Τραπεζάκια έξω, λοιπόν. Και καφέδες, ποτάκια, φαγητό με φίλους σαν τις «παλιές, καλές μέρες…» πριν την πανδημία. Επιστροφή στο σπίτι πιο αργά από το «9, με τις κότες…». Ψωνίζουμε σαν κανονικοί άνθρωποι πάλι, με κάποιος περιορισμούς ακόμη που εξασθενούν σταδιακά. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε «σαν άλλοτε»…
Ξεμπερδέψαμε με τον διάολο; Όχι, αλλά ξεμπερδεύουμε. Πληθυντικός, όλοι μαζί. Αν θα πορευθούμε χωρίς εφιαλτικά πισωγυρίσματα, που καταρρακώνουν την ψυχολογία μας, βουλιάζουν ακόμη πιο βαθιά την οικονομία, πυροδοτούν καταστροφικούς κοινωνικούς αυτοματισμούς και άκρως επικίνδυνες μαζικές «ανυπακοές», αυθόρμητες πολλές αλλά και τόσο βολικές για πολιτική «μόχλευση» και κερδοσκοπία, εξαρτάται πια αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους. Ξεκάθαρες κουβέντες…
Πεισματάρης και ανθεκτικός ο ιός είναι ακόμη (και δεν ξέρουμε για πόσο…) εδώ, καραδοκεί, «δολοπλοκεί», περιμένει το στραβοπάτημά μας. Την, δικαιολογημένη ίσως, αλλά ολέθρια υπερβολή μας, βιασύνη μας, άσκεφτη ανεμελιά και «βεβαιότητά» μας. Το ΕΣΥ, άντεξε με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών- αλλά δεν έφυγε εντελώς από μια κατάσταση προληπτικού συναγερμού.
Το πρόγραμμα εμβολιασμών, που η «νεοφιλελεύθερη ανάλγητη» κυβέρνηση το εξήγγειλε ως άλλοθι για την ανευθυνότητα και τον ερασιτεχνισμό της, «χωρίς καν να υπάρχουν εμβόλια!» (που τώρα η… ανεύθυνη «ξεστοκάρει»!), προχωράει εντυπωσιακά, ραγδαία και αποτελεί πανευρωπαϊκό υπόδειγμα σχεδιασμού και οργάνωσης, με αποτέλεσμα να πλησιάζουμε την «ανοσία αγέλης» όπως είχε αρχικά προβλεφθεί, παρά τις λοιδορίες, τα γέλια και τον εμμονικό αρνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ο κίνδυνος, δεν πέρασε εντελώς. Θέλει ακόμη (άγνωστο πόσο) χρόνο για είμαστε 100% σίγουροι ότι θα αντιμετωπίζουμε τον ιό σαν μια συνηθισμένη βαριά γρίπη. Οι μεταλλάξεις του, θα συνεχίζονται, η επιστήμη θα συνεχίσει τις μάχες της. Το θέμα είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό πώς θ’ αντιδράσουμε εμείς, πώς θα συμπεριφερθούμε σ’ αυτή την… εαρινή έξοδό μας από τα λοκντάουν. Τώρα είναι στ’ αλήθεια η πολύ κρίσιμη ώρα της ατομικής υπευθυνότητας, του κοινωνικού σεβασμού. Τώρα που ξαναρχίζει σταδιακά η ζωή μας σε μια νέα κανονικότητα, που οι απαγορεύσεις και οι έλεγχοι περιορίζονται…
Θα… ξεσαλώσουμε αναδρομικά σ’ αναζήτηση του «χαμένου χρόνου»; Θα αγνοήσουμε τις οδηγίες και τους περιορισμούς που αναπόφευκτα συνοδεύουν το «άνοιγμα»; Ως πελάτες της «εστίασης», θα επιχειρούμε («έλα μωρέ τώρα, δυο παραπάνω στο τραπέζι σιγά το πρόβλημα…») να παραβιάζουμε τα υγειονομικά μέτρα στα τραπεζάκια «έξω»; Ως επιχειρηματίες θα κάνουμε τα… στραβά μάτια μπας και βγάλουμε τα σπασμένα μια ώρα αρχύτερα; Ως αντιπολίτευση θα διαβάλλουμε και θα ελεεινολογούμε κάθε απόφαση και μέτρο της κυβέρνησης (ακόμη κι’ αυτά είχε εισηγηθεί η ίδια!), υποκινώντας τον κουρασμένο κόσμο σε ανυπακοή και «ανταρσίες» για τις οποίες στην συνέχεια θα… κατηγορήσει βεβαίως την «ανίκανη και αναποφάσιστη αντιλαϊκή» κυβέρνηση;
Αν σημειωθούν και άλλες ηλιθιότητες, σαν αυτή στην Πάτρα, που ένα ολόκληρο πλήθος μετά τις 11 που έκλεισαν τα μαγαζιά μαζεύτηκε σε… σκαλιά και ανοικτούς χώρους να συνεχίσουν την «έξοδο», και ανακληθούν τα θετικά μέτρα, οι «καταπιεσμένοι» σε ποιόν θα ρίξουν την ευθύνη; Ποιος θα φταίει που θα ξαναμαντρωθούν από τις 9 ή και νωρίτερα; Ποιος θα έχει βάλλει λουκέτο (τούτη την φορά ίσως και μόνιμο…) σε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται για μια ήδη χειμαζόμενη οικονομία;
Τα ΜΜΕ (και τα τρολ…) του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζουν με… οιμωγές ότι «το 20% των καταστημάτων εστίασης, δεν άνοιξε γιατί δεν διαθέτει εξωτερικούς χώρους!». Υπαινίσσονται ότι για λόγους… λαϊκής ισότητας θα έπρεπε να παραμείνουν κλειστά και τα μαγαζιά του 80%; Γράφουν ότι η πλειοψηφία καταστηματαρχών αλλά και πελατών, φοβούνται πιθανό νέο κλείσιμο- όντως! Αλλά, τότε, γιατί δεν ενώνει τις δυνάμεις της μ’ αυτές τις κυβέρνησης για να καθοδηγηθεί ο κόσμος, γιατί δεν καλεί τους πολίτες, όσους ακόμη δυσπιστούν, να πάνε να… εμβολιασθούν, αντί να τους ενθαρρύνει υποδόρια και… ξεστοκάροντας ανευθυνότητα, να μην πάνε;
Αρκετά θρηνήσαμε, υποφέραμε, στερηθήκαμε. Τώρα που πάει να χαράξει, είναι στο χέρι μας να διασφαλίσουμε πως δεν θα ξανανυχτώσει. Πως είμαστε υπεύθυνοι πολίτες, και όχι ανεύθυνοι «ιδιώτες». Με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου…