Ζούμε μέρες «κρασιού και λουλουδιών»…
Λογικό. Νέα κυβέρνηση (αυτοδύναμη για πρώτη φορά τα τελευταία 10 χρόνια, με ότι αυτό συνεπάγεται), νέοι άνθρωποι με νέες ιδέες στο προσκήνιο, νέο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας. Που, αν μη τι άλλο, επιτρέπει ελπίδες και προσδοκίες.
Νέα εποχή με… παλιά προβλήματα. Αυτά που μας φόρτωσε η κρίση, πάνω σ’ όλα τα πολλά και σωρευμένα επί δεκαετίες. Με ευθύνες του «παλιού» πολιτικού συστήματος μα και του «νέου» που αποδείχθηκε… παλιότερο. Αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Έστω υπό την έννοια της παθητικής, πλην ανταμείψιμης, ανοχής. Δεν… αλλάξαμε, και βουλιάξαμε!
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου κατέγραψαν μια διάθεση της κοινωνίας να γυρίσουμε σελίδα. Να επιδιώξουμε μια κανονικότητα. Και ο διάλογος στην Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων, έδειξε ότι σε γενικές γραμμές και τα κόμματα αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να γυρίσουν σελίδα. Σε ύφος, που συχνά επηρεάζει και την ουσία. Το πόσο θα… αντέξουν, απομένει ν’ αποδειχθεί. Αν την ηπιότητα και την αντιπαράθεση με επιχειρήματα, χωρίς κραυγές και διχαστικά μηνύματα την εννοούν ή απλώς την χρησιμοποιούν μέχρι να αποτιμήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα, ν’ αποφασίσουν την στρατηγική τους στις νέες συνθήκες, και μετά να επανέλθουν στους παλιούς «καλούς» εαυτούς τους. Πως το’ πε ο Τσακαλώτος στον Τσίπρα; «Δεν μπορείς να μάθεις σε γέρο σκύλο νέα κόλπα…»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται επειγόντως αυτόν τον χρόνο αναπροσαρμογής. Να εξετάσει και ν’ αποφασίσει αν όντως το εννοεί ότι θέλει να μετασχηματισθεί επί της ουσίας και να ηγεμονεύσει του κεντροαριστερού προοδευτικού χώρου, ή αν απλώς θέλει να «χάψει» και το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ και μετά να ξαναγυρίσει στα ριζοσπαστικά «παλιά κόλπα». Ο Τσίπρας, δείχνει να θέλει το πρώτο. Αλλά οι δεινοσαυρικές εσωκομματικές οπισθέλκουσες, είναι ισχυρές. Το ποια πλευρά θα κατισχύσει θα κρίνει και την κεντροαριστερή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός και αν αποδειχθεί ότι πρόκειται για μια σκηνοθετημένη κόντρα και αφού επιτευχθεί ο στόχος της ηγεμονίας, το καράβι ξαναγυρίσει στα ριζοσπαστικά γνώριμα νερά…
Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχει ν’ αντιπαλέψει με τον χρόνο, την αποτελεσματικότητα του νέου υβριδικού μοντέλου διακυβέρνησης και τον… κομματικό εαυτό της. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι ενθαρρυντικά και ελπιδοφόρα. Το στοίχημα, είναι πολύ δύσκολο. Κι’ αυτό το γνωρίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που έχει αναλάβει στο ακέραιο την ευθύνη και το βάρος του εγχειρήματος. Τα προβλήματα που θα επωμιζόταν τα γνώριζε πλήρως (γι’ αυτό και , προς τιμήν του, δεν κατέφυγε στο… θεσμικό «παραλάβαμε καμένη γη»), έλεγε, και οι πρώτες του κινήσεις επιβεβαίωσαν, ότι είχε ήδη επεξεργασμένο και έτοιμο να εφαρμοσθεί σχέδιο ανασυγκρότησης. Αν έχει εκπονήσει, όπως υποθέτουμε, και σχέδια διαχείρισης κρίσεων (που είναι απίθανο να μην προκύψουν…), υπάρχουν σοβαρότατες πιθανότητες η χώρα πράγματι να γυρίσει σελίδα. Αν κάτι στραβώσει, ελπίζουμε να γνωρίζει ότι θα επικριθεί με σφοδρότητα από τις δικές του… δεινοσαυρικές οπισθέλκουσες, και να έχει εκπονήσει και γι’ αυτή την περίπτωση σχέδιο «διαχείρισης κρίσης».
