Το κεφάλαιο «Πρέσπες» τέλειωσε. Ο χρόνος θα δείξει αν τα όποια θετικά αυτής της συμφωνίας θα μπορέσουν ν’ αντισταθμίσουν τα καταγεγραμμένα αρνητικά, τις δυνάμει παγίδες της, στις από δω κι’ εμπρός μακροπρόθεσμες σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Αν, όμως, η ουσιαστική αποτίμηση της συμφωνίας σε διακρατικό επίπεδο θέλει κάμποσο χρόνο και… υπομονή, δεν συμβαίνει το ίδιο και για τα όσα οι «Πρέσπες» διαμόρφωσαν στο εσωτερικό μέτωπο. Εδώ, ο χρόνος είναι μικρός, συμπιεσμένος και πολύτιμος λόγω εκλογών! Η ένθεν κακείθεν εκμετάλλευση της σκληρής αντιπαράθεσης για την συμφωνία, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να στηριχθεί σ’ αυτόν τον εκλογικό «χρόνο».
Ο Αλέξης Τσίπρας, με όρους πολιτικού ρεαλισμού, είναι ο νικητής αυτής της διαμάχης. Πέτυχε να φέρει εις πέρας αυτό για το οποίο πρωτίστως «καιγόταν» και (τον…) πίεζε ο «ξένος παράγων». Συμφωνία να’ ναι, κι’ ότι να’ ναι. Γι’ αυτό ώρα τον παινεύει και πασχίζει να του δώσει και Νόμπελ…
Θα μπορούσε, λόγω συγκυριών, να είναι απείρως καλύτερη για την Ελλάδα. Αλλά η κυβέρνηση, δεν επεδίωξε την διακομματική συνεννόηση που θα έφερνε καρπούς. Επέλεξε, αντίθετα, να χρησιμοποιήσει την συμφωνία, ως μοχλό… αποσταθεροποίησης των πολιτικών της αντιπάλων. Δεν το πέτυχε με την ΝΔ, το κατάφερε με τα «ενδιάμεσα» κόμματα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι υπέρ του, με όρους κομματικού συμφέροντος.
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας, σχεδιάζει πώς την τακτική αυτή νίκη του και την αναταραχή που προκάλεσε στο πολιτικό σκηνικό και τις ισορροπίες του, θα την μετατρέψει σε στρατηγικό κέρδος ενόψει εκλογών. Με βασικό του προβληματισμό, τον χρόνο διεξαγωγής τους…
Ξέρει, πως η κοινωνία αντιδρά στην συμφωνία. Ιδίως στις «ευαίσθητες» εκλογικά περιοχές του… «βορείου τμήματος της πρώτης χώρας». Ότι ζημιά ήταν να πάθει, την έπαθε. Ποντάρει λογικά στο γεγονός ότι το «μακεδονικό» νομοτελειακά θα ξεχασθεί, και η αντιπολίτευση δεν θα μπορεί για πολύ να το συντηρεί ως αιχμή του δόρατός της. Θα κουράσει.
Έτσι, χωρίς να έχει εγκαταλειφθεί το σενάριο τριπλών εκλογών τον Μάϊο, η σκέψη να στηθούν κάλπες στο τέλος της τετραετίας (ν’ αποδειχθεί και… συνεπής ο πρωθυπουργός!), κυριαρχεί τούτη την ώρα. Και για να ξεφουσκώσει όσο γίνεται το «μακεδονικό», αλλά κυρίως για να υπάρξει γόνιμος χρόνος να καρποφορήσουν οι λαϊκές ισχνές «παροχές» που έχει ήδη αρχίσει η κυβέρνηση, και οι οποίες θα πολλαπλασιασθούν στο αμέσως προσεχές διάστημα, με μπαράζ νομοθετημάτων που ήδη έχουν εξαγγελθεί. Για να τις «εκτιμήσουν» τα πλέον αδύναμα κοινωνικά στρώματα, απαιτείται χρόνος εκκόλαψης…
Όλο αυτό το «φιλολαϊκό» σχέδιο, θα ολοκληρωθεί ταχύτατα. Πριν από τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Και το Μέγαρο Μαξίμου ευελπιστεί θα έχει αρχίσει ν’ ανθίζει μέχρι τότε, με αποτέλεσμα η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωκάλπες να είναι τέτοια που να μην αποτελεί πρόκριμα για τις βουλευτικές.
