Οι δημοσκόποι, ιδίως σε περιόδους πολιτικής αβεβαιότητας, δίνουν μεγάλη σημασία στην περιβόητη «γκρίζα ζώνη», την οποία επιχειρούν να ερμηνεύσουν για να βγάλουν συμπεράσματα, η προβολή των οποίων στο άμεσο ή απώτερο μέλλον, μπορεί να συμβάλλει στην αποσαφήνιση του τοπίου που επερχόμενου πολιτικού σκηνικού. Με το σχετικό ρίσκο, φυσικά…
Σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, αυτή η ζώνη εμφανίζεται διογκούμενη. Φυσικό σε μια –με την ευρεία έννοια- προεκλογική περίοδο που διάγουμε. Και τις αυξομειώσεις που καταγράφονται, τα κόμματα τις εκμεταλλεύονται όχι μόνο για χαράξουν την τακτική και την στρατηγική τους, αλλά και επικοινωνιακούς λόγους για να «καθησυχάσουν», να παρακινήσουν, να συσπειρώσουν οπαδούς και ψηφοφόρους.
Η κυβερνώσα ΝΔ, με βάση τα ευρήματα αυτά, εκπέμπει σήμα αισιοδοξία και ελπίδας. Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι οι δημοσκοπικές της απώλειες είναι διαχειρίσιμες επειδή το ότι «χάνει», δεν διοχετεύεται απ’ ευθείας σε άλλα κόμματα, αλλά «στοκάρεται» στην γκρίζα ζώνη και περιμένει τις εξελίξεις και τις πρωτοβουλίες που θα πάρει η κυβέρνηση για την αντιστροφή του δυσμενούς, προσώρας, κλίματος. Λογική και αναμενόμενη αντιμετώπιση.
Ταυτόχρονα καταπραϋντική για την κυβέρνηση είναι και η αποτύπωση πως κανένα κόμμα από, την συστημική αντιπολίτευση, δεν καρπούται εντυπωσιακά τις κυβερνητικές απώλειες. Δεν διαπιστώνεται, δηλαδή, κάποιο «ρεύμα» που προοιωνίζεται ανατροπή. Γι’ αυτό και ανησυχεί, μεν, αλλά… λελογισμένα. Και αν δεν συμβεί κάτι εντελώς μη αναμενόμενο (αν, λ.χ. δεν «ανέβει μέχρι τον Δεκέμβριο η βελόνα του ΠΑΣΟΚ», που λέει και ο κ. Γερουλάνος…) και το φημολογούμενο «κόμμα Τσίπρα» δεν καταφέρει να συσπειρώσει περί αυτό τις λεγόμενες «αριστερές προοδευτικές δυνάμεις», το παιχνίδι είναι ανοικτό.
Οι δημοσκόποι μετράνε, τα κόμματα κάνουν τους σχεδιασμούς τους, τίποτε πρωτότυπο. Η κοινωνία, όμως, αυτή που τροφοδοτεί την «γκρίζα ζώνη», απειλεί με ανατρεπτικές αντιδράσεις. Το «γκρίζο» μπορεί να αποτυπώνει μια πραγματικότητα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εμπνέει, δεν ικανοποιεί, δεν δημιουργεί ελπίδες, δεν παρακινεί σε συστράτευση για… βελτίωση της γκρίζας καθημερινότητας!
Βρισκόμαστε στο κέντρο ενός φαύλου κύκλου. Που ξέρουμε… πια, πώς μπήκαμε αλλά δεν ξέρουμε πώς να βγούμε! Μια απολύτως αρνητική συνθήκη που δεν επιτρέπει εφησυχασμό , όρεξη για προσπάθεια, ενεργοποίηση δυνάμεων που υπάρχουν, αλλά αδρανούν για να μην πούμε ανθίστανται. Περπατάμε σε κινούμενη άμμο, και δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποιος να μας πετάξει ένα σκοινί, να μας βγάλει έξω…
Πρωταρχικά, είναι ευθύνη της κυβέρνησης, με πρωτοβουλίες, μεταρρυθμίσεις (που έχουν κολλήσει…), σχεδιασμό αισιοδοξίας και επιτάχυνση του έργου που έχει υποσχεθεί. Υπάρχει ακόμη χρόνος παραγωγικός μέχρι τις κάλπες του 2027 (;) για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αντιστροφής του κλίματος. Αλλά απαιτείται… επιτελική ικανότητα, σήκωμα των μανικιών, έμπρακτη και τάχιστη αποτελεσματικότητα που θα παρακινήσει και την κοινωνία, καμιά σπατάλη χρόνου και πίστη στις αρχές της όπως τις διακήρυξε και τις επεδίωξε , με κάποια πολύ θετικά αποτελέσματα σε διάφορους τομείς…
Κι’ από κοντά απαιτείται και η ενεργός συμβολή (που δεν ακυρώνει το κύριο έργο της) της αντιπολίτευσης, εκείνο το τμήμα της οποίας τουλάχιστον δεν αρκείται στον… πολιτικό ακτιβισμό αλλά φιλοδοξεί να κυβερνήσει και λογικό είναι να θέλει η κοινωνία να φυλάξει και αυξήσει τις ανάσες της. Εκτός και αν στρατηγικός στόχος της είναι αν καταλάβει την εξουσία να ισχυρισθεί ότι… «παραλάβαμε καμένη γη!» Και να την κάνει… τι; Σε μια καμένη γη δεν ανθίζει τίποτα που να εκμεταλλευθεί ο νέος διαχειριστής της εξουσίας…