Η κουβέντα για «σκέψεις» του Αλέξη Τσίπρα να επανεκλεγεί ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ από «την βάση», κατά τα πρότυπα που εγκαινίασε στην χώρα μας ο Γιώργος Παπανδρέου και ακολούθησε στην συνέχεια και η ΝΔ με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη το 2016, ξεκίνησε από «διαρροές» (καταλαβαίνετε τι εννοώ…) του στενού ηγετικού επιτελείου στην Κουμουνδούρου.
Είναι πασιφανές ότι ο κ. Τσίπρας, στην προσπάθειά του να ανοιχθεί στην «προοδευτική κεντροαριστερά» και γνωρίζοντας πολύ καλά τις αντιστάσεις που υπήρχαν από τους παλαιοκομματικούς σκληρούς πυρήνες του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν το κόμμα να μην αλλάξει χαρακτήρα, πολιτική και μεθόδους, «διέρρευσε» τα περί εκλογής από την βάση για να τους εκβιάσει και φοβίσει.
Ο κ. Τσίπρας απολαμβάνει της συμπάθειας και της στήριξης της «βάσης», έχει «γκέλ» σε μια σχετικά ευρεία κατηγορία αριστερών πολιτών, συγκριτικά πολύ μεγαλύτερης από την εμπιστοσύνη και την αδιαπραγμάτευτη υποστήριξη που εξασφαλίζει από το κομματικό (και σε κάποιο βαθμό ακραία ιδεοληπτικό, «ριζοσπαστικό» αριστερό) στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και το γνωρίζει πολύ καλά…
Όσο οι διάφορες κωλοτούμπες, ταχυδακτυλουργίες και επικοινωνιακά κόλπα του αρχηγού δεν έθεταν σε κίνδυνο την προοπτική κυβερνητικής εξουσίας του κόμματος, όσο ο Αλέξης «κουλάντριζε» με… ψέματα και «αυταπάτες» την κοινωνία, οι κομματικοί φρουροί της ιδεολογικής παλαιοκομμουνιστικής ορθοδοξίας δεν αντιδρούσαν. Αναγνώριζαν ότι ο Αλέξης είναι αυτός που πέτυχε το όραμα της «πρώτη φοράς αριστεράς» στην Ελλάδα να γίνει πράξη. Πίστεψαν πως το πρώτο βήμα για… τον γ’ γύρο του εμφυλίου έγινε, και περίμεναν την συνέχεια. Μετά την κυβέρνηση, να… καταλάβουν και την εξουσία, που ήταν και το παράπονο της κ. Μπέτυς Μπαζιάνα.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, προσαρμόστηκε στην… πραγματικότητα και τις προοπτικές της πολύ πιο γρήγορα από τους συντρόφους του. Κατάλαβε ότι η «πούρα» αριστεροσύνη, μόνο ως ευκαιριακή έκπληξη μπορούσε να επιβιώσει. Η αναδίπλωση του τέως πρωθυπουργού προς τον ρεαλισμό, έγινε έγκαιρα αντιληπτή από τους διεθνείς συνομιλητές του. Εξ ου και η ανοχή μέχρι… σημείου παρεξηγήσεως που του έδειχναν. Το εσωτερικό αριστερόστροφο ακροατήριο του έμενε σε εντυπωσιακό ποσοστό πιστό, ένα άλλο παραμυθιαζόταν με τις «παροχές» και την αριστερή ρητορία. Και οι εσωκομματικοί σύντροφοι, σε στάση αναμονής και ανοχής, λόγω εξουσίας.
Και… ύστερα ήρθε το Μάτι, τα πούρα στα κότερα, η με πρωτοβουλία ΣΥΡΙΖΑ διάλυση κομμάτων, η μεθοδικότητα και η επιμονή του Μητσοτάκη στο να προβάλλει μια άλλη εθνική προοπτική, οι δημοσκοπήσεις! Ο κ. Τσίπρας… ανακάλυψε την «προοδευτική κεντροαριστερά» (που στο άκουσμά της και μόνο οι σκληροί σύντροφοί του βγάζουν φλύκταινες!), τις «Γέφυρες», τις «Προοδευτικές Συμμαχίες», τον… κανιβαλισμό του ΠΑΣΟΚ!
