κάνουν ζαβολιά) προκαλέσαμε με τον Παπασταμούλο στην ιστορία του Γραμμένου αυτό που τελικά γεννιέται είναι μια ριζική ταυτοτική μεταβολή, μια τελετουργία μετάβασης εντός κινουμένου λεωφορείου κατά την οποία η νεαρή γυναίκα δεν είναι μόνο μια νεαρή γυναίκα και ο ελεγκτής δεν είναι μόνο ένας ελεγκτής.
Καθώς η κουβέντα της νεαρής γυναίκας με τον ελεγκτή εκτυλίσσεται ρεαλιστικά, με ένα υποδόριο χιούμορ, και εντός του πλαισίου μιας σχέσης master - slave, σταδιακά σε μια λογική κινηματογραφικού «πινγκ-πονγκ», ξεκινούν να παρεμβάλλονται πλάνα που ξεφεύγουν από το ρεαλιστικό πλαίσιο και προμηνύουν ένα μη αναμενόμενο φινάλε. Το λεωφορείο μεταμορφώνεται: φωτίζεται αλλόκοτα, οι επιβάτες εξαφανίζονται και η κοπέλα, ντυμένη πια ως Μπλανς, ζωντανεύει τη σκηνή της με έναν απροσδόκητο, σχεδόν ποιητικό τρόπο. Η ερμηνεία της μπλέκεται με τη ροή του διαλόγου της με τον ελεγκτή, δημιουργώντας μια γοητευτική σύγκλιση θεάτρου και ζωής, φαντασίας και πραγματικότητας.
Κάπως έτσι η ταινία "Δέκα Λεπτά" μετατρέπεται τελικά σε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή διαδρομή. Είναι ένα ταξίδι στο μεταίχμιο του ορατού και του αοράτου, μια διαλεκτική σχέση τέχνης και ζωής, μια αναμέτρηση με τους ρόλους που παίζουμε καθημερινά, ένα χάσμα γενεών που γεφυρώνεται με τον πιο άρρητο τρόπο, μια ποιητική απόδραση από την πραγματικότητα που μας θυμίζει πως μερικές φορές η πιο αυθεντική έκφραση του εαυτού μας ξεπηδά από το απρόβλεπτο.
Ο ελεγκτής και η νεαρή γυναίκα μοιάζουν να προέρχονται από δύο διαφορετικούς πλανήτες: εκείνος πιστός στους κανόνες, εκείνη απρόβλεπτη, γεμάτη ζωή. Η σύγκρουση των δύο χαρακτήρων μέσα σε στο λεωφορείο μεταμορφώνεται τελικά σε σύνδεση, σε ταξίδι αυτογνωσίας γεμάτο αποκαλύψεις.
Η ταινία "Δέκα Λεπτά" τελικά είναι μια μικρή, ποιητική στάση έξω από την καθημερινότητα, που μας θυμίζει πως καμιά φορά, το πιο σημαντικό ταξίδι είναι αυτό που δεν είχαμε προγραμματίσει.