Ομολογώ ότι ο θερμός εναγκαλισμός Τσίπρα- Λυμπερόπουλου, με εξέπληξε λιγότερο από την... ανάσταση του Άρη Βελουχιώτη και την προεκλογική περιφορά του ως άλλου Ελ Σιντ!
Γιατί, η επιστράτευση του «φίλου Θύμιου», του αγλαΐσματος του εξτρεμιστικού συντεχνιακού καιροσκοπισμού, έχει κάποιο προεκλογικό σκεπτικό: ο πρωθυπουργός, θέλει την τελευταία εβδομάδα πριν τις κάλπες, οι ταξιτζήδες να κάνουν τα ταξί τους... προεκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τους προέτρεψε και ο Σπίρτζης. Το μπούρου-μπούρου των ταξιτζήδων με τους πελάτες, όλο και κάποιο ψηφαλάκι θα φέρει, σκέφθηκε...
Αλλά με το να χαρακτηρίζεις τον Άρη Βελουχιώτη, με το γνωστό ιστορικό αποτύπωμα , ως «εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα!», τι ποσοστό του εκλογικού σώματος γυρεύεις να κοροϊδέψεις και να προσελκύσεις; Και μάλιστα με καταυγάζουσες ακόμη τις εντυπώσεις από τις σκαφάτες διακοπές, τα πούρα, τα κρυφά νταραβέρια με τις ελίτ; Μόνο οι ήδη... θεολογικά «πεπεισμένοι» και ιδεοληπτικά εξαρτημένοι «αριστεροί επαναστάτες» μια περασμένης εποχής ενθουσιάζονται-και παραμυθιάζονται, βρίσκοντας άλλοθι για την ψήφο που έτσι κι’ αλλιώς θα έδιναν. Αλλά πόσοι είναι αυτοί πια...
Ο Βελουχιώτης, είχε πει «κάντε ότι πρέπει να κάνετε και μην σας νοιάζει. Αν κερδίσουμε, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αν χάσουμε...» Μια πιο μπρούτα εκδοχή, δηλαδή, του ιστορικού «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!» του Αλέξη Τσίπρα. Γι’ αυτό τον θεωρεί «επίκαιρο» τον Άρη. Επειδή ο ίδιος (εκτός από την τυμβωρυχία σε μνήμες, ενοχές, αδικαίωτες προσδοκίες και ανιστόρητα οράματα ρεβανσισμού), «τα κάνει όλα και δεν τον νοιάζει...»! Ξέρει ότι δίνει την ύστατη μάχη του.
Μοιράζει μποναμάδες την... παραμονή των εκλογών. Δίνει αυξήσεις (έστω 50αρικα) σε καθαρίστριες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους, τάζει λαγούς και πετραχήλια «εάν και εφ’ όσον είναι επόμενη κυβέρνηση...», παρατείνει συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε χαμηλόμισθους εργαζόμενους (όταν για την ίδια πελατειακή τακτική κατηγορούσε τους «άλλους», και ειδικότερα τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον μετέπειτα... «Πρόεδρο της καρδιάς του», χαρίζει βεβαιωμένα πρόστιμα για αυθαίρετα κτίσματα, ακόμη και στο Μάτι που... θα έμπαιναν μπουλντόζες την επαύριο της εκατόμβης... Μετά το «μετρό Θεσσαλονίκης» με τους... μπογιατισμένους μουσαμάδες, «εγκαινιάζει» τώρα και.... ακίνητα βαγόνια, βάζοντας τον θίασό του να φωτογραφίζεται σ’ αυτά, παριστάνοντας τους επιβάτες! Καμιά αίσθηση του γελοίου, η παραμικρή αιδώς για το γιουχάισμα που υφίσταται για τα επικοινωνιακά του κόλπα! Εν πανικώ, ο πρωθυπουργός κάνει ότι μπορεί, και τα πλέον ανόητα και απονενοημένα, στην αγωνία του να πετύχει στις ευρωκάλπες (τις αυτοδιοικητικές, τις έχει ήδη ξεγράψει...) ένα ύστατο κλείσιμο της «ψαλίδας» με την ΝΔ, να εξασφαλίσει ένα διαχειρίσιμο ποσοστό ήττας.
Τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα που η μόνη έγνοια της ηγεσίας της είναι οι... συνταξιούχοι
Όσους αρθρώνουν λόγο για τα πραγματικά προβλήματα του τόπου, τις δυσκολίες που μας περιμένουν, τις αναγκαίες αλλαγές πορείας και νοοτροπίας, την επιτακτική συγκρότηση ενός αναπτυξιακού σχεδίου που θα εδράζεται σε επενδύσεις και δουλειά, τους κατηγορεί ως... «νεοφιλελεύθερους ακροδεξιούς». Και γυρίζει την κουβέντα στις... χάντρες και τα καθρεφτάκια που μοιράζει στους «ιθαγενείς», τονίζει το ψευδές και προσβλητικό «εγώ νοιάζομαι για τους πολύ κάτω...» ( χωρίς να ομολογεί ότι ο ίδιος με τις «πολιτικές» του τους... αποκατέβασε!), δείχνει σε όσους μπορούν να καταλάβουν ότι «σχέδιό » του είναι να φτωχοπορεύεται η κοινωνία, να της μοιράζει πού και πού χαρτζιλίκια για να την κανακεύει και να την ελέγχει. Ένας Μαδούρο σε ευρωπαϊκό περιβάλλον...
Και τι δεν ακούσαμε σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο- με πρωτοβουλία ΣΥΡΙΖΑ: «13ες», επιδόματα, αυξήσεις, προσλήψεις, μποναμάδες και «στήριξη» σε συνταξιούχους και ανέργους. Για παραγωγή, ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις, δουλειά, ανάπτυξη, νεωτερικότητα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, κουβέντα. Κι’ όποιοι αναφέρθηκαν σ’ αυτά, «ακροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι»...
Για να σκεφθούμε: τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα που η μόνη έγνοια της ηγεσίας της είναι οι... συνταξιούχοι (που μικροπολιτικά και ψηφοθηρικά μανουβράρονται εύκολα και σχετικά φθηνά...), οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συντεχνίες (εξ ου και οι αγκαλιές με τον... «ταξιάρχη» Θύμιο Λυμπερόπουλο!), που βδελύσσεται την ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα, που καταγγέλλει τις νέες συνθήκες παραγωγής και εργασίας οι οποίες αποτελούν παγιωμένη και λειτουργική κατάκτηση της πολιτισμένης Δύσης εδώ και δεκαετίες; Που ιδεολογικό της «όραμα» είναι η... εξίσωση όλων επί τα χείρω, ο φόβος για το μέλλον (βασικό θεμέλιο του απόλυτου ελέγχου της κοινωνίας), η δαιμονοποίηση και κατάργηση κάθε έννοιας διάκρισης και αριστείας, ώστε να γίνουμε όλοι ένας «χυλός»;
Ο Τσίπρας και οι ιδεοληπτικοί, οι προσδοκούντες τον... Γ’ γύρο του Εμφυλίου που τον περιστοιχίζουν, είναι αυτοί που είναι. Τους ακριβοπληρώσαμε, τους μάθαμε, Εξαπάτησαν ένα μεγάλο μέρος της (δικαίως απογοητευμένης και θυμωμένης) κοινωνίας. Επί τέσσερα χρόνια εμετρήθησαν και βρέθηκαν κάτι περισσότερο από λειψοί- επικίνδυνοι...
Αν η κοινωνία δεν συνειδητοποιήσει τα εγκληματικά λάθη που έγιναν (από πολιτικούς και πολίτες που «βολεύονταν»...) και συνέχισε να διαπράττει το... «νέο» της «πρώτη φοράς αριστεράς», αν δεν αποφασίσουμε πως είναι η τελευταία ευκαιρία μας σε μια υπό αναδιάταξη Ευρώπη ν’ αλλάξουμε νοοτροπίες, ν’ ανασκουμπωθούμε, να πασχίσουμε, να δουλέψουμε, να καινοτομήσουμε, μέλλον δεν υπάρχει!
Και όχι το... άδηλο, αλλά αυτό το μέλλον των ίδιων μας των παιδιών.