Μα, τι έπαθε ο αρχηγός Αλέξης; Γιατί κινείται σαν ζαλισμένος, που δεν ξέρει πού να βάλει το… αριστερό πόδι του για το επόμενο βήμα; Πού πήγε εκείνος ο αποφασισμένος ριζοσπάστης ηγέτης που κατατρόπωνε τους αντιπάλους του με το αγέρωχο σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»;
Δεν είναι ο Αλέξης που ξέραμε και αγαπήσαμε, αυτό το διστακτικό πλάσμα, που τη μια βγαίνει και λέει «όποιος θέλει συναρχηγία να μου το πει ευθέως!», απειλεί δια… εξ αίματος αντιπροσώπου «όποιος διαφωνεί με τη γραμμή να φύγει!», αποφασίζει και διατάσσει τη σύσταση «πειθαρχικού» (που δεν προβλέπεται από το καταστατικό, γι’ αυτό και δεν υπήρχε…), ορίζοντας ο ίδιος μέλη του τους κολλητούς του και έναν… έμμισθο κολαούζο, και την επομένη βγαίνει και τα παίρνει όλα πίσω, ξεχνάει το πειθαρχικό και μιλάει για «συστάσεις», ζητάει από αυτούς που προέτρεπε «να φύγουν», αυτοσυγκράτηση και περιορισμό της γκρίνιας στην… εσωκομματική «θαλπωρή».
Τι έπαθε ο αρχηγός Αλέξης; Πού λουφάρει εκείνο το περήφανο και ασυγκράτητο «άτι», που το καλοκαίρι του 2015 δεν δίστασε να συγκρουσθεί με τη… μισή κοινοβουλευτική του ομάδα και το απάνθισμα των επαναστατικών συντρόφων του με τους οποίους κατέκτησε την εξουσία; Και όταν αυτοί τον εγκατέλειψαν, αντί να χαθεί αυτός, εξαφανίσθηκαν από το πολιτικό γίγνεσθαι εκείνοι…
O tempora, o mores -θα πείτε. Τότε ο γητευτής Αλέξης σχεδίαζε την ολοκλήρωση… της κωλοτούμπας, την πάση θυσία παραμονή του στην κυβέρνηση (με στόχο να καταλάβει εν καιρώ και την απόλυτη εξουσία, για την οποία έκλαιγε η κ. Μπέτυ…), την εμπέδωση του «μαγαζιού» που μας είπε και ο κ. Παππάς και την… επέκταση του κύκλου εργασιών του. Τώρα τι σχεδιάζει;
Έχασε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις από αυτόν από τον οποίο… κόμπαζε πως «δεν θα χάσει ποτέ!», σε μια εκ των πραγμάτων δυσμενή για τη σημερινή κυβέρνηση συγκυρία αντί το κόμμα του να «τσιμπάει» στις δημοσκοπήσεις, κατρακυλάει από τη μια στην επόμενη, δέχεται σκληρή κριτική από τα πλέον σοβαρά στελέχη του, και για τις αντιπολιτευτικές επιλογές του, και για το «ύφος» του αντιπολιτευτικού λόγου, και για τη σύνθεση του νέου κονκλάβιου που σχημάτισε…
Η «προοδευτική συμμαχία» και η «προοδευτική δημοκρατική αριστερά», οι «γέφυρες» και οι διάφοροι… ποντίφικές τους, δεν ευδοκίμησαν και παρέμειναν αυτό που εξ αρχής ήταν: ένα προεκλογικό ψηφοθηρικό δόλωμα, που δεν το «τσίμπησαν», και σάπισε… Τίποτε δεν του βγήκε του αρχηγού -και τίποτε δεν φαίνεται πως μπορεί να του βγει…
Ο παροξυσμός Ναπολεοντισμού του αρχηγού Αλέξη δεν είναι παρά η φοβική αντίδρασή του ως αποτέλεσμα της ανασφάλειας και του αδιεξόδου που τον ψυχοπλακώνουν καθημερινά. Μια αντίδραση (για να μην υπεισέλθουμε σε ιατρικούς τομείς…) ενστικτώδης και αμήχανη, μια ακατανόητη επιλογή «ενός βήματος μπροστά, δύο βημάτων πίσω» -και αύριο βλέπουμε πάλι…
Κανείς δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του -και ο τελευταίος «ύποπτος» είναι ο Τσακαλώτος! Κριτική του ασκούν, να έχουν δικαίωμα γνώμης που θ’ ακούγεται θέλουν οι «αντάρτες». Θεωρείται (τουλάχιστον προσώρας και σε συνάρτηση με τα «ξεσπάσματα» του ίδιου…) αναντικατάστατος για το σήμερα και το προβλεπτό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ψάρι, όμως, βρωμάει από το κεφάλι. Είναι σαν να «φυτιλιάζει» τις αντιδράσεις μέσα στο κόμμα του, να επισπεύδει την αποδόμησή του, να ροκανίζει… χαζοχαρούμενα το κλαδί που στέκεται, ο ίδιος ο αρχηγός Αλέξης. Η εμπειρία της ήττας (για την οποία ποτέ δεν έκανε απολογισμό, ε;) αντί να τον συνετίσει, τον έκανε πιο εμμονικό και ξεροκέφαλο. Μαγειρεύει με την… ίδια αποτυχημένη συνταγή -«καταγγέλλει» γενικώς και αορίστως, δίχως πρόταση και ελκυστική υπόσχεση…
Για τους γνωρίζοντες τη σημαντική της αριστερής ορολογίας, τα όσα κατήγγειλε ο Κοντονής (δεν είναι τυχαίο στέλεχος…) είναι πολύ βαριά και προοιωνίζονται δυσάρεστες εξελίξεις. Μίλησε για «φαινόμενα αρχηγισμού», για λάθη από παλιά και επιλογές «που κακοφορμίζουν…», για «φέουδα», για συστηματική μετατροπή των εσωκομματικών τάσεων σε «φράξιες»!
Βαριές κουβέντες, και επικίνδυνα φορτισμένες από το παρελθόν…