Εξ αρχής πρέπει να δηλώσω ότι συμμερίζομαι απολύτως τις ενστάσεις της Έλλης Στάη ως προς την διαδικασία του debate που θα γίνει την 1η Ιουλίου μεταξύ των πέντε πολιτικών αρχηγών. Αυτού, του τελευταίου, αλλά και όλων όσων προηγήθηκαν στην τηλεοπτική δημοκρατία μας...
Ανούσια, χωρίς πραγματικό πολιτικό διάλογο μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας, με τους πολιτικούς προστατευμένους σ’ ένα πλαίσιο που οι ίδιοι επέλεξαν, με ένα «τυπικό» ασφυκτικά αυστηρό με σειρές λόγου και διάρκειες... δευτερολέπτων. Πραγματική «σούπα», χωρίς γεύση και ενδιαφέρον, που σερβίρεται για να τηρηθούν τα «δημοκρατικά» τηλεοπτικά έθιμα. Καμιά ζωντάνια, καμιά ευκαιρία για ευχάριστες (ή και δυσάρεστες...) εκπλήξεις ως αποτέλεσμα του αυθορμητισμού, της ανθρώπινης φύσης του κάθε πολιτικού. Όλα προσχεδιασμένα, προβαρισμένα μεταξύ των πολιτικών και των επιτελείων τους- ακόμη και το πόσο... γκρό-πλάν θα εμφανίζονται στις οθόνες τα πρόσωπα των «αντιμαχομένων»!
Απέναντι στους διεκδικητές της εξουσίας, σε ρόλο «ανακριτή», ένα... πλήθος τηλεοπτικών (και μόνον!) δημοσιογράφων, για τους οποίους, όμως, οι ίδιοι οι... «ανακρινόμενοι» φρόντισαν να διασφαλίσουν ένα... προαποφασισμένο ρόλο, ο οποίος δεν προβλέπει την διακοπή του ερωτωμένου πολιτικού αν αυτός απαντάει... άλλα αντ’ άλλων, δεν επιτρέπει άμεση συμπληρωματική διευκρινιστική ερώτηση, αποκλείει κάθε «διάλογο» με τον πολιτικό....
Σαν Βαλκάνιοι επαρχιώτες, θελήσαμε εδώ και χρόνια να κοπιάρουμε τα (πραγματικά, ζωντανά, ζωηρά και άκρως ενδιαφέροντα...) debates που κάνουν προεκλογικά οι πολιτικοί των προηγμένων δημοκρατιών- αλλά... φροντίσαμε να τα φέρουμε «στα μέτρα μας»! Debate, σημαίνει διαλέγομαι με επιχειρήματα, άμεσα, ήρεμα ή παθιασμένα, επί της ουσίας ή... επί των εντυπώσεων-ότι επιλέγει και ταιριάζει σε κάθε πολιτικό αντίπαλο. Εδώ σ’ εμάς, ο διάλογος μεταξύ των πολιτικών... απαγορεύεται απολύτως (μέχρι και τα μικρόφωνα κλείνουν, αν προκύψει παρασπονδία των προαποφασισμένων από την «διακομματική» που βάζει τους κανόνες), και η μόνη δυνατότητα «απάντησης» ενός υποψήφιου προς κάποιον άλλον για κάποιο θέμα, είναι... όταν έρθει η σειρά του να ερωτηθεί από κάποιον δημοσιογράφο, μετά από κάμποσα λεπτά, αλλά με τον κίνδυνο να... φάει τον χρόνο που έχει για ν’ απαντήσει στην νέα ερώτηση! Μιλάμε για καραγκιζιολίκια του χειρίστου είδους...
Έχει δίκιο, λοιπόν, η κ. Στάη που τα επισημαίνει και τα στηλιτεύει όλα αυτά τα φαιδρά. Όπως επίσης και την ευθύνη των δημοσιογράφων, που δέχονται να παίξουν το «ντεκόρ» σε μια στημένη παράσταση, στην οποία οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή συμμετοχή στην «σκηνοθεσία» της, καμιά ελευθερία- πέραν αυτής του να ρωτήσουν ότι θέλουν «ανά ενότητα», έστω και αν δεν μπορούν να απαιτήσουν... σταράτη απάντηση! Αλλά την αποκλειστική ευθύνη γι’ αυτό το τουρλουμπούκι, το έχουν οι πολιτικοί, όχι οι δημοσιογράφοι. Το μόνο που οι τελευταίοι θα μπορούσαν να κάνουν, ως πίεση, είναι να αρνηθούν να λάβουν μέρος στο debate. Με ότι αυτό συνεπάγεται για τις σχέσεις τους με την ιδιοκτησία των καναλιών τους...
