Αντιμέτωποι με το… αριστερό DNA τους καλούνται να σταθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλουν τ’ αποτελέσματα των προσεχών βουλευτικών εκλογών να μην είναι χειρότερα από αυτά της περασμένης Κυριακής…
Για να μπορούν να ελπίζουν όχι, βέβαια, στην ανατροπή και την νίκη τους, αλλά σε μια ήττα διαχειρίσιμη όσο γίνεται, με ένα ποσοστό «αξιοπρεπές» ώστε να παραμείνουν ενεργοί την «επόμενη μέρα», διεκδικώντας μελλοντικά κάποιο ρόλο.
Κι’ αυτό, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Γιατί έχουν… οργανικό πρόβλημα κατανόησης και αποδοχής της πραγματικότητας. Η πρώτη αντίδραση του κ. Τσίπρα την νύκτα της περασμένης, ήταν η θυμωμένη στάση του απέναντι στην νέα πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Και ενστικτωδώς ενεργοποίησε τις αριστερές εμμονές του: «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με το κόμμα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…»!
Τα έβαλε με τον λαό, «τους πολλούς» (του…) που αναιτίως επέλεξαν… τους «λίγους», δεν αναγνώρισε κανένα λάθος του, φάνηκε ότι επιμένει στην ίδια στρατηγική μάχης που είχε και… έχασε βροντερά.
Μετά, τα επιτελεία άρχισαν να συνέρχονται σιγά-σιγά. Τα μηνύματα έρχονταν σαφή, «αν συνεχίστε έτσι, στις βουλευτικές πάτε για παταγώδη πανωλεθρία», πλάκωσαν τις συσκέψεις ψιλοπαραδέχθηκαν πώς «ίσως κάναμε και λάθη…» και στρώθηκαν κάτω να βρουν εσπευσμένα σωσίβια.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι βαθιά μέσα τους είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι αυτοί είχαν το δίκιο και τις σωστές πολιτικές. Πως δεν χρειάζεται και ν’ ανακρούσουν πρύμναν, αρκεί το «προϊόν» τους να το πλασάρουν σε πιο πλουμιστό… σελοφάν. Κι’ αν δεν πετάξουν (αλλά μπορούν;) στα σκουπίδια αυτές τις ιδεοληπτικές εμμονές τους, την πίστη τους ότι αυτοί κατέχουν την μόνη και απόλυτη αλήθεια, ότι αυτοί… στραβά αρμενίζουν και όχι ο λαός, ας περιμένουν τραγικές εκπλήξεις.
Το κομβικό στοιχείο για τις μεγάλες ανακατατάξεις στην πολιτική (και εκλογική) σκηνή από το 2010 και μετά, είναι η μεσαία τάξη. Αυτή επλήγη- και σε απόλυτους αριθμούς αλλά και αναλογικά σ’ ότι αφορά την απώλεια εισοδήματος- με την κρίση και τις «λύσεις» που εν πανικώ και άνευ διαπραγματεύσεων έσπευσε να δώσει η πολιτική τάξη της χώρας.
Ήταν η μεσαία τάξη που έσπευσε, μέσα σε βαθιά απογοήτευση, απελπισία και θυμό, να στρέψει την πλάτη στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Σε ικανό βαθμό, συμπεριφέρθηκε με το θυμικό της, δεν παραδέχθηκε ότι κι’ αυτή έχει μερίδιο ευθύνης για τις χρόνιες παθογένειες που μας έφεραν στην κρίση. Κι’ αυτό, το «έπιασε» ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλεύθηκε το momentum, βγήκε στους δρόμους και καπέλωσε την λαϊκή δυσφορία, μ αφόρητο λαϊκισμό και ανευθυνότητα… έταξε τα πάντα στους «μη προνομιούχους» πάντες, έσκιζε μνημόνια, καταργούσε ΕΝΦΙΑ, αύξανε συντάξεις και μισθούς, διέγραφε στεγαστικά δάνεια…
Η απελπισμένη κοινωνία ( ιδίως η μεσαία τάξη, που στα καθ’ ημάς είναι η μικρομεσαία των νοικοκυραίων αστών), έχουσα ανάγκη από κάπου να πιαστεί, παρασύρθηκε από τις εξαγγελίες ΣΥΡΙΖΑ και του ταλαντούχου στην επικοινωνία Τσίπρα, και με εκλογικά άλματα τον έφερε στην εξουσία…