Το χαστούκι των ευρωεκλογών και οι επερχόμενες εθνικές εκλογές, ανάγκασαν τον κ. Τσίπρα να καταφύγει εσπευσμένα στην δαιμονολογία της «ακροδεξιάς επικίνδυνα νεοφιλελεύθερης ΝΔ που επέρχεται!» και στην σπασμωδική (και άτσαλη…) επιχείρηση πλήρους απορρόφησης του ΠΑΣΟΚ, με ανόητες προβοκάτσιες του τύπου «όποιος (το ΚΙΝΑΛ, δηλαδή…) δεν είναι μαζί μας, είναι… αντιδραστικός, ουρά της ΝΔ και εχθρός του λαού»!
Τι 31% που με τούτα και εκείνα πέτυχε να συγκρατήσει (από το εκλογικό σώμα) ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, είναι αναμφισβήτητα ένα εντυπωσιακό ποσοστό. Σωστά ο τέως πρωθυπουργός, κατανοεί πως αυτό το ποσοστό δεν αποτελείται αποκλειστικά από κομμουνιστικογενείς, ούτε καν αυθεντικούς αριστερούς. Κι’ επειδή θέλει και μεθοδεύει να μείνει η δεύτερη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό, επιμένει στα «προοδευτικά κεντροαριστερά», τους εκβιασμούς και την πίεση προς το αμήχανο και χωρίς ερείσματα ΚΙΝΑΛ. Θέλει να εξασφαλίσει πολιτικές και κοινοβουλευτικές συνεργασίες (ή, έστω, ανοχές) που θα δυσκολέψουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ολοκλήρωση, με δημοκρατικά εχέγγυα, της συνταγματικής αναθεώρησης και κυρίως της αποσόβησης του κινδύνου οι αμέσως επόμενες εκλογές να μην γίνουν με την απλή αναλογική, πάνω στην οποία τόσα πολλά έχει ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ…
Αυτή η κεντροαριστερή στροφή του κ. Τσίπρα, που σηματοδοτήθηκε και με την αλλαγή του στενού του ηγετικού κύκλου, είναι που ανησυχεί τους εσωκομματικούς… τουπαμάρος. Δεν είναι μόνο οι προβαλλόμενοι Σκουρλέτης, Φίλης, Βούτσης, Τσακαλώτος, «53». Είναι πολύ περισσότεροι, είναι οι «ρίζες» του «καθαρού αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος», που αντέχουν και αντιστέκονται. Είναι μια υπολογίσιμη δύναμη που διακατέχεται από το… σύνδρομο ΚΚΕ (από το οποίο και προέρχονται οι περισσότεροι), του «μικρού αλλά καθαρού και στηριζόμενου στην γραφειοκρατία του» κόμματος.
Πιστεύουμε ότι, τελικά, το σχέδιο, η γραμμή Τσίπρα θα επικρατήσει. Μια (ακόμη, μετά αυτή του Ιουλίου του ’15) διάσπαση δεν είναι η επικρατέστερη προοπτική, αλλά δεν θα πρέπει ν’ αποκλείεται κιόλας. Τα… μισόλογα Τσίπρα ότι δεν τον πολυνοιάζει η εκλογή από την βάση επειδή «δεν χρειάζεται καμιά εκλογή για ν’ αποκτήσει κύρος ηγεσίας!», μισόλογα που είναι νωρίς ακόμη να ερμηνευθούν ως εγκατάλειψη της ιδέας, δεν αποσκοπούν παρά στο να πέσουν οι τόνοι και να ηρεμήσουν τα πνεύματα εν όψει Συνεδρίου. Να ωριμάσουν οι συνθήκες, και εκεί βλέπουμε. Ή οι σκληροί θα υποχωρήσουν, ή… θα αποχωρήσουν!
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι οι «δημοκρατικές διαδικασίες» εκλογής της ηγεσίας όχι από τα όργανα αλλά από «την βάση», δεν έχουν προϊστορία στα παραδοσιακά αριστερά κόμματα. Οι μηχανισμοί και η γραφειοκρατία… ήξεραν πάντα καλύτερα!
Γι’ αυτό, αλλά και λόγω… πολιτικού καθωσπρεπισμού, η ΝΔ (ευτυχώς το κόμμα, όχι η κυβέρνηση) δεν είχε κανέναν απολύτως λόγω να αναμειχθεί στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ και να σχολιάσει τον τρόπο με τον οποίον το κόμμα αυτό θα αναδείξει την ηγεσία του. Υπερβολικός και αχρείαστος ζήλος…