Δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ. Ιδίως αν είναι οπαδός και ψηφοφόρος.
Θέλει να επανέλθει ως κόμμα εξουσίας (έστω παίκτης εξουσίας...) ή όχι; Μήπως... φοβάται και ενδόμυχα εύχεται να απέλθει το πικρό ποτήριον και ό,τι εν δυνάμει προκύψει, και ως τότε βλέποντας και κάνοντας, ποντάροντας στην... ετερογονία των σκοπών και τη δημιουργική δύναμη του απροόπτου;
Οι εσωτερικοί διαγκωνισμοί της «ηγετικής ομάδας» και η μη κρυπτόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα του Νίκου Ανδρουλάκη δεν φθάνουν φυσικά μέχρι την ανοικτή αμφισβήτησή του. Δεν αντέχουν να φορτωθούν ούτε καν τη δημοσκοπική καθήλωση του ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον μια πολύ πιθανή εκλογική ήττα του. Γκρινιάζουν, υπονομεύουν (εκ των πραγμάτων) τον πρόεδρο, αλλά το μοιραίο για τον Ανδρουλάκη δεν το τολμούν.
Μόνο που σε μια τέτοια συνθήκη, η συνολική εικόνα του κόμματος θαμπώνει. Και η πολυαναμενόμενη άνοδος της βελόνας στις δημοσκοπήσεις («μέχρι τον Δεκέμβριο», όπως το έθεσε σαφώς ο Παύλος Γερουλάνος, υπαινισσόμενος ότι «…και τότε θα αναζητηθούν ευθύνες»), μοιάζει με όνειρο απατηλό, ενώ δεν παρέλειψε να πετάξει και την μπηχτή του ότι ήταν λάθος η άδεια καρέκλα για τον κ. Ανδρουλάκη στην εξόδιο ακολουθία του Διονύση Σαββόπουλου, παρά την επίσημη κομματική διευκρίνιση ότι στην κηδεία του Νιόνιου το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπήθηκε πλήρως.
Από την πλευρά της, η κ. Άννα Διαμαντοπούλου συνεχίζει σε διαφορετικό ύφος και τόνο την κριτική στάση, επαναλαμβάνοντας ότι «η εικόνα του κ. Ανδρουλάκη είναι προβληματική…», και για να το απαλύνει πρόσθεσε «χαριτολογώντας» ότι «κανείς δεν είναι τέλειος, εξάλλου!».
Όσο για τον μονίμως και… διακαώς επικριτικό δήμαρχο Αθηναίων κ. Χάρη Δούκα, δεν κρύβει τη φιλοδοξία του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι η Δημαρχία είναι μόνο το πρώτο σκαλοπάτι για να μετακομίσει… δυναμικά στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Το πρόβλημα είναι ότι όλες οι… συνισταμένες αντιλαμβάνονται ότι το κλίμα, στο οποίο έχουν συμβάλει για να δημιουργηθεί, είναι υπονομευτικό για το μέλλον του κόμματος, αλλά καμιά δεν διαθέτει τα κότσια να το συνομολογήσει και να συμβάλει στη θετική αλλαγή του. Και δεν είναι μόνον οι προσωπικές φιλοδοξίες που τις παρακινούν. Υπάρχουν και βασικές διαφορές τους όσον αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό, που θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το κόμμα, τόσο στο (άγνωστης διάρκειας) διάστημα μέχρι τις εκλογές, όσο κυρίως μετά τις πρώτες και… εν συνεχεία κάλπες.
Ο κ. Γερουλάνος έχει την άποψη ότι δεν θα πρέπει apriori να αποκλείεται αξιωματικά εν δυνάμει συνεργασία μετεκλογική με τις «προοδευτικές δυνάμεις» που θα προκύψουν μετά την εκλογική διαδικασία. Του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου αλλά και του κόμματος που θα στήσει ο κ. Τσίπρας και το οποίο, και ολίγον αυθαίρετα, εμφανίζεται να καταγράφει (αν και όταν…) «ενδιαφέρουσα» δύναμη. Και δεν είναι το μόνο στέλεχος με τις ίδιες σκέψεις.
Από πλευράς της, η κ. Διαμαντοπούλου εμφανίζεται μετριοπαθέστερη και πιο «κεντρώα». Να μην παραβλέπουμε και την «αιχμή» της ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να συμπεριφερθεί ως Ζωή Κωνσταντοπούλου ή Μαρία Καρυστιανού. Εσωκομματικά θεωρείται να τάσσεται υπέρ της πιθανής λύσεως μετεκλογικής συνεργασίας (ανάλογα με τα ποσοστά που θα προκύψουν) με το πρώτο κόμμα, που πιθανολογείται δημοσκοπικά ότι θα είναι η ΝΔ.
Κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη σιγοψιθυρίζουν στους διαδρόμους τούς προβληματισμούς τους μήπως η «προβληματική εικόνα» του προέδρου του κόμματος πρέπει να… αλλάξει στο σύνολό της.
Αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Αργά τους προβληματίζει, όμως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κάτι που μπορεί να είχε επιτυχή συνέχεια αν γινόταν όταν πρωτοδιατυπώθηκε ως ενδεχόμενο, σήμερα, που υπό ευρεία έννοια ζούμε σε προεκλογική περίοδο, μάλλον θα καταλήξει σε Μαντζικέρτ...