«Παλμογράφο. Έτσι να τον πείτε». Αυτά είναι τα πρώτα λόγια της Μαρίας Φαραντούρη στο iefimerida.gr, αποχαιρετώντας τον Διονύση Σαββόπουλο.
«Ένας παλμογράφος ευαίσθητος. Ένας παλμογράφος που κατέγραψε την ιστορία από το 1960 μέχρι και σήμερα. Ήταν ο τρίτος παράλληλος. Έτσι τον θεωρώ. Μετά τον Μίκη και τον Μάνο ήταν ο τρίτος παράλληλος δρόμος στην τέχνη. Κατάφερε να φτιάξει μία δική του σφραγίδα, έβαλε τη δική του σφραγίδα στο χώρο της τέχνης. Τον δημιουργικό. Και αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα», αναφέρει η κυρία Φαραντούρη για τον σπουδαίο τραγουδοποιό που άφησε την τελευταία του πνοή στα 81 του χρόνια.
«Όπως ήταν διαφορετικός ο Μίκης και διαφορετικός ο Μάνος έτσι ήταν διαφορετικός και ο Διονύσης. Είχε προσωπικά στοιχεία, προσωπικά βιώματα, προσωπικές δυσκολίες και πολλές αντιφάσεις στη ζωή του. Υπήρχε τότε συντηρητισμός. Αλλά και μεγάλη ελπίδα εκείνη την εποχή και σας μιλάω για τη δεκαετία του 60. Ήμασταν τότε εμείς που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο με την τέχνη μας. Με την τέχνη μας, με τον στίχο μας, παρέα ο Μάνος ο Λοΐζος, εγώ, ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τραγουδούσαμε τότε στον σύλλογο φίλων ελληνικής μουσικής μια μπουάτ στο Κολωνάκι. Τραγουδούσαμε στις πρώτες μποθάτ της αθήνας και μας διώχνανε πολύ συχνά γιατί δεν τους άρεσε το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε. Τα μηνύματα όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ αλλά και τα υπόλοιπα μηνύματα μέσα από τα τραγούδια του Διονύση, ο οποίος τότε είχε γράψει το φορτηγό. Τα τραγούδια του είχαν πολιτικά μηνύματα τα οποία σε πολλούς εκείνη την εποχή δεν άρεσαν και πολύ συχνά μας έλεγαν: “Α δεν γίνεται να τραγουδατε αυτά τα τραγούδια, δεν θα συνεχίσουμε τη συνεργασία” και φεύγαμε».
«Την πρώτη πρώτη φορά που τραγούδησε ο Διονύσης στην Αθήνα ήταν όπως σας είπα στον Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής. Αυτό συνέβη το 1964. Μάλιστα τότε ο Διονύσης έμενε μέσα στο σύλλογο διότι δεν είχε χρήματα για να νοικιάσει δωμάτιο κάπου αλλού. Στην οδός Σόλωνος. Κατέβηκε ο Σαββόπουλος από τη Θεσσαλονίκη και κοιμόταν σε ένα μικρό ράντζο που είχαμε αγοράσει. Δεν είχε έσοδα για να βιοποριστεί. Ήμασταν εγώ, ο Διονύσης ο Μάνος Λοΐζος και ο Λεοντής. Τότε ξεκινούσαμε τις εμφανίσεις μας με το Ήλιε - Ήλιε αρχηγέ, με το δέντρο και άλλα τραγούδια από το “Φορτηγό”. Βεβαίως παίζαμε και πολλά τραγούδια του Μάνου του Λοΐζου. Αθάνατα τραγούδια. Ήταν πάρα πολύ όμορφα τραγούδια, όπως ο “Δρόμος είχε τη δική του ιστορία”» συνεχίζει.
Φαραντούρη: Θα θυμάμαι για πάντα τον τρόπο που τραγουδούσε. Ένας δύσκολος τρόπος
Η Μαρία Φαραντούρη προσθέτει: «Δημιουργήσαμε ένα πολύ όμορφο τρίο εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια πηγαίναμε σε πολιτιστικούς συλλόγους και με τον καιρό βρήκε δουλειά ο Διονύσης σε κάποια κέντρα. Εμφανιζόταν και δημιουργούσε γιορτές. Δεν έκανε απλά παραστάσεις. Η κάθε εμφάνισή του είχε ρυθμό, είχε κέφι, έβλεπες όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Κάτι Διονυσιακό και μετρημένη μελαγχολία όμως. Την ίδια στιγμή και σε όλο του το έργο θα δείτε αυτό το πράγμα. Και μελαγχολικά πράγματα. Ακόμα και όταν λέει το πιο χαρούμενο τραγούδι θα δείτε από πίσω μία κρυμμένη μελαγχολία. Οι κοινές μας εμφανίσεις εκεί στο Κολωνάκι, ήταν η πρώτη του δουλειά στην αθήνα. Ήταν άγνωστος τελείως, όπως και εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν εντελώς άγνωστη, αλλά και ο Μάνος Λοΐζος. Εντελώς άγνωστος. Ο Διονύσης είχε απίστευτο χιούμορ. Έλεγε διάφορα. Βεβαίως την ίδια ώρα αναρωτιόταν πώς θα αντιμετωπίσει τη ζωή. Ήταν η εποχή τέτοια. Πιστεύαμε ότι αυτό το πράγμα θα συνεχιστεί, θα αλλάξουν τα πράγματα και θα δημιουργήσουμε μία καινούργια πραγματικότητα. Μετά και με τον Μάνο κάναμε “Τα παράλογα”. Δισκογραφήσαμε “Τα παράλογα” του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζηδάκη. Ήταν η ελλάδα που παραλογίζεται αλλά δεν παύει να ονειρεύεται όπως έλεγε ο Μάνος Λοΐζος. Αυτό έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 70. Μόλις έφυγε η χούντα και επιστρέψαμε τον πέτυχα ξανα. Είχαμε χαθεί γιατί εγώ πήγα στο εξωτερικό στη χούντα. Βρεθήκαμε για λίγο στο παρίσι. Είχε πάει στην Ιταλία και πέρασε από το Παρίσι και συναντηθήκαμε. Εγώ επτά χρόνια ήμουν έξω συνεχώς γιατι δεν μου επέτρεπαν να έρθω στην Ελλάδα. Μετά συναντηθήκαμε και συνυπάρξαμε κάποιες φορές και το 2018 κάναμε μία πανελλήνια περιοδεία στην οποία παραγωγός ήταν η ΓΣΕΕ. Τότε κάναμε μαζί πάρα πολλές συναυλίες.
»Θα θυμάμαι για πάντα τον τρόπο που τραγουδούσε. Ένας δύσκολος τρόπος, ο οποίος για να γίνει αποδεκτός χρειαζόταν χρόνος. Ήταν ξεχωριστός ο ήχος του Διονύση και πολύ έντονος. Ήτανε τροβαδούρος αλλά μη νομίζετε ότι ήταν σαν τον Θεοδωράκη ή τον Χατζηδάκη οι οποίοι αμέσως μιλούσαν στον κόσμο. Ήταν μοναχικός. Είχε μία ευαισθησία δύσκολη αλλά κατάφερνε και έμπαινε βαθιά και έπιανε τη φλέβα της κοινωνίας. Υπόγεια. Ενώ οι άλλοι χρησιμοποιούσαν ποίηση και ανέβαζαν τη δύσκολη καθημερινότητα προς τα πάνω με μαγεία και φαντασία αυτός έμπαινε προς τα κάτω. Έσκαβε προς τα κάτω και εβγαζε στην επιφάνεια τα συναισθήματα του λαού».