«Τα τελευταία 10 χρόνια είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με εκατοντάδες μαθητές και τις οικογένειές τους ως εκπαιδευτικός σύμβουλος στο Spike Lab» αναφέρει ο Theo Wolf.
Ο Theo Wolf είναι συγγραφέας και εκπαιδευτικός με ειδίκευση στην ανάπτυξη πάθους και σκοπού σε εφήβους. Είναι μέλος της ιδρυτικής ομάδας του Spike Lab και συνδημιουργός της Snowday, μιας δωρεάν μηχανής αναζήτησης για καλοκαιρινά και εξωσχολικά προγράμματα λυκείου. Απόφοιτος του Cornell University και μέντορας στο Lemann Program του Harvard.
Στο άρθρο του, με θέμα «4 πράγματα που δεν έκαναν ποτέ οι γονείς παιδιών που τα δέχτηκαν σε κορυφαία πανεπιστήμια», αναφέρει:
«Μέσα από αυτή την πορεία γνώρισα και τις οικογένειές τους και εντόπισα τέσσερις κοινές συμπεριφορές που οι γονείς αυτών των παιδιών απέφευγαν συστηματικά:
Δεν αντιμετωπίζουν την εισαγωγή σε ένα συγκεκριμένο πανεπιστήμιο ως μονόδρομο για την επιτυχία
»Πολλοί γονείς προσανατολίζουν τα παιδιά τους αποκλειστικά προς την εισαγωγή σε ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο, σαν να πρόκειται για τη μόνη αποδεκτή διαδρομή. Ξεκινούν προετοιμασία από νωρίς, με μοναδικό στόχο την επιτυχία σε εξετάσεις και αιτήσεις.
Αντί να κυνηγούν ένα και μόνο αποτέλεσμα, οι γονείς που ξεχωρίζουν εστιάζουν στην καλλιέργεια ουσιαστικών δεξιοτήτων: πρωτοβουλία, κριτική σκέψη, δημιουργικότητα, σχεδιαστική ικανότητα και αποτελεσματική επικοινωνία. Αυτά είναι τα στοιχεία που αναζητούν όχι μόνο τα πανεπιστήμια αλλά και η επαγγελματική αγορά.
»Η εισαγωγή σε πανεπιστήμιο είναι θετικό αποτέλεσμα μιας ευρύτερης επιτυχίας - όχι αυτοσκοπός. Αντί να ρωτάτε "Θα καταφέρει να μπει σε Ivy League σχολή;", αναρωτηθείτε: "Θα μπορεί να διαπρέψει όπου κι αν βρεθεί;"
Δεν αφήνουν τις κοινωνικές νόρμες να καθορίσουν τις επιλογές των παιδιών τους
»Οι έφηβοι επηρεάζονται από τους συνομηλίκους τους, αλλά και οι γονείς συχνά πέφτουν στην παγίδα της σύγκρισης. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω γονείς να ωθούν τα παιδιά τους σε δραστηριότητες που "κάνουν όλοι", από φόβο μη μείνουν πίσω.
Το αποτέλεσμα είναι συχνά ένα "γενικότυπο" βιογραφικό και, πιο ανησυχητικά, παιδιά χωρίς ξεκάθαρη αίσθηση ταυτότητας.
Μια μαθήτριά μου γράφτηκε σε δύσκολο μάθημα επιστημών που δεν την ενδιέφερε πραγματικά, απλώς επειδή ''το παίρνουν όλοι στο σχολείο''. Ούτε η ίδια ούτε οι γονείς της αμφισβήτησαν τη χρησιμότητά του.
Οι γονείς-μέντορες ενθαρρύνουν τα παιδιά να εξερευνήσουν τι πραγματικά τους κινεί το ενδιαφέρον. Θέτουν ερωτήσεις: Τι σου αρέσει; Πού θέλεις να επενδύσεις τον χρόνο σου; Και, φυσικά, δίνουν το παράδειγμα με τις δικές τους επιλογές.
Δεν αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα των παιδιών τους
»Σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τα παιδιά τους, πολλοί γονείς πέφτουν στον ρόλο του λεγόμενου "εκχιονιστικού μηχανήματος" (snowplow parent), απομακρύνοντας κάθε εμπόδιο πριν το παιδί το αντιμετωπίσει.
Δάσκαλοι μου έχουν αναφέρει ότι λαμβάνουν τακτικά μηνύματα από γονείς για βαθμολογίες ή μικροκαβγάδες μεταξύ παιδιών.
Αν και υπάρχουν στιγμές που η παρέμβαση είναι απαραίτητη, συχνά χάνεται μια πολύτιμη ευκαιρία: να μάθει το παιδί να διεκδικεί, να διαπραγματεύεται, να επιλύει.
Η υπερπροστασία μπορεί να αποδυναμώσει το αίσθημα ευθύνης και αυτονομίας. Οι έφηβοι που πιστεύουν ότι κάποιος άλλος θα λύσει τα προβλήματά τους δεν αναπτύσσουν τις δεξιότητες που χρειάζονται για να τα λύσουν μόνοι τους.
Δεν προστατεύουν τα παιδιά τους από την απόρριψη και την αποτυχία
»Μέσα από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, συχνά ζητάμε από τους μαθητές να εντοπίσουν καθοριστικές στιγμές στη ζωή τους. Πολύ συχνά αναφέρουν εμπειρίες απόρριψης, όπως η μη αποδοχή σε αθλητική ομάδα. Αυτές οι εμπειρίες, όσο επώδυνες κι αν είναι, διαμορφώνουν χαρακτήρα, ενισχύουν την ανθεκτικότητα και επαναπροσδιορίζουν την αυτοεικόνα.
Η απόρριψη, όταν προσεγγίζεται ως ευκαιρία και όχι ως τραγωδία, λειτουργεί εκπαιδευτικά. Μπορείτε να ενθαρρύνετε τα παιδιά να τη δουν σαν πρόκληση, σαν μια μορφή ''θεραπείας μέσω άρνησης''.
Ένας μαθητής μου έστειλε 70 e-mails σε καθηγητές για να βρει πρακτική σε εργαστήριο. Οι περισσότερες απαντήσεις ήταν αρνητικές. Αλλά μια θετική απάντηση του άνοιξε τον δρόμο, και του δίδαξε επιμονή και ταπεινότητα.
Η αποτυχία δεν είναι τέλος, είναι εργαλείο. Και, τελικά, τα παιδιά μας έχουν τη δύναμη να μας εκπλήξουν, αρκεί να μην τους περιορίσουμε με τους δικούς μας φόβους».