Η φωτο-αποτρίχωση προσώπου, άλλοτε αποκλειστικό πεδίο της γυναικείας αισθητικής, γίνεται τώρα εργαλείο ανδρικής φροντίδας και ταυτόχρονα σύμβολο μιας γενιάς που θέλει να ελέγχει την εικόνα της μέχρι την τελευταία... τρίχα.
Η νέα εμμονή με την ομαλότητα του προσώπου έχει πάρει απρόσμενη τροπή: ολοένα και περισσότεροι άνδρες εγκαταλείπουν το ξυράφι για το λέιζερ. Η αποτρίχωση προσώπου, άλλοτε αποκλειστικό πεδίο της γυναικείας αισθητικής, γίνεται τώρα εργαλείο ανδρικής φροντίδας και ταυτόχρονα σύμβολο μιας γενιάς που θέλει να ελέγχει την εικόνα της μέχρι την τελευταία... τρίχα.
Ο 25χρονος Elijah, για παράδειγμα, λέει στο περιοδικό GQ ότι ήθελε απλώς να ξυπνά χωρίς σκιά στο πιγούνι. Ξυριζόταν καθημερινά, κουρασμένος από τις χαρακιές και τον ερεθισμό, μέχρι που αποφάσισε να κάνει λέιζερ. Οι πρώτες συνεδρίες του έδωσαν αυτό που ζητούσε: απαλό δέρμα, λιγότερο γένι, λιγότερος κόπος. Μέχρι που μια μέρα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και ένιωσε «περίεργα». Το πρόσωπό του ήταν ξαφνικά «σαν μωρού» — και αυτό τον τρόμαξε.
Δεν υπάρχει πλέον ταμπού
Η τάση δεν είναι μεμονωμένη. Η κουλτούρα ανδρικής περιποίησης που ανθεί στα social media έχει σβήσει μεγάλο μέρος του ταμπού γύρω από τις αισθητικές παρεμβάσεις. Ολοένα και περισσότεροι άνδρες επισκέπτονται δερματολόγους ή ιατρικά σπα, όχι για να αλλάξουν ριζικά, αλλά για να «καθαρίσουν» τις γραμμές του προσώπου, να σβήσουν την ατημέλητη τρίχα στα μάγουλα ή κάτω από το σαγόνι.
Όπως λέει ο Chris Bustamante, νοσηλευτής αισθητικής στη Νέα Υόρκη, η πλειονότητα δεν ζητά να εξαφανίσει τα γένια, αλλά να τα χαλιναγωγήσει. Μια μικρότερη όμως ομάδα – πιο αποφασισμένη, πιο «πειθαρχημένη» – προχωρά μέχρι τέλους, σβήνοντας εντελώς το γένι τους.
Τα κίνητρα του καθενός ποικίλουν
Το γιατί ποικίλλει. Για κάποιους, όπως ο Christian, άλλος ένας εικοσιπεντάχρονος που αυτοχαρακτηρίζεται «pretty boy», είναι ζήτημα αισθητικής ισορροπίας: το πρόσωπό του έδειχνε πάντα μισοξυρισμένο, χωρίς ποτέ να φτάνει σε «κανονικό» μούσι. Άλλοι το βλέπουν ως επένδυση στην άνεση — ένα διαβατήριο για ζωή χωρίς ξυράφια, αφρούς και εγκαύματα. Κάποιοι άνδρες, ιδιαίτερα όσοι υποφέρουν από χρόνια ερεθίσματα και θυλακίτιδες, κάνουν λέιζερ έπειτα από ιατρική σύσταση.
Το επαναλαμβανόμενο ξύρισμα τραυματίζει το δέρμα, εγκλωβίζει βακτήρια και δημιουργεί φλεγμονές. Ο ίδιος ο Bustamante ομολογεί ότι το λέιζερ του «έσωσε το δέρμα», μεταμορφώνοντάς το από γεμάτο ακμή σε καθαρό. Για άλλους, το κίνητρο είναι καθαρά πρακτικό: πιλότοι, στρατιωτικοί ή επαγγελματίες που υποχρεώνονται να είναι πάντα ξυρισμένοι επιλέγουν μια μόνιμη λύση για να μην χρειάζεται να μάχονται με το ξυράφι κάθε πρωί.