Άλλωστε, η κ. Στάη έχει... κουραστεί να παίρνει μέρος σε τέτοια προεκλογικά debate, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει διαφωνήσει με την διαδικασία, να την καταγγείλει, να μην μετέχει. Δεν το έκανε. Το κάνει τώρα. Και αυτό εκ των πραγμάτων δημιουργεί απορίες, ιδίως όταν ο πρωθυπουργός δεν... το πολυθέλει αυτό το debate, και πιέζει για μια (στα μέτρα του...) κοκορομαχία με τον Μητσοτάκη...
Ακούγεται πειστική, επίσης, όταν διερωτάται «ποια ακριβώς αίσθηση αντικειμενικότητας και δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας εκπέμπεται προς τον πολίτη, όταν δημοσιογράφοι με κάθε είδους συγγένεια, κομματική ή άλλη, εμφανίζονται (στο debate- αλλά όχι μόνο θα προσθέταμε εμείς) ως εγγυητές του ελεγκτικού μηχανισμού της πολιτικής και των πολιτικών;»
Μόνο που εδώ είναι...Ελλάδα. Και εφαρμόζονται άλλα ήθη. Στο εξωτερικό, είναι εμβληματικές οι παραιτήσεις από διευθυντικές θέσεις καταξιωμένων και με διεθνές κύρος κυριών δημοσιογράφων, όταν οι σύντροφοί τους, τυπικοί ή ουσιαστικοί, ανέλαβαν πολιτικές θέσεις ισχύος. Εδώ στα καθ’ ημάς, είμαστε πιο... ανεκτικοί (και η κ. Στάη το γνωρίζει και από προσωπική εμπειρία...) και κρίνουμε την αντικειμενικότητα των τηλεοπτικών δημοσιογράφων με «κομματική ή άλλη συγγένεια» με εν ενεργεία πολιτικούς, από το καθημερινό δείγμα «γραφής» που δίνουν, στα δελτία ειδήσεων που παρουσιάζουν....
Οι σαφείς «μπηχτές» που άφησε η κ. Έλλη Στάη για δύο διακεκριμένες συναδέλφους της με συγγενικούς δεσμούς με πολιτικούς συγκεκριμένης παράταξης, οι οποίες και θα μετέχουν ( νομίζουμε, τουλάχιστον...) στο ίδιο δημοσιογραφικό «πάνελ» που θα... «ανακρίνει» τους πολιτικούς αρχηγούς, κρίνονται επιεικώς άδικες. Ακριβώς λόγω του δείγματος γραφής που οι συγκεκριμένες κυρίες δίνουν καθημερινά με την δουλειά τους. Θα έπρεπε να μείνει στις γενικές παρατηρήσεις της, η κ. Στάη. Που ξέρει, ότι η Ελλάδα είναι... μικρό χωριό, και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Όλοι έχουμε κάποιο παρελθόν, που επιτρέπει αναλογίες και συγκρίσεις, έστω κι’ αν οι ίδιοι θεωρούμε ότι δεν δώσαμε ποτέ δικαίωμα...
Δεν κρίνουμε τις επιλογές της κ. Στάη. Είναι δικές της και κρίνεται γι’ αυτές -όπως και η ίδια κρίνει των άλλων. Είναι πασίγνωστες, όμως, οι σχέσεις της με το... πρώϊμο ΠΑΣΟΚ, οι φωτογραφήσεις της στην θάλασσα με τον Αντρέα, την Μιμή και το τότε κονκλάβιο, οι στενές σχέσεις της με τον (υπουργό επί ΠΑΣΟΚ) Λιβανό, την εποχή που η ίδια ήταν πρωταγωνίστρια στις ειδησεογραφικές τηλεοπτικές εκπομπές...
Αλλά επί της αρχής για το καραγκιοζιλίκι του debate, έχει δίκιο. Πρέπει επιτέλους να υιοθετήσουμε ένα δημοκρατικό πλαίσιο με κανονικά δεδομένα ελεύθερου διαλόγου.
Γιατί όντως «αλλιώς θα ζούμε κάθε φορά την ίδια ασφυκτική διαδικασία, όπου απλώς θα διαλέγουμε το είδος του κορσέ…».