Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον… Όπως προέβλεπαν (ελεεινολογούμενοι…) οι οπαδοί του πραγματισμού, ο διάλογος με την Τουρκία είναι επί θύραις…
Σημασία έχει τώρα να καταλάβουμε ότι όλα τα πολλά τελευταία χρόνια, με την πολιτική της αδράνειας που ακολούθησαν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) οι πολιτικές μας ηγεσίες, είτε λόγω ατολμίας και υπεράγαν υπολογισμό του «πολιτικού κόστους», είτε λόγω κακώς εννοούμενου εθνικισμού, σπαταλήσαμε όλα τα περιθώρια που είχαμε. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ ότι αφορά τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», η μόνιμη επωδός κάθε σχολιασμού ήταν πάντα το… «κάθε πέρσι και καλύτερα».
Κάψαμε πολλές ευκαιρίες και ευνοϊκές συγκυρίες να λύσουμε (και πάντως να λειάνουμε…) τις διαφορές μας, έστω κάποιες από αυτές, με την Τουρκία. Και όχι κάνοντας «εθνοκτόνες παραχωρήσεις», όπως ούρλιαζαν (τότε και σήμερα…) κάποιοι φανατικοί πατριδοκάπηλοι, αλλά απλώς αναγνωρίζοντας την λογική… της γεωγραφίας και του πραγματικού γεγονότος ότι δεν έχουμε αποκλειστικά εμείς «όλο το δίκιο με το μέρος μας» και οι απέναντι όλο και μόνο άδικο…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κακόβουλος και επικίνδυνος Ερντογάν, εκμεταλλεύθηκε τις συγκυρίες και τις εξελίξεις (γεωπολιτικές ανακατατάξεις, απόσυρση των ΗΠΑ του Τράμπ από την παγκόσμια ηγετική θέση που κατείχαν,, προσφυγικές ροές, αλλαγές στην ισορροπία επιρροής στην Ευρώπη κ.λ.π) για να ασκήσει δυναμικότερα και πιο… αυθάδικα, την πολιτική ανάδειξης της Τουρκίας όχι απλώς ως «περιφερειακής δύναμης» στην περιοχή, αλλά περίπου ως ισότιμου παίκτη στο τραπέζι των μεγάλων και ισχυρών του κόσμου!
Θα το φάει το κεφάλι του πιθανότατα ο Ερντογάν, αλλά μέχρι τότε στριμωγμένοι είμαστε εμείς…
Ο ελιγμός της «ανάκλησης» του «Ορούτς Ρέις», ελάχιστες ώρες μετά τις διαβεβαιώσεις της τουρκικής ηγεσίας ότι «θα συνεχίσει τις έρευνές του…» και μάλιστα εγγύτερα στο Καστελόριζο, είναι πασιφανές ότι δεν συνιστά «εκλογίκευση» του Ερντογάν, αλλά κίνηση «καλής θέλησης» προς την ΕΕ εν όψει του Συμβουλίου Κορυφής της 24ης-25ης Σεπτεμβρίου, κατά το οποίο θα αποφασισθούν τα μέτρα που θα επιβάλλει η Ένωση στην Τουρκία, αν συνεχίσει τις απειλές και τις προκλήσεις εναντίον Ελλάδος και Κύπρου.