Η εμπειρία, ωστόσο, δεν είναι ανώδυνη. Οι περισσότεροι άνδρες περιγράφουν τη διαδικασία σαν ένα «λάστιχο που σκάει ξανά και ξανά στο πρόσωπο». Η ευαισθησία του ανδρικού δέρματος, πυκνά γεμάτου θυλάκια, καθιστά το λέιζερ πιο επώδυνο και απαιτητικό απ’ ό,τι σε άλλα σημεία του σώματος. Οι συνεδρίες είναι πολλές – κάποιες φορές κρατούν χρόνια.
Ο Bustamante αναφέρει ότι για πυκνά γένια μπορεί να χρειαστούν έως και τρία χρόνια τακτικών επισκέψεων, γιατί το πρόσωπο είναι εξαιρετικά ορμονικά ενεργό. Και η συντήρηση δεν τελειώνει ποτέ: γύρω στα σαράντα, πολλοί βλέπουν τις τρίχες να επιστρέφουν, ειδικά αν παίρνουν τεστοστερόνη. «Το σώμα συνεχίζει να παράγει νέους θύλακες», λέει. «Το λέιζερ κάνει τη δουλειά του, αλλά η φύση κάνει τη δική της».
Η ικανοποίηση είναι μεγάλη
Παρά τον πόνο και τον χρόνο, η ικανοποίηση είναι μεγάλη. Οι άνδρες μιλούν για δέρμα πιο καθαρό, χωρίς κοψίματα, χωρίς σκιές. Ο Chris, εργαζόμενος στη βιοτεχνολογία, περιγράφει το αποτέλεσμα σχεδόν σαν απελευθέρωση: «Τώρα το δέρμα μου είναι πάντα στο δέκα. Και ξοδεύω λιγότερα. Από δεκαπέντε προϊόντα έπεσα στα πέντε». Η νέα απλότητα της ρουτίνας του είναι για εκείνον ένδειξη ωριμότητας: το πρόσωπο παύει να είναι πεδίο μάχης και γίνεται επιφάνεια φροντίδας.
Το παράδοξο είναι ότι αυτή η απελευθέρωση έχει και την πιο μόνιμη μορφή της δέσμευσης. Η αποτρίχωση με λέιζερ δεν είναι πλήρως αναστρέψιμη. Αν κάποιος αποφασίσει να διαγράψει το γένι του, δεν μπορεί εύκολα να το επαναφέρει. Κι εκεί βρίσκεται το υπαρξιακό βάθος της απόφασης. Ο Elijah, όταν είδε για πρώτη φορά το εντελώς γυμνό πρόσωπό του, ένιωσε ότι έχανε κάτι από τον εαυτό του. «Ποιος ήμουν για να νομίζω ότι ξέρω τι θα θέλω για το υπόλοιπο της ζωής μου;» αναρωτήθηκε. Η εικόνα του «καθαρού προσώπου» αποδείχθηκε πιο ριζική απ’ όσο περίμενε — μια πράξη αυτο-επιμέλειας που έκρυβε και αυτο-ακύρωση.
Το φαινόμενο φανερώνει μια ευρύτερη μετατόπιση: οι άνδρες του 2020 και 2030 δεν ντρέπονται να επιδιώκουν την αισθητική τελειότητα, όμως ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν την ίδια υπαρξιακή κρίση που παλιότερα απασχολούσε τις γυναίκες – ποια είναι η γραμμή ανάμεσα στη φροντίδα και στην αλλοίωση; Ο καθρέφτης δεν είναι πια ουδέτερος· αντανακλά την επιθυμία να ελέγχεις τον εαυτό σου, να παγώσεις τον χρόνο και να εξαφανίσεις τα σημάδια της ανδρικής ωριμότητας.