Μοιάζει σαν εφιάλτης. Μόνο που είναι κάτι πολύ χειρότερο. Είναι η πραγματικότητα. Που δεν φεύγει με το που θα πεταχτείς από τον ύπνο σου και θα διαπιστώσεις ότι ήταν ένα κακό, εφιαλτικό όνειρο...
Είναι τρομακτικό κάθε τόσο να συνειδητοποιείς ότι ζεις σ’ ένα κόσμο που από την μια στιγμή στην άλλη, ο πλανήτης είναι πολύ πιθανόν να τιναχτεί στον αέρα, ανάλογα με το...πώς θα ξυπνήσει ένας και μόνο άνθρωπος. Λες και δεν φτάνουν τα μικρά και μεγάλα προβλήματα με τα οποία παλεύει στην καθημερινότητά του ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι αναγκασμένος να νοιάζεται και να φοβάται για το τι θα κατεβάσει κάθε μέρα η κούτρα του Ντόναλντ Τράμπ!
Ένας γελοίος σαλτιμπάγκος που η μοίρα (και η ανωριμότητα ενός ολόκληρου λαού...) τον όρισε να διαφεντεύει το παρόν και το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη! Ένας μισότρελος «πλανητάρχης», που χρησιμοποιεί λιγότερες από χίλιες λέξεις όταν μιλάει ή όταν πληκτρολογεί στο twiter, που έχει πάντα δίπλα του το «βαλιτσάκι» που, αν το ενεργοποιήσει, θα καταστρέψει ολόκληρη τη Γη. Τόσο εγκληματικά απλό...
Οι ΗΠΑ έχουν καταγγελθεί για μύριες όσες ηθελημένες (συνήθως) και αθέλητες επεμβάσεις, αποφάσεις, συνωμοσίες και πολέμους. Μια μεγάλη χώρα, με πλούτο και ισχύ, που ξέρει και μπορεί να προστατεύει τα συμφέροντά της με τραχύτητα βγαλμένη από τα καουμπόικα του Φαρ Γουέστ. Που ακόμη και όταν τα κίνητρά της μοιάζουν «ευγενή», όπως η διάδοση του περιβόητου «αμερικάνικου τρόπου ζωής», το κάνει σχεδόν πάντα με τα... εξάσφαιρα πάνω στο τραπέζι. Που είτε επεμβαίνει σε κάποια χώρα χιλιάδες μίλια μακρυά από το έδαφός της, είτε μετέχει κάποιας συλλογικής επιχείρησης οιουδήποτε σκοπού, το σύνθημά της είναι «God save America!».
Πάντα, όμως, ακόμη και στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της, η ηγεσία της, ο εκάστοτε πανίσχυρος Πρόεδρός της, περιστοιχιζόταν από ένα κατεστημένο, ένα περίπλοκο αλλά ικανό και αποτελεσματικό «σύστημα», που είχε ασφαλιστικές δικλείδες, διεξόδους αποφυγής της καταστροφής, διοικητικά μέτρα και αντίμετρα. Είχε, με λίγα λόγια ένα παράλληλο με την εξουσία κύκλωμα που έλεγχε πάντα την κατάσταση. Για ν’ αποτρέπει όταν το επέβαλλαν οι συνθήκες την τρέλα, το αδιανόητο. Και, τελικά, με τον τρόπο του την δημοκρατία.
Επί Τράμπ, όλο αυτό το δίχτυ ασφαλείας λες και δεν υπάρχει. Η λογική, η σωφροσύνη, ακόμη και στην πιο απροκάλυπτη κίνηση αμερικανικού συμφέροντος, η αίσθηση της ευθύνης απέναντι στον λαό, την χώρα, τον κόσμο ολόκληρο, απουσιάζουν εκκωφαντικά. Κάνει ότι θέλει ο Τράμπ. Την μια μέρα απειλεί να «πατήσει τα κουμπιά» και να ισοπεδώσει την Β. Κορέα (και μαζί της ολάκερο τον πλανήτη...), την αμέσως επόμενη τηλεφωνεί στον άλλο ημιπαράφρονα, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, ανταλλάσσει ερωτικά λόγια, τρέχει να συναντηθεί μαζί του. Και μετά από 20 μέρες, ξανά-μανά τα ίδια και φτου απ’ την αρχή..