Ο Ερντογάν ξέρει ότι η πλειοψηφία των μελών της ΕΕ (μεταξύ των οποίων και οι περισσότερες χώρες του σκληρού πυρήνα της…) είναι απρόθυμη έως και εχθρική στην ιδέα επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία. Είναι πολλά και μεγάλα τα διακυβευόμενα συμφέροντα… Θέλει ,λοιπόν, να τους προσφέρει ένα… επιχείρημα-άλλοθι «άσε και βλέπουμε-να ο Ερντογάν αναδιπλώθηκε, τα πλοία έφυγαν η προϋπόθεση που είχε θέσει ο Μητσοτάκης για να αρχίσουν επαφές, ικανοποιήθηκε…»! Τον συμβούλεψαν… αρμοδίως Μέρκελ και Πομπέο, και το σκηνικό της εξομάλυνσης στήθηκε…
Η Άγκυρα, πάντως, πιθανότατα για εσωτερική κατανάλωση, επιμένει στις απειλές, στις έρευνες που θα συνεχισθούν, ενώ την ίδια ώρα Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι, πηγαινοέρχονται στο τρίγωνο Άγκυρα-Αθήνα-Λευκωσία και… «συνιστούν», «έγκυρες πηγές», μηνύματα, δημοσιογραφικές πληροφορίες μιλούν για επικείμενη συμφωνία… Ίσως, μάλιστα, και πριν την σύνοδο κορυφής… των κυρώσεων!
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, που θέλει φυσικά την αποκλιμάκωση και την ειρηνική διευθέτηση, έχει ξεκαθαρίσει ότι η απόσυρση του «Ορούτς Ρέις» συνιστά αποκλιμάκωση, η οποία όμως δεν είναι …στιγμιαία και εφ’ άπαξ, αλλά θα πρέπει να επιβεβαιώνεται καθημερινά. Για να αποκλεισθεί το (πιθανότατο…) ενδεχόμενο μετά την Σύνοδο Κορυφής και την μη λήψη μέτρων, ο Ερντογάν να… ξαναμολήσει ερευνητικά και πολεμικά στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο , θα πρέπει η ελληνική πλευρά (και οι συμπαραστάτες της…) να διασφαλίσει ότι στην Σύνοδο θα αποφασισθούν οι κυρώσεις και θα υπάρξει δέσμευση στο κοινό ανακοινωθέν ότι οι κυρώσεις αυτές θα εφαρμοσθούν αυτομάτως αν η Τουρκία συνεχίσει τον χαβά της!
Η ελληνική διπλωματία προφανώς και παρακολουθεί τις εξελίξεις και προετοιμάζεται καταλλήλως. Και οι δημόσιες τοποθετήσεις του κ. Μητσοτάκη, τόσο στην ΔΕΘ όσοι και κατά τις επαφές του με τον ξένο παράγοντα, δείχνουν έναν φιλελεύθερο και μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό, ρεαλιστή, που δεν φοβάται το πολιτικό κόστος (γενικώς αλλά και… εσωκομματικώς!) και αποφασισμένο να προσεγγίσει το καυτό πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων χωρίς τα φοβικά «εθνικό-πατριωτικά» σύνδρομα. Γιατί εδώ που φθάσαμε, δεν μας παίρνει, πλέον, για… μνημόσυνα του στιλ «κάθε πέρσι και καλύτερα»!
Δεν είναι τυχαίο ότι η ρεαλιστική προσέγγιση των ελληνοτουρκικών διαφορών, έχει οδηγήσει το τελευταίο διάστημα τον κ. Μητσοτάκη όταν αναφέρεται στο «μοναδικό πρόβλημα» μας με την Τουρκία, δεν μιλάει για «ορισμό της υφαλοκρηπίδας», αλλά για «ορισμό των θαλασσίων ζωνών», που περιλαμβάνει φυσικά και χωρικά ύδατα, που συνδέονται οργανικά με υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Είναι πολύ ενθαρρυντικό (και τολμηρό, εκ μέρους του) το ότι στην ΔΕΘ ξεκαθάρισε πως είναι έτοιμος ν’ αναλάβει τις ευθύνες, ο ίδιος και η κυβέρνηση, για την προσπάθεια επίλυσης του καυτού προβλήματος, και όταν θα έρθει η ώρα «να επικυρωθούν οι αποφάσεις-αν υπάρξουν- θα συγκαλέσει το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, για την επικύρωση…» Θυμίζοντας, ταυτόχρονα, ότι στο, καίτοι άτυπο, συμβούλιο αυτό τηρούνται πρακτικά…