Αργησε ο Πολάκης να απαντήσει στον Σαββόπουλο.
Έπρεπε να το είχε κάνει από το 1989. Οταν έβγαζε τους «Κωλοέλληνες». Οταν μαστίγωνε ο ευφυής καλλιτέχνης: «Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες, Σειλινοί του κράτους, που ξερνάει και να 'τους, τσιφτετέλληνες». Τότε ο Πολάκης ήταν γιατρός μάλλον. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν τον ήξερε, αλλά μάλλον είχε στο μυαλό του το «καλούπι».
Τώρα, μετά από 20 χρόνια, το «ντερέκι» ο Κρητικός πειράχτηκε που ο εθνικός μας παραμυθάς (με την έννοια της παραμυθίας) είπε πως του θυμίζει αρκουδιάρη.
Τον καταλαβαίνω βέβαια. Άλλο να είσαι σε προστατευμένο περιβάλλον μιας κρατικής τηλεόρασης όπου θα «μιλάς όσο θέλεις» και άλλο να πρέπει να απαντήσεις στον Σαββόπουλο.
«Πώς βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός; Και το στόμα σου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα» αναπληρωτή μου υπουργέ;
Αλλά ο Σαββόπουλος στοίχειωσε και τα ενύπνια του Τσίπρα.
«Κυβερνά μια αποτυχία της Αριστεράς, κυβερνούν εγγαστρίμυθοι του Ανδρέα Παπανδρέου, άνθρωποι που τον μιμούνται» είπε ως «άγγελος-εξάγγελος» ο Νιόνιος.
Λέξεις μία-μία διαλεγμένες, που χτυπούν με ακρίβεια.
«Αλέξη, πες μου αν με θυμάσαι. Το καλοκαίρι έχει τελειώσει, από καιρό έχει τελειώσει. Τι ζητάς; Αλέξη, πες μου με τι λόγια να σ' το πω; Τα ορφανά μου που κρυώνουνε, μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό».
Ο Τσίπρας ήταν μόλις 5 χρόνων το 1979, τότε που ο Νιόνιος μαστίγωνε τον «πονηρό πολιτευτή». Πέρασαν 40 χρόνια από τότε και είναι σαν να γράφτηκε για το σήμερα: «Αλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει». Είχε από τότε και εκείνο το «καλούπι».
Εξάλλου, «εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί».
Όλα τα έχει πει, τα έχει υμνήσει, τα έχει στηλιτεύσει ο Διονύσης.
Ο Σαββόπουλος δεν είναι άγιος – ούτε ποτέ τον θέλαμε άγιο εμείς «του εξήντα οι εκδρομείς». Είναι όμως ο δικός μας Διονύσης. Αυτός που μας έκανε να εξεγερθούμε, να πονέσουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να θυμώσουμε. Με εμάς και με τον ίδιο.
Υψώθηκε και ταπεινώθηκε εντός του και εντός μας. Και πάνω απ’ όλα, λειτουργεί ως εθνικός αφυπνιστής: «Οταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές» μας έλεγε.
Εγώ, τον Σαββόπουλο, τον πιστεύω. Και τον ευχαριστώ.