Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από την τραγωδία στη Marfin, στις 5 Μαΐου 2010.
Η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, ο 36χρονος Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η 35χρονη Παρασκευή Ζούλια ήταν τα θύματα της ανείπωτης τραγωδίας που γράφτηκε από την πυρκαγιά που ξέσπασε στο υποκατάστημα της τράπεζας στη Σταδίου. Η φωτιά προκλήθηκε από εμπρηστική επίθεση κουκουλοφόρων, εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων κατά του πρώτου μνημονίου, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, οι οικογένειες των θυμάτων εξακολουθούν να ζητούν δικαίωση.
Η γυναίκα στο μπαλκόνι περιγράφει τι συνέβη στις 5 Μαΐου 2010
Ανάμεσα στις εικόνες που αποτυπώνουν τη φρίκη της τραγωδίας ξεχωρίζει εκείνη μιας γυναίκας υπαλλήλου της τράπεζας, η οποία εμφανίζεται στο μπαλκόνι, καλώντας απεγνωσμένα για βοήθεια, ενώ πυκνοί καπνοί και φλόγες τυλίγουν ασφυκτικά το κτίριο.
Η γυναίκα αυτή είναι η Μαρία Καραγιάννη, η οποία, 15 χρόνια μετά, περιγράφει τα όσα έζησε εκείνη την ημέρα ως «απόλυτο τρόμο». Ήταν το τελευταίο άτομο που κατάφεραν να διασώσουν οι πυροσβέστες από το φλεγόμενο κτίριο.
Η συγκλονιστική περιγραφή της
Η ίδια σημειώνει αρχικά: «Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από ισόγειο του κτιρίου και γυαλιά να σπάνε. Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο, και πήρα το 100 από το τηλέφωνο του υπογείου». «Με ρωτούσαν "πόσοι είστε στο κτίριο; πόσοι είναι οι επιτιθέμενοι;". Τους έλεγα "δεν βλέπω από τους καπνούς". Προσπάθησα να πάρω την Πυροσβεστική, αλλά δεν λειτουργούσε πια το τηλέφωνο. Από τον φόβο μου κινούμενη γρήγορα, πήρα δυστυχώς το ασανσέρ για να πάω στον 3ο όροφο, όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα».
«Όταν έφτασα εκεί, υπήρχε πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στριμωγμένοι σε ένα διαδρομάκι μικρό για να βρουν διέξοδο από ένα δωμάτιο που λειτουργούσε ως αποθήκη. Εκεί ήταν ένα κλουβί για τις μονάδες κλιματισμού. Απ' ό,τι έμαθα, ο Ηλίας ο συνάδελφός μας έσπασε με όλες του τις δυνάμεις αυτή την καταπακτή και σιγά-σιγά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι 1x2 με κάτι λόγχες και σκαρφάλωναν τα κακόμοιρα για να ανέβουν σε ένα ελενίτ και να βγουν στη Χρήστου Λαδά», συνέχισε.
Το επόμενο βήμα για την ίδια ήταν να πάει στο κεντρικό μπαλκόνι της Σταδίου αφού είχε δει «έναν συνάδελφο στο κεντρικό μπαλκόνι που μιλούσε στο τηλέφωνο». «Ήθελα το τηλέφωνο αυτό για να πάρουμε κάποιον να του πούμε ότι κινδυνεύουμε», συνεχίζει η κυρία Καραγιάννη.
«Δεν θυμάμαι αν κατάφερα να περιγράψω την κατάσταση και μετά από λεπτά το απόλυτο χάος. Να φυσάει ο καπνός, να μη βλέπουμε αν μπορούμε να πάμε στο διπλανό κτίριο. Δεν βλέπαμε πού να πατήσουμε. Τρεις από τους πέντε που ήμασταν στο μπαλκόνι κατάφεραν, με κίνδυνο της ζωής τους, από ένα μικρό περβάζι να περάσουν στο μπαλκόνι του διπλανού κτιρίου», σημειώνει.
Και προσθέτει: «Εμείς οι δύο οι τελευταίες που μείναμε στο μπαλκόνι δεν βλέπαμε, είχε πυκνώσει ο καπνός, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Σκεφτόμουν ότι στην επόμενη ανάσα δεν θα μπορέσω. Όλη αυτή η για 40 λεπτά… Να λέω "πού είναι η Πυροσβεστική;". Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο για 40 λεπτά, εκεί το υπολογίζω [...] Εκείνη την ώρα έλεγες "ή θα σωθώ ή το επόμενο δίλεπτο δεν θα έχω ανάσα και θα πέσω κάτω". Ήταν τραγικές οι στιγμές, ο απόλυτος τρόμος, παράνοια. Εμένα με έβγαλαν τελευταία οι πυροσβέστες από το εσωτερικό του κτιρίου. Ήταν τέτοια η ένταση της φωτιάς, που τα πάντα στο κτίριο ήταν σαν να έχει γίνει βομβαρδισμός. Πατούσες συντρίμμια. Τις επόμενες ημέρες είδαμε ότι είχαν σπάσει τα μάρμαρα από τη σκάλα, πιθανολογώ από τη θερμοκρασία».
Όσον αφορά τα τελευταία λεπτά πριν την έξοδο από το κτίριο, κατέληξε: «Μου έβαλαν μια αντιασφυξιογόνα μάσκα, ένα μπουφάν στην πλάτη και φωτίζοντας τον δρόμο όπου μπορούσα να περπατήσω, υποβασταζόμενη κατάφεραν να με κατεβάσουν κάτω».