Δεν φταίνε αυτοί. Φταίει η κυβέρνηση, που με τους δισταγμούς, τις δεύτερες σκέψεις σκοπιμότητας αλλά και τις μικροκομματικές ισορροπίες, τους έχει επιτρέψει να ξεσαλώνουν, να παραλογίζονται εν ονόματι... της δικής τους «λογικής», να κάνουν έξαλλη τη συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης κοινωνίας... Που θέλει μια... κανονική κανονικότητα, και όχι αναίτια «αντάρτικα του πεζοδρομίου»!
Έβλεπες στην τηλεόραση τις άγριες εικόνες από τις συγκρούσεις «φοιτητών» (με στειλιάρια στα χέρια, κόκκινες σημαίες σε κοντάρια που μετατρέπονται σε όπλα…) και της αστυνομίας, στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πλακάτ με εκτός τόπου και χρόνου (αλλά και αντικειμένου της διαδήλωσης-πορείας), μίσος… σε διατεταγμένη υπηρεσία στα πρόσωπα των «φοιτητών». Και όλη η περιοχή πνιγμένη στα δακρυγόνα των αστυνομικών που χρησιμοποίησαν για να αναχαιτίσουν τους… «εξεγερμένους».
Και γιατί «εξεγέρθηκαν»; Το διατράνωνε το κεντρικό τους σύνθημα: «Έξω η αστυνομία από τα πανεπιστήμια»! Αλλά εναντίον ποιας «αστυνομίας που έχει μπει στα πανεπιστήμια», αλήθεια, κατέβηκαν σε πόλεμο; Η πομπωδώς ανακοινωθείσα ως «δέσμευση της κυβέρνησης», περιβόητη «πανεπιστημιακή», κατάφερε να συγκροτηθεί σε σώμα… με τριετή χρονοκαθυστέρηση. Αλλά δεν έπιασε δουλειά ποτέ! Τα όργανά της περιορίζονται να… σουλατσάρουν ΕΞΩ από τα πανεπιστήμια, δεν ασκούν κανέναν έλεγχο σε κανέναν, και κάποιες φορές που το επιχείρησαν κινδύνευσαν με… λιντσάρισμα από «φοιτητές», με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί η… κανονική αστυνομία να επέμβει για να τα σώσει. Πάντα, δε, ΕΞΩ από τα πανεπιστήμια! Άρα, στην ουσία (και όχι στην ιδεοληψία και στην κομματική πίστη) όλος ο «πόλεμος» γίνεται για λόγους επικοινωνιακής βαβούρας, για να πληγεί η «αυταρχική κυβέρνηση» (έρχονται και εκλογές), η «αστυνομοκρατία», ο «φασισμός»(;).
Οι πολιτικές… «προοδευτικές δυνάμεις», που ακόμη και όταν δεν εντέλλονται τις φασαρίες, τις στηρίζουν, τις θεωρούν «δείγμα ελευθέρου φρονήματος»(;), και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν τις αποδοκιμάζουν, σε τέτοιες μορφές πολιτικής αντιπαράθεσης και αντιπολίτευσης έχουν γαλουχηθεί, η στάση τους είναι… μονόδρομος. Αλλά, αν, «χάρη διαλόγου, θεωρήσουμε ότι αυτά τα λεβεντόπαιδα, οι «φοιτητές» με τα στειλιάρια, τα κοντάρια και τις κόκκινες σημαίες, ξεσηκώνονται από μόνοι τους, σκίζονται για την «ελευθερία στα πανεπιστήμια», μάχονται για την ελευθερία διακίνησης ιδεών, απόψεων, γνώσεων και απόκτηση εφοδίων για τη ζωή τους μέσα στα πανεπιστήμια, λογικό δεν είναι να απορεί κανείς για τη μονομέρεια της «ευαισθησίας» τους;
Πώς και γιατί, ας πούμε, δεν έχουμε δει ποτέ μαχητικές φοιτητικές διαδηλώσεις εναντίον των καταληψιών των πανεπιστημίων που απαγορεύουν τα μαθήματα; Τον βανδαλισμό των εγκαταστάσεών τους και τη μετατροπή τους σε «αποθήκες» μολότοφ, αυτοσχέδιων όπλων, από τις οποίες… εξορμούν επαγγελματίες μπαχαλάκηδες, ου μην αλλά και «φοιτητές» για τις επιχειρήσεις τους; Πώς δεν διαμαρτύρονται που μέσα στις σχολές τους τα ναρκωτικά πωλούνται και διακινούνται πιο εύκολα από ό,τι παλιά το… τυρί και το κουλούρι;
Γιατί προπηλακίζουν, διασύρουν, δέρνουν, στέλνουν στο νοσοκομείο άλλους «συμφοιτητές» τους (αλλά… κανονικούς φοιτητές!) και λίγους καθηγητές που τολμούν να τους κάνουν παρατηρήσεις, να τους ζητήσουν να φύγουν από τα πανεπιστήμια, να σταματήσουν τη βία, τις καταλήψεις, τις καταστροφές, το… χτίσιμο πανεπιστημιακών δασκάλων σε τοίχους;
Η απάντηση είναι πολύ απλή και αυτονόητη: Γιατί όλα αυτά τα «μπουμπούκια» με τα κοντάρια και τις κόκκινες σημαίες, ΔΕΝ είναι φοιτητές, ουσιαστικά σίγουρα, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε τυπικά! Είναι… τουπαμάρος «προοδευτικού ριζοσπαστισμού», λάτρεις τού «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση!», εντεταλμένα όργανα κομματικών συμφερόντων.
Η μεγάλη μάζα των πραγματικών φοιτητών (αλλά και των οικογενειών τους που μοχθούν για να τα σπουδάσουν) θέλει να τελειώνει με τις σπουδές της, να βγει στην αγορά εργασίας και την κοινωνία όσο γίνεται γρηγορότερα, αγωνιά για το μέλλον της. Είναι νέα παιδιά με όνειρα και φιλοδοξίες, φιλελεύθερα και δημοκρατικά, όχι… «βολεμένοι αιώνιοι φοιτητές», πιόνια και μίσθαρνα όντα μικροκομματικών αηδιαστικών σκοπιμοτήτων. Θυμάστε ποιοι επί διακυβέρνησής τους επανέφεραν τον «θεσμό» του αιώνιου φοιτητή, την είσοδο στα ΑΕΙ με βαθμούς… λίγα δεκαδικά πάνω από το απόλυτο μηδέν, διακήρυσσαν περήφανα ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά»…
Και επισήμως, ως οργανωμένα κόμματα, χαρακτήριζαν την πρόσφατη επιχείρηση της αστυνομίας στην πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου και την εξάρθρωση εγκληματικών οργανώσεων (που ζούσαν ανενόχλητοι στις εγκαταστάσεις της «φοιτητικής λέσχης, που την είχαν ως αρχηγείο, ορμητήριο και καταφύγιο!), μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών και τραυματισμών, ως «αχρείαστη και προκλητική επίδειξη κυβερνητικού και αστυνομικού αυταρχισμού, όταν στην περιοχή… υπάρχουν φοιτητές»!
Κατά τα άλλα, αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, που βρίσκονται πίσω από αυτούς τους «αγανακτισμένους φοιτητές» και όλων των κατηγοριών μπαχαλάκηδες, πρεσβεύουν ότι… κόπτονται για «ανοικτά, ανταγωνιστικά, πρωτοπόρα πανεπιστήμια» για… τον λαό, και καλούν την κοινωνία να τις στηρίξει στις εκλογές για να υπάρξει… δημοκρατική προοδευτική διακυβέρνηση!
Με δαύτους, και οι λέξεις έχασαν το νόημά τους.