Μία συγκλονιστική ανάρτηση, στην οποία αναφέρεται στην κοινωνική -και όχι μόνο- παθογένεια γύρω από τις ψυχικές ασθένειες, έκανε ο Αύγουστος Κορτώ στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας.
Ο γνωστός συγγραφέας έχει μοιραστεί δημόσια τη μάχη που έχει δώσει κατά καιρούς με την κατάθλιψη, αποκαλύπτοντας, μάλιστα, ότι πριν από αρκετά χρόνια είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει.
Στις σχετικές αναρτήσεις του ο Αύγουστος Κορτώ περιγράφει την πάλη που έχει βιώσει μέσα του, ενώ δίνει μήνυμα ελπίδας σε όσους έρχονται αντιμέτωποι με αντίστοιχες καταστάσεις.
Στη σημερινή του ανάρτηση, ο δημοφιλής συγγραφέας μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς του φίλους μία φωτογραφία του όπου καταγράφεται να χαμογελά, και μίλησε για το στίγμα που υπάρχει για όσους αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες, ζητώντας την απενοχοποίηση των ψυχικών παθήσεων, και την παροχή ισότιμης βοήθειας σε όσους έρχονται αντιμέτωποι με αυτές.
Αύγουστος Κορτώ: Διστάζουμε να ζητήσουμε βοήθεια, για να μη μας βγει η ρετσινιά του «τρελού»
«Χαμογελάω γιατί εδώ και πέντε χρόνια - με κάποια μικρά σκαμπανεβάσματα - είμαι καλά.
Όμως χαμογελούσα κι όταν ήμουν χάλια, όταν ένιωθα ότι ο αέρας αποτελούνταν κατά 21% από καθαρή δυστυχία. Το έκανα για να μην επιβαρύνω τους αγαπημένους μου περαιτέρω, γιατί ένιωθα, όπως όλοι οι ψυχικά άρρωστοι σε κρίση, ότι ήμουν άχρηστος, ένα σκέτο άχθος, κι ότι κατά βάθος ίσως μου άξιζε αυτό που ζούσα, ότι ίσως ήταν μια τιμωρία που μου επέβαλλε ο άθλιος εαυτός μου.
Συγκλονιστική ανάρτηση: Ενιωθα άχρηστος, όπως όλοι οι ψυχικά άρρωστοι
Πώς να μη νιώθουμε ντροπή κι ενοχή όταν τόσοι άνθρωποι μας λένε ανέμελα "Στο μυαλό σου είναι όλα", "Βγες μια βόλτα", "Αυτό που έχεις εσύ δεν είναι τίποτα - που να δεις τι θα πει σοβαρό πρόβλημα. Τα 'χεις όλα στα πόδια σου και κλαίγεσαι."
Λίγες δεκαετίες νωρίτερα, όταν δεν χρειαζόταν χαρτί από εισαγγελέα, μας έκλειναν σε ψυχιατρεία και μας εγκατέλειπαν εκεί για χρόνια - μας άξιζε να ζούμε αόρατοι, κρυμμένοι, για να μη φέρνουμε σε δύσκολη θέση τους άλλους και την κοινωνία με την ανίατη αρρώστια μας.
Το στίγμα δεν έχει εξαλειφθεί επ' ουδενί: εξακολουθούμε να είμαστε οι μόνοι ασθενείς που κρύβουμε τη νόσο μας, που ντρεπόμαστε γι' αυτήν, που διστάζουμε να ζητήσουμε βοήθεια, για να μη μας βγει η ρετσινιά του "τρελού", που πάει σε ψυχίατρο και παίρνει φάρμακα.
Για να νικηθεί οριστικά αυτή η απανθρωπιά, χρειάζονται αφενός υποδομές, προσβασιμότητα σε επαγγελματίες της ψυχικής υγείας στα μήκη και τα πλάτη της επαρχίας, χρειάζονται καμπάνιες ενημέρωσης του κόσμου, χρειάζεται, επιτέλους, απενοχοποίηση κι αποδαιμονοποίηση της κατάθλιψης, της σχιζοφρένειας, της διπολικής διαταραχής και κάθε άλλης πάθησης της ψυχικής σφαίρας. Δεν είμαστε τα αποπαίδια του πόνου: η οδύνη μας, ο αγώνας μας, είναι ισότιμα με κάθε άλλου αρρώστου.
Κι αν δεν μπορούμε - ή δεν θέλουμε - να χαμογελάσουμε, να υποδυθούμε τους λειτουργικούς, δεν το χρωστάμε σε κανέναν. Πόσο εύκολα χαμογελάει κάποιος με συντριπτικό κάταγμα κάτω άκρου, που μοχθεί στη φυσιοθεραπεία; Πόσες βόλτες έχει όρεξη να βγει ο νεφροπαθής, που κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές τη βδομάδα; Κι η γυναίκα που ανακαλύπτει έναν όγκο στον μαστό - οφείλει να κάνει τη χαζοχαρούμενη, για να μη στεναχωρήσει τους οικείους της;
Ζητάμε - απαιτούμε - ισότιμη διαχείριση, ορατότητα, σεβασμό, βοήθεια από την πολιτεία. Η κατάθλιψη μόνο πλήττει ετησίως εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, που ακόμα κι αν νοσούν για πρώτη φορά, μπορεί να παραλύσουν για μήνες.
Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν θα τους αντιμετωπίσουμε με συγκατάβαση κι επιπολαιότητα, λέγοντας "Στο μυαλό σου είναι όλα". Γιατί στο μυαλό είναι κι η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η κατανόηση πως μια κλωστή, μια σύμπτωση, μας χωρίζει απ' τον πόνο του συνανθρώπου μας».