Από το πρωί ένα hashtag τρεντάρει στο Twitter. #TolislovedMaria.
Και όχι, αυτή τη φορά δεν προέρχεται από κάποιο από τα ριάλιτι που προβάλλονται στην ελληνική τηλεόραση. Δεν είναι τα ονόματα παικτών, δεν είναι τα ονόματα παρουσιαστών. Είναι τα ονόματα δυο ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση με την τηλεόραση. Το Twitter τους λάτρεψε και τους λατρεύει ακόμη και κάθε χρόνο τέτοια μέρα το hashtag για τον Τόλη και τη Μαρία γίνεται trend. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2012 ο Τόλης, ο Αποστόλης Γκάνας, γνωστός και με το όνομα «moloch82», έφυγε από τη ζωή, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Το hashtag #TolislovedMaria είναι μια επιθυμία του ίδιου για να τιμήσει την σύντροφό του Μαρία που στεκόταν δίπλα του σε όλες τις δυσκολίες.
Γνωστός και... δεινός τουιτεράς σε άλλες εποχές του Twitter o Aποστόλης μοιραζόταν με όλους, σε λίγες λέξεις, τα όσα ζούσε καθημερινά στη μάχη που έδινε με τον καρκίνο. Και μιλούσε πιο αναλυτικά για όλα όσα περνούσε στο ιστολόγιο docamiok.blogspot.gr.
Οι χρήστες του Twitter κάθε 23η Σεπτεμβρίου φροντίζουν να τρεντάρει ξανά το #TolislovedMaria κρατώντας έτσι με τον δικό τους, τουιτεράδικο τρόπο, τη μνήμη του Αποστόλη ζωντανή. Και μια αγάπη πολύ πολύ δυνατή, αυτή του Αποστόλη με την Μαρία που γνωρίστηκαν στα 6 και έγιναν ζευγάρι στα 18 τους. Μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος.
Μία από τις πιο συγκινητικές αναρτήσεις του Αποστόλη στο ιστολόγιό του ήταν η ακόλουθη:
«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»