Θέλει ταλέντο και χάρισμα, όσο να πεις, να δημιουργείς προβληματικές καταστάσεις και να τις διαχειρίζεσαι ακόμη πιο προβληματικά, μ’ αποτέλεσμα όποια λύση και αν επινοήσεις για να τις διευθετήσεις, να καταντάει χειρότερη του προβλήματος!
Μετά το αχρείαστο αλαλούμ που προκλήθηκε από την κυβέρνηση με το «θέμα»- που η ίδια δημιούργησε εκ του μη όντος- με τον Άγνωστο Στρατιώτη, έρχεται πάλι να βάλει στον δρόμο της μια μπανανόφλουδα που με… αξιοθαύμαστη συνέπεια σπεύδει να πατήσει.
Στα ΕΛΤΑ αναφερόμαστε, φυσικά. Που πράγματι είναι μια ακόμη δημόσια υπηρεσία ξεχαρβαλωμένη, ζημιογόνα, ξεπερασμένη, αναποτελεσματική για την σημερινή πραγματικότητα, αλλά ως εκ της φύσεως και της αποστολής της χρήσιμη και απαραίτητη. Δεν υπάρχει χώρα σ’ ολόκληρο τον κόσμο που να μην διατηρεί κρατικά ταχυδρομεία. Τα περισσότερα από τα οποία, κουτσά-στραβά, τα φέρνουν με χίλιους δυο τρόπους «ίσα βάρκα- ίσα νερά» αλλά, και αν είναι ελλειμματικά, επιχορηγούνται από το δημόσιο.
Τα δικά μας, για τα σχετικά πολλά τελευταία χρόνια, κατάντησαν προβληματικά, ατελέσφορα, «παλιά» που… φώναζαν για εκσυγχρονισμό, ανταγωνιστικότητα (σ’ ένα πεδίο που από πολλού έχει πάψει να είναι μονοπώλιο), συνέργειες με τον αναπτυσσόμενο ιδιωτικό τομέα στον χώρο.
Από όλα αυτά τα προαπαιτούμενα για την επιβίωση και ανάπτυξη των ΕΛΤΑ, ελάχιστα έγιναν, κι’ αυτά αποσπασματικά, ασχεδίαστα… δημοσιοϋπαλληλικά! Αλλά και η «λύση» που προτάθηκε ως …βόμβα στην πλατεία, την ίδια προεργασία, σκέψη και μελέτη έχει: «πονάει ΕΛΤΑ, κόψει ΕΛΤΑ!» Έτσι, παρορμητικά και νταηλίδικα, μέσα σε ένα βράδυ…. Και μετά ήρθε η μέρα, που σαν είδε της νύκτας τα καμώματα ξέσπασε σε γέλια- αλλά μαζί και κλάματα…
Και άρχισε ετεροχρονισμένα ο προβληματισμός περί τα πρακτικά. Και πώς θα φθάνουν οι συντάξεις στα γερόντια των χωριών, πως θα παραλάβει κάποιο δέμα με φάρμακα η γιαγιά της απομακρυσμένης ορεινής περιοχής, ποια «ζωντανή», ανθρώπινη επαφή θ’ απομείνει για τους «οργανωμένους ερημίτες» της ελληνικής υπαίθρου;
Μια τόσο σοβαρή απόφαση, με πάμπολλες παρενέργειες, σε ποια τεχνοκρατική μελέτη βασίσθηκε, και με ποια πρακτική λογική αντιμετωπίσθηκαν οι συνέπειές της. Τί σόι πολιτική διαχείριση συνιστά η εξαγγελία κατάργησης των ΕΛΤΑ, και αφού ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων όχι μόνο σε ολόκληρη την αντιπολίτευση, αλλά ακόμη και ενδοκυβερνητικά, εσωκομματικά, στην κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία να… ανακοινώνεις ότι παίρνεις «για λίγο…» (πόσο «λίγο”;) πίσω την απόφαση και… βλέποντας και κάνοντας;
Δεν σκέφθηκε κανένας «υπεύθυνος» ότι το θέαμα ενός ταχυδρομικού καταστήματος με… ντάνες τσουβάλια, σωρούς από πακέτα, πηγμένους από την δουλειά και την πίεση των πελατών υπαλλήλους, είναι μίζερο και αποκαρδιωτικό, αρνητικός παράγοντας για κέφι και απόδοση; Δεν θα μπορούσαν να έχουν ρομποτική οργάνωση που θα μείωνε τον χρόνο εξυπηρέτησης και κόστος ανά υπάλληλο/χρόνο;
Όσο και όπως κι’ αν επιχειρήσει η κυβέρνηση να μαζέψει τα συντρίμμια που με την βιαστική απόφασή της προκάλεσε, το πολιτικό κόστος (τουλάχιστον για σωρευμένη προχειρότητα…) υποχρεωτικά θα το φορτωθεί.
«Ο Ταχυδρόμος Πέθανε» όπως έγραψε και σύνθεσε ο μοναδικός Μάνος Χατζηδάκης για το έργο του Πιραντέλο, ή απλώς… «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», χωρίς καν να έχουμε κάνει πρόβα;