Οι δύο «άγνωστοι Χ» στην νέα εποχή που ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου, είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Βελλόπουλος. Από την τακτική και στρατηγική που θ’ ακολουθήσουν, θα επηρεαστούν σε υπολογίσιμο βαθμό οι συσχετισμοί και οι δυναμικές τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στην ΝΔ. Δηλαδή σ’ ολόκληρο το νέο πολιτικό σκηνικό.
Ο Βαρουφάκης, έδειξε με πολύ… εκκωφαντικό τρόπο, ότι σκοπεύει ν’ αναδειχθεί στην χαμένη «αριστερή συνείδηση» του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ. Έχει συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται και ξέρει ότι –ανάλογα με τις εξελίξεις στην Κουμουνδούρου- είναι πιθανό να πείσει και αρκετά ευήκοα ώτα και στα χωράφια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αριστερότερα. Δεν διστάζει να δηλώνει αντιευρωπαϊστής, αντικαπιταλιστής, ορθόδοξος αριστερός, δεν μασάει τα (επιστημονικοφανή) λόγια του, κατέχει την τέχνη του λαϊκισμού και λέει αόριστα πράγματα που κάποια μερίδα της κοινωνίας ακούει με ενδιαφέρον…
Ο Κυριάκος Βελόπουλος, από την άλλη, φαίνεται να φιλοδοξεί να καταστεί υπολογίσιμος ένοικος στην «δεξιά πολυκατοικία» -έστω και στην γκαρσονιέρα του υπογείου… Θα κάνει ότι μπορεί να φανεί λογικός και ρεαλιστής, θα επιδιώξει να απαλλαγεί από … τις χειρόγραφες επιστολές του Ιησού, θα λέει στην Βουλή «ναι» στην κατάργηση του ασύλου, την αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, την ελάφρυνση της φορολογίας (ήταν ο μόνος που πρότεινε την πλήρη κατάργηση της 100% προκαταβολής φόρου) την «αποτελεσματική» πολιτική (με ότι αυτό αφήνει να εννοηθεί ότι σημαίνει) στο μεταναστευτικό-προσφυγικό. Θα λέει πράγματα που δεν θ’ απορρίπτουν a priori ευρείες ομάδες του εκλογικού σώματος. Ακραία δεξιός, αλλά όχι ναζιστής Χρυσαυγίτης, έχει στόχο κάποιες παρυφές της δεξιάς παράταξης. Και θα περιμένει τις εξελίξεις.
Υπάρχει και το ΚΙΝ.ΑΛ. Αναμφισβήτητα ο «πιο αδύναμος κρίκος» στην μετεκλογική πολιτική εξίσωση. Παρά την (ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενο) «επινίκια» ικανοποίησή του, είναι σαφές ότι προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει τον χώρο που του απέμεινε. Από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, αλλά και από την ΝΔ, σε περίπτωση που το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ δεν αποφασίσει άμεσα και θαρραλέα ποιο είναι και τι θέλει. Αν αυτή η (εξηγήσιμη, με όρους προεκλογικούς) αμφισημία του «και με την Κική και με την Κοκό» δεν σταματήσει αμέσως, αν δεν ξεκαθαρίσει αν θέλει να στηρίξει την νέα προσπάθεια (ήδη με τον εκλογικό νόμο και τα υπερπλεονάσματα, η κ, Γεννηματά τα ψιλομασάει…) ως παράπλευρη, δυνάμει «συμμαχική» δύναμη με κριτικό λόγο και ψήφο, ή αν προσφέρεται για «σώγαμπρος» στον υπό διαμόρφωση ΣΥΡΙΖΑ, το ιστορικό αυτό κόμμα θα καταχωρισθεί στις δέλτους της ιστορίας, υπό τον τίτλο «υπήρξαν κάποτε»…