Σχεδόν επί καθημερινής βάσεως, πετάει με τις κλωτσιές και κάποιον υπουργό του που « δεν τον πάει». Η κρίσιμη και αναγκαία σινο-αμερικανική προσέγγιση, που επιτεύχθηκε με προσπάθειες χρόνων, τινάζεται στον αέρα-και μαζί και η παγκόσμια οικονομία. Λεπτές σχέσεις ισορροπίες με διάφορους «φίλους» των ΗΠΑ, κινδυνεύουν να γκρεμιστούν εξ αιτίας της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του Τράμπ. Ιδίως στην Μ. Ανατολή, αλλά και στην Ευρώπη, προς την οποία ( ο αστοιχείωτος και χωρίς καμιά γεύση ιστορίας...) δείχνει μια απροκάλυπτη περιφρόνηση. «Φτύνει» τον Μακρόν, περιπαίζει την Μέρκελ, κοροϊδεύει, ο άφρων, την «αλεπού» Πούτιν. Με το Ιράν, κάνει ότι περνάει από το χέρι του να καταστρέψει ένα modus viventi που πέτυχε η Δύση με μεγάλο κόπο.
Και στα... πιο κοντινά μας: χωρίς να έχει καταλάβει ποιος είναι και τι επιδιώκει στην δική του...«κρίση μεγαλείου» ο Ερντογάν, την μια τον καλοπιάνει, την αμέσως επόμενη τον... απειλεί, «παίρνει τις βάσεις» από την Τουρκία, σπρώχνει τον Σουλτάνο σε ξένες αγκαλιές και τον ξαν’ αγαπάει ξαφνικά με το πού η Άγκυρα παίρνει ρωσικούς πυραύλους. Βοηθάει πάση δυνάμει τους Κούρδους στην Συρία, και με το που τον εκβιάζει ο Ερντογάν τους εγκαταλείπει στην τύχη του τουρκικού γιαταγανιού, εκπέμποντας και μήνυμα για το πόσο εκτιμάει και πόσο έβεται τις συμμαχίες του. Στέλνει στην Αθήνα τον κακομοίρη Πομπέο να λέει ότι «η Ουάσινγκτον δεν θα δεχθεί τετελεσμένα στην Ν.Α Μεσόγειο, και θα σταθεί στο πλευρό της Ελλάδας...» και πριν απογειωθεί το αεροπλάνο του Αμερικανού ΥΠΕΞ, ανάβει... πράσινο φως για τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Συρία! Χωρίς ο Πομπέο να έχει την παραμικρή ιδέα...
Κι’ όταν έντρομοι στην Ουάσινγκτον (ακόμη και οι δικοί του Ρεπουμπλικάνοι!) ξεσηκώνονται και πάνε να τον μαζέψουν, με ένα...twit, απειλεί τον Ερντογάν πως «αν με τη μεγάλη και απαράμιλλη σοφία του κρίνει ότι στην Συρία το παρακάνει...», ε τότε θα καταστρέψει την τουρκική οικονομία!
Αυτός ο τύπος, είναι μια παγκόσμια απειλή, ένας παγκόσμιος εφιάλτης. Άγνωστο αν θα πετύχει η εκστρατεία παραπομπής και καθαίρεσής του, την οποία πλέον θέλουν και οι Ρεπουμπλικάνοι. Και το ακόμη πιο εφιαλτικό, είναι πως όσο ο Τράμπ παραμένει... εκτός ζουρλομανδύα, η δημοτικότητά του διαρκώς ανεβαίνει με πιθανότερο να ξανα-εκλεγεί Πρόεδρος!
God save the world...