Και ακολούθησε μια ακόμη χειρότερη εκδοχή της τραγωδίας που μέχρι τότε ζούσε η ελληνική κοινωνία. Παρέλκει του παρόντος η απαρίθμηση και καταγραφή των πολιτικών εγκληματικών ιδεοληπτικών λαθών (αυτά που αργότερα μετέφρασε σε «αυταπάτες»…) η κυβέρνηση. Τον Σεπτέμβριο του 2015, με την χώρα ακόμη στο χείλος του γκρεμού (αν δεν έπεσε, το χρωστάει στην πλάτη που έβαλαν οι «γερμανοτσολιάδες» και οι «προδότες»…) ο κ. Τσίπρας υφάρπαξε πάλι την ψήφο του κόσμου, και λόγω μεγαλόστομων και φιλόδοξων «προγραμμάτων» αλλά και της ακόμη νωπής της πολιτείας των «άλλων», που τον έστρεψε τον Ιανουάριο του ‘15 στα νύχια του ΣΥΡΙΖΑ. Μικρό το διάστημα για να νοιώσει κανείς κοψοχέρης…
Είναι και πάλι αυτή η ελληνικών χαρακτηριστικών μεσαία τάξη, που εγκαταλείπει τώρα προτροπάδην τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που τον έβγαλε, αυτή τον ρίχνει. Γιατί νοιώθει διπλά απογοητευμένη. Πρώτον γιατί… ενέδωσε και στήριξε, και δεύτερον γιατί με το που πήγε να ελπίσει, την πάτησε στο λαρύγγι ο κ. Τσίπρας που είναι με «τους πολλούς». Μπουχτισμένη και προσβεβλημένη από τον σωρό των χυδαίων ψεμμάτων, από την προκλητική υποτίμηση της νοημοσύνης της, από την ανενδοίαστη εκμετάλλευση της απογοήτευσής της. Και από την αλαζονεία μιας εξουσίας που όχι μόνο δεν ντρέπεται να την κοροϊδεύει από… τα κότερα, αλλά απέδειξε σ’ αυτά τα πέντε χρόνια ότι μεθοδεύει, ως πούρο καθεστωτικό κόμμα, να υπονομεύσει όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
Τόσο ο Τσίπρας όσο και η μεσαία τάξη, διέπραξαν το… ίδιο λάθος με αντίστροφη φορά: ο μεν Τσίπρας πίστεψε ότι όλοι αυτοί οι απογοητευμένοι που τον ψήφισαν είναι ντεσπεράντος «αριστεροί» που μπορεί με ψίχουλα ( και με αντίδοτο την υπόσχεση «θα φέρω και τους πάνω στο επίπεδό σας, δεν θα υπάρχουν διακρίσεις!») να ελέγχει και ποδηγετεί, η δε μεσαία τάξη, η πλειονότητα της κοινωνίας, δηλαδή, αφέθηκαν να πιστέψουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας άλλος Αντρέας του 1974, που θα μεταμορφωθεί σταδιακά και προγραμματισμένα, θα τη στηρίξει, θα υπηρετήσει την αστική δημοκρατία.
Απατήθηκαν αμφότεροι. Μόνο που η κοινωνία, έχει τον τρόπο να αλλάξει, να τιμωρήσει, να δοκιμάσει άλλες λύσεις και προοπτικές. Κι’ αυτό δείχνει αποφασισμένη να κάνει.
Ο κ. Τσίπρας, έχει πρόβλημα στο ν’ αλλάξει, θεωρεί την πραγματικότητα «ξεροκέφαλη». Αλλά, ακόμη και να το επιχειρούσε, έστω ψευδεπίγραφα, για να επιβιώσει στις επόμενες κάλπες, δεν έχει τον χρόνο. Περιθώρια για… νέες και ελκυστικότερες «προσφορές», δεν υπάρχουν- αλλά και να υπήρχαν οι ευρωκάλπες απέδειξαν ότι δεν παρασύρουν κόσμο. Να… μεταμορφώσει ως δια μαγείας το κόμμα του σε… κανονικό, είναι πολύ δύσκολο-και είναι αμφίβολο αν οι εσωκομματικές ισορροπίες και οι «σκληροί» θα του το επέτρεπαν. Μόνη καταφυγή του, να… βάλλει τα ρούχα του αλλιώς, να τινάξει την πόλωση στα ύψη, να κατηγορήσει τους «άλλους» ως… ακροδεξιούς Χάρους που επελαύνουν για να κόψουν κεφάλια…
Δύσκολο να πείσει. Και η πρόσφατη απάντηση του κόσμου σ’ αυτά τα «διλήμματα», θα είναι ακόμη πολύ νωπή στις επόμενες κάλπες…