Δεν κάνει κάτι λάθος η Ελλάδα στους χειρισμούς της, σε όλα τα επίπεδα, για την αντιμετώπιση των προκλητικών και εκρηκτικά επικίνδυνων ενεργειών του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας.
Αλλά αυτά που κάνει, δεν αποδεικνύονται αποτελεσματικά στην πράξη- χωρίς να φταίει…
Είναι πια ξεκάθαρο, ότι ο σουλτάνος είναι αποφασισμένος να κλιμακώσει την ένταση. Και επειδή πιστεύει ότι η συγκυρία τον ευνοεί για να επιδιώξει τώρα την υπερεπέκταση της Τουρκίας, (καμιά μέχρι στιγμής ενέργεια του «διεθνούς παράγοντα» δεν στάθηκε αποτελεσματική να τον συνετίσει…) αλλά και επειδή νοιώθει επιτακτική την ανάγκη να πλασάρει στην τουρκική κοινή γνώμη ένα… παραμύθι που θα την αποπροσανατολίσει από τον επερχόμενο οικονομικό Αρμαγεδδώνα…
Ενεργεί προγραμματισμένα και όχι εξ αντιδράσεως όπως ισχυρίζονται κάποιοι, έχει επιλέξει και εφαρμόζει με συνέπεια πολιτική τετελεσμένων, εμφανίζεται αδιάλλακτος και απειλεί καθημερινά με πόλεμο «παίζοντας» και το χαρτί της… διαπραγμάτευσης, αλλά με τέτοιους όρους που η Ελλάδα (ακόμη κι’ αν είναι διατεθειμένη για ορισμένες τακτικές υποχωρήσεις ερμηνεύοντας «διασταλτικά» το διεθνές δίκαιο) είναι αδύνατον ν’ αποδεχθεί…
Βγάζει τα «Ρέϊς» και… τον στόλο σε ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, εκδίδει NAFTEX με ημερομηνία λήξεως που… ανανεώνεται διαρκώς (ενώ η Αθήνα έχει διαμηνύσει και δεσμευθεί διεθνώς ότι αν σταματήσουν οι τουρκικές προκλήσεις είναι διατεθειμένη να δεχθεί διάλογο!), δηλώνει δηλαδή στην πράξη προκλητικά προς όλους τους μεσολαβητές ότι τα περί… «ερευνών» είναι προσχηματικά, αυτός τετελεσμένα δημιουργεί. Και αγοράζει χρόνο, τεστάροντας ταυτόχρονα τις ανοχές (και τον υπολογισμό των εθνικών τους συμφερόντων…) όσων παρεμβαίνουν και «πιέζουν».
Η Ελλάδα (και πολύ σωστά) σε κάθε κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας «εκεί έξω», αντιδρά άμεσα και δυναμικά, στέλνει πολεμικά σκάφη, ενημερώνει συμμάχους και εταίρους, κάνει διαβήματα, «προειδοποιεί» και διατρανώνει την ετοιμότητα και αποφασιστικότητά της. Ε, και; Το… γαϊτανάκι συνεχίζεται, οι Τούρκοι έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και εμείς ακολουθούμε «αντιδρώντας»! Μέχρι που θα φθάσει το «παιχνίδι» στο οποίο ελλοχεύει πάντα το ενδεχόμενο «ατυχήματος» και σύρραξης. Σε τι μας εξυπηρετεί η παράταση αυτού του σκηνικού;
Η ΕΕ, «ανησυχεί» και «διαμηνύει», προειδοποιεί με μέτρα και κυρώσεις που… όλο μελετώνται, αλλά η τελική έγκριση (και εφαρμογή τους, ε;) αναβάλλεται από «άτυπο» σε «τυπικό» συμβούλιο υπουργών! Τι μήνυμα εκπέμπει αυτή η πολιτική δισταγμού και αναβλητικότητας προς τον Ερντογάν;
Η ΕΕ, λένε, έτσι είναι: ένα μεγάλο και αργοκίνητο τάνκερ που για να… στρίψει θέλει πολύ χρόνο. Και δεν έχουν άδικο. Δεν είναι ένα ενιαίο και οργανικό σύνολο κρατών, αλλά ένα… άθροισμα κρατών, που ενώθηκαν για να ισχυροποιηθούν (έναντι τρίτων) διατηρώντας στο ακέραιο τα επιμέρους εθνικά συμφέροντά τους. Και τις βλέψεις τους… Με τις «Ηνωμένες Πολιτείες του Τράμπ» παραιτημένες από τον διεθνή ιστορικό τους ρόλο, και τα ύποπτα οικονομικά νταραβέρια του προέδρου-επιχειρηματία με τον Ερντογάν και το σόι του, η επιμονή της Ελλάδας στην επίκληση του διεθνούς δικαίου και η στήριξη και αλληλεγγύη (όχι… θεωρητική αλλά έμπρακτη) από τους ευρωπαίους εταίρους, είναι εκ των πραγμάτων μονόδρομος. (Γι’ αυτό, και είναι καλύτερο να αποφεύγονται οι αντιδράσεις στις πρωτοβουλίες που παίρνει η ΕΕ, σαν αυτή του κ. Πέτσα προς τον ύπατο εκπρόσωπο της Ένωσης, που ενοχλημένος από μια δήλωσή του… συνέστησε εθνικά περήφανα, «καλύτερα να μην μιλάει…»). Προς ώρας, όμως, (με εξαίρεση την Γαλλία) η συνδρομή της ΕΕ, είναι διστακτική, διαδικαστικά χρονοβόρα και επαμφοτερίζουσα σε μεγάλο βαθμό.
Είναι προφανές πως ότι κάνουμε, δεν είναι λάθος. Ούτε στο πολιτικό- διπλωματικό πεδίο, ούτε σ’ επίπεδο στρατιωτικής προετοιμασίας και ετοιμότητας. Απλά… δεν φθάνει! Με την κατάσταση να σέρνεται, τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε. Ο πόλεμος, δεν είναι επιλογή- μόνο ως λύση ανάγκης θα πρέπει να εξετάζεται. Και να ξορκίζεται από τους εχέφρονες, παρά τις κραυγές κάποιων φουστανελάδων…
Απαιτείται επειγόντως επαναπροσδιορισμός του μείγματος της πολιτικής μας. Κάθε πρόταση απαλλαγμένη από υστεροβουλία ή κομματική σκοπιμότητα (είναι καιρός για τέτοιες… πολυτέλειες;) επιβεβλημένη και ευπρόσδεκτη. Γιατί «αύριο, μπορεί να μην υπάρχει αύριο…»!