Λένε πως ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην απογοητευτείς, είναι να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να…γοητευθεί! Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από υλικά ονείρου, οι περισσότεροι αφήνονται στον πειρασμό της γοητείας…
Θυμάστε τις πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις του 2015, που έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ θηριώδη ποσοστά αποδοχής και στήριξης, σχεδόν υπερδιπλάσια εκείνων της εκλογικής επικράτησή του. Ο κόσμος, καταταλαιπωρημένος από μια σκληρή πενταετία κρίσης και θυσιών, έβλεπε… μεσσιανικά τον “ασυμβίβαστο” Τσίπρα που από την υποταγή στις τρόικες, παιάνιζε ηρωικές ρήξεις και συγκρούσεις, προανήγγειλε διαγραφή του χρέους, δεσμευόταν για αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, εμφανιζόταν ως νέος Κολοκοτρώνης σ’ ένα λαό με καταρρακωμένη την εθνική αξιοπρέπεια και προβληματική την καθημερινότητά του.
Ακόμη και όταν ο Βαρουφάκης αποδεικνυόταν με τραγικό και εθνικά επικίνδυνο τρόπο ένας κλινικά νάρκισσος και πολιτικά ανίκανος ζογκλέρ, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν την κοινωνία να εξακολουθεί να “αισιοδοξεί” και να δείχνει ανοχή στις (αργότερα ομολογημένες) “αυταπάτες” και τους τσαρλατανισμούς ενός θιάσου ατάλαντων και ιδεοληπτικών μαθητευόμενων μάγων. Και ου μόνο: ακόμη και μετά την αγυρτεία του “δημοψηφίσματος” που μας έφερε στο χείλος της κατάρρευσης την οποία αποφύγαμε λόγω…κωλοτούμπας, η ανοχή της κοινωνίας στο “νέο” που την είχε γοητεύσει, επιβεβαιώθηκε και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ‘15.
Η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, πριν καλά- καλά συμπληρωθούν δυο μήνες της νέας διακυβέρνησης, ήταν αναμενόμενο και φυσικό να είναι θετική υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ. Όχι μόνο επειδή η νέα κυβέρνηση φάνηκε εξ αρχής καλά προετοιμασμένη και με υλοποιήσιμα νομοσχέδια που έγιναν ήδη νόμοι, αλλά και λόγω της λογικής στήριξης και ανοχής που προσφέρει ο λαός σε κάθε πρόσφατη επιλογή του. Θυμηθείτε το πρώτο εξάμηνο του 2015…
Υπάρχει, όμως, μια ειδοποιός διαφορά: “τότε” ζούσαμε σ’ ένα κλίμα… εθνικοπατριωτικής επανάστασης με ιδιαίτερη συναισθηματική και ψυχολογική φόρτιση. Τότε αφεθήκαμε στην παραμυθία της επιδίωξης του ιδανικού, η κοινωνία παρασύρθηκε και πίστεψε πως “ένας άλλος, διαφορετικός κόσμος, μια άλλη πραγματικότητα…” είναι πράγματα εφικτά!