Τους 8 μήνες, άλλωστε, που απομένουν μέχρι τον Οκτώβριο, ο πρωθυπουργός θα τους εκμεταλλευθεί στο έπακρο για να… ολοκληρώσει την διάσπαση των κομμάτων του χώρου μεταξύ ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ που επιτυχώς ξεκίνησε με την συζήτηση για τις «Πρέσπες». Θα εντείνει τις προσπάθειές του να πείσει για την «σοσιάλ- προοδευτική» μετάλλαξή του, θα κορυφώνει τον πολωτικό λόγο περί «προοδευτικών και ακροδεξιών», θα «χτυπάει» με τρόπους που απεδείχθη ότι κατέχει στελέχη τους.
Παράλληλα, θα προσφέρει χρόνο και στα διάφορα ακροδεξιά «ξέφτια», να ζυμωθούν, να ομογενοποιηθούν (έστω μέχρι τις εκλογές…), ώστε να «κόψουν» όσο το δυνατόν περισσότερους ψήφους από την ΝΔ, να μειώσουν τις πιθανότητες αυτοδυναμίας της..
Ο κ. Τσίπρας, κάνει ότι θεωρεί καλύτερο για το κόμμα του. Η αντιπολίτευση πως θ’ αντιδράσει, είναι το ενδιαφέρον ζητούμενο.
Στο ΠΑΣΟΚ (αυτό απέμεινε από το ΚΙΝ.ΑΛ…), απομένει να φανεί αν θα ξεπεράσουν σύνδρομα του παρελθόντος, κόντρες προσωπικοτήτων, φοβίες «καπελωμάτων» και εκδικητικές τάσεις. Κι’ αν (με τον προσφορότερο τρόπο που θα βρουν…) μπορούν ν’ απευθυνθούν σε μια ανήσυχη για τις εξελίξεις κοινωνία και να της πουν, όχι μετεκλογικά «με ποιόν θα πάνε και ποιόν θ’ αφήσουν», αλλά το πώς βλέπουν το μελλον του τόπου.
Σοβαρότερες ευθύνες, έχει η ΝΔ. Οι Πρέσπες τέλειωσαν. Και όποιο αποτύπωμα ήταν ν’ αφήσουν στο εκλογικό σώμα, το άφησαν. Η ad hoc αντιπολίτευση, δεν έχει λόγο, ούτε πρόσθετα οφέλη θα της προσφέρει. Οι δημοσκοπήσεις (που σίγουρα τις διαβάζει με άλλο μάτι από αυτό των ΜΜΕ και των πολιτών…) και τα υψηλά- για την ποιότητα διακυβέρνησης του- ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως είναι μια ακόμη ένδειξη ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να προσαρμόσει τον λόγο της κατά τρόπο ρεαλιστικότερο, πιο συγκεκριμένο, πιο εύληπτο, αφομοιώσιμο από την κοινωνία Με συγκεκριμένες κουβέντες στα συγκεκριμένα καθημερινά προβλήματα…
Να διαλύει τις ψευδαισθήσεις που σπέρνει ο κ. Τσίπρας, όχι με το (αυταπόδεικτο, πλέον για τους περισσότερους…) «αυτός όλο ψέματα λέει!» αλλά με στοιχεία. Και στις ψευδαισθήσεις ν’ αντιπαρατάσσει στοιχειοθετημένες ελπίδες. Και στα θλιβερά πρόσωπα της σημερινής διακυβέρνησης, ν’ αντιπαραθέσει το συντομότερο δυνατόν τα δικά της φρέσκα, ικανά, ανοιχτόμυαλα πρόσωπα που θα δώσου την μάχη του μέλλοντος.
Ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι είναι ικανότατος τακτικιστής, δυνατός και απρόβλεπτος αντίπαλος, αδίστακτος λαϊκιστής. Ας μην τον υποτιμούν στην ΝΔ. Κι’ ας μην θεωρούν «περίπατο» την μάχη (για την αυτοδυναμία…) των εκλογών. Απαιτείται διαρκής εγρήγορση, ψύχραιμος σχεδιασμός, αγνόηση «βεβαιοτήτων» και… δημοσκοπικών διαφορών.
Να το ξαναπούμε: «Στα πεδία των μαχών, εκατομμύρια σκελετών ασπρίζουν στον ήλιο. Είναι όλοι εκείνοι που, στο γλυκοχάραμα της νίκης, κάθισαν να την περιμένουν. Και περιμένοντας, πέθαναν…»