Σήμερα, δοκιμάσαμε την… ουτοπία, και αποφασίσαμε να ξαναγυρίσουμε στην πραγματική πραγματικότητα. Ζήσαμε “αυταπάτες”, ψέμματα, επικίνδυνους λαϊκισμούς, φθηνές εξαγορές ψήφων, καθεστωτικές νοοτροπίες (που, μάλιστα, επιχειρήθηκε πάση δυνάμει να γίνουν πράξη…) και με την ψήφο της 7ης Ιουλίου ο λαός έδειξε να προσδοκά να ξαναγυρίσει στην κανονικότητα. Με όλες τις δυσκολίες, ακόμη και τις θυσίες με προοπτική ελπίδας κάτι τέτοιο συνεπάγεται…
Λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτή την κρίσιμη διαφορά του τότε από το σήμερα, το ότι μέσα σε δυο μήνες η ΝΔ, στην πρόθεση ψήφου, αύξησε την διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τις (εκλογικές) 8,3 μονάδες στις…18 ( 41,9%, έναντι 23,07 του ΣΥΡΙΖΑ), είναι εντυπωσιακό, ιδίως αν υπολογίσει κανείς ότι αυτό το άνοιγμα τη ς ψαλίδας οφείλεται στην κάθε πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογικές φορτίσεις, οι ιδεολογικοί φανατισμοί, κατ’ ανάγκην θαμπώνουν σε συνθήκες κανονικότητας. Που, μάλιστα, προβλέπεται να διαρκέσει και δεν θα είναι “παρένθεση” όπως αυτοντοπάρονται στην Κουμουνδούρου…
Ο δείκτης αισιοδοξίας της κοινωνίας (53,3%), μπορεί να θεωρείται αναμενόμενος, λόγω μικρού χρόνου από τις εκλογές και μη διάπραξη μεγάλων και ουσιαστικών σφαλμάτων (πλην ήσσονος σημασίας επικοινωνιακών αστοχιών που μεγεθύνει η αξιωματική αντιπολίτευση), σε συνδυασμό, όμως, με την “πρωθυπουργική καταλληλότητα” του Μητσοτάκη (51%) έναντι του Τσίπρα (20,7%), αποκτά ιδιαίτερο βάρος στις πολιτικές εκτιμήσεις, αν συνεκτιμήσει κανείς ότι ο Μητσοτάκης δεν συγκρίνεται, ως πρωθυπουργός, με ένα αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς πρωθυπουργική πείρα, αλλά με τον Τσίπρα που… “εδοκιμάσθη, εμετρήθη και ευρέθη λειψός”. Υπάρχει, δηλαδή, βάση σύγκρισης και αποτίμησης…
Αξίζει να μείνει κανείς και στην “δημοφιλία” που εμφανίζουν στην δημοσκόπηση οι υπουργοί. Πρώτος και με απόσταση ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (“μη δεξιός”) που ανέλαβε το καυτό πόστο της δημόσιας τάξης, το… “μυρμήγκι” Άδωνις Γεωργιάδης στο Ανάπτυξης και Επενδύσεων, ο Χατζηδάκης (της…ΔΕΗ) και η Κεραμέως στο Παιδείας, με την άρση επιτέλους του “ασύλου” και την κατάργηση των “αιωνίων”.
(Εν παρόδω: αλήθεια, η κ. Νίκη Κεραμέως, αυτήν την αντιεπιστημονική και εθνικοπατριωτική ανοησία ότι η Ιστορία, ως μάθημα, “πρέπει να πάψει να είναι κοινωνικού χαρακτήρα, αλλά θα πρέπει να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση…”, την εννοεί; Αν ναι, ας της ψιθυρίσουν λίγα λογάκια οι σοβαροί της κυβέρνησης…)
Η αίσθηση στην κοινωνία είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης (αυτόν ψήφισε ο κόσμος, όχι απλά ΝΔ) χαίρει εμπιστοσύνης και -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου και αδιανόητων εκ μέρους του σφαλμάτων- έχει πολύ μεγάλη προοπτική στην εξουσία. Αρκεί να… κατατρέχεται καθημερινά από την αγωνία ότι στην πολιτική οι προθέσεις δεν αρκούν, το αποτέλεσμα μετράει, ότι ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός, ότι τεράστια σημασία έχουν τα σχέδια και η προετοιμασία “διαχείρισης κρίσεων” (γιατί κρίσεις και “στραβές” αναπόδραστα θα προκύψουν).
Και ότι οι μεγάλες προσδοκίες, σαν αυτές που έχει ο κόσμος από τον ίδιο, σωρεύονται αργά και με φειδώ, αλλά γκρεμίζονται εν ριπή οφθαλμού. Η γοητεία από την απογοήτευση, ιδίως σε μαραζωμένες κοινωνίες, χωρίζεται από μια λεπτή, σχεδόν αδιόρατη γραμμή…