Το «μοτο-μάζωμα» και φέτος υπήρξε τόσο θεαματικό όσο και θεματικό. Εκεί που όλοι έλεγαν «καλά, τα ίδια αυτοκίνητα θα βλέπουμε κάθε χρόνο;», αυτή η περίεργη αλλά παρήγορη σύναξη ανθρώπων και μηχανών απέδειξε ότι ο κάθε χρόνος κρύβει εκπλήξεις όταν έχεις έμπνευση και ιδέες.
Μερικές από εκείνες που κυριάρχησαν στη διοργάνωση του έκτου (και, γνώμη μου, καλύτερου) Alimos Classic Car Sunday αποδείχθηκαν δημιουργικά αποτελεσματικές και συγκέντρωσαν τον θαυμασμό ενός μεγάλου αλλά ομογενοποιημένου κοινού.
Φέτος, για μια ακόμη φορά, τριγυρνώντας, τρέχοντας ασθμαίνων, μιλώντας, χαιρετώντας τόσο τους φίλους συναγωνιστές οδηγούς όσο και τους επισκέπτες, ένιωσα την ανάγκη να θαυμάσω όχι τα (φαινομενικά) άψυχα εκθέματα, αλλά εκείνο το αξιοθαύμαστο κύτταρο που κακώς το ονομάζουμε «κοινό».
Κάθε άλλο παρά κοινό ήταν και μ’ έκανε να σκεφτώ (λαϊκίστικα και επιπόλαια) ότι αν την καλή διάθεση, το σμίξιμο, τα χαμόγελα, τα «ευχαριστώ», τον θαυμασμό, την καλοπροαίρετη περιέργεια και όλα τα άλλα συστατικά εκείνου το «κοινού» τα δίναμε στην πλατιά «κοινωνία», θα είχαμε ίσως μια κοινωνία πολύ πιο τρυφερή, δεκτική και αποδεκτή από το σύνολο.
Alimos Classic Car Sunday: Πού οφείλεται η επί χρόνια επιτυχία της εκδήλωσης
Συμπέρασμά μου προσωπικό, λοιπόν, ότι η επί χρόνια επιτυχία αυτής της εκδήλωσης δεν οφείλεται στη γεωγραφική της μοναδικότητα (πλάι στη θάλασσα) ούτε στη λαμπρή ελληνική λιακάδα (ενίοτε τυραννική), αλλά είναι επιτυχία τού ευτυχώς ακόμη υπαρκτού (ανύπαρκτου στα τηλεοπτικά δελτία, βέβαια) ανθρώπινου παράγοντα.
Στα παραπάνω δεν χρειάζεται να προσθέσω άλλους παραγνωρισμένους παράγοντες, όπως η στοργή εκατοντάδων μέσων Ελλήνων για το «σαραβαλάκι» τους και η ύπαρξη καλών Λεσχών που με ελάχιστους ή καθόλου πόρους βοηθούν στη συντήρηση, στην ίδια την ύπαρξη του κλασικού αυτοκινήτου.
Όσοι νομίζουν ότι το κλασικό τετράτροχο είναι προσόν των πλουσίων πλανώνται. Είναι προϊόν στοργής, νοσταλγίας, πείσματος, και ενώ κοστίζει σε χρήμα, υπεραποδίδει σε αξία αφοσίωσης και, κυρίως, μιας παράξενης τρυφερότητας του ανθρώπου για τη μηχανή.
Ιστορία και μέλλον μαζί
Έπειτα, προσπαθήσαμε να τιμήσουμε την ιστορία και το μέλλον μαζί. Και συνυπήρξαν, στο κέντρο της έκθεσης, το γνωστό «γρασίδι», το ιστορικό παρελθόν, με το πρώτο ελληνικό αυτοκίνητο που έφτιαξε το 1908 ο μηχανικός και πολυμήχανος Νίκος Θεολόγος (και το έφερε ο επίσης Νίκος εγγονός του) πλάι-πλάι με το P3 υπεραυτοκίνητο του φίλου μου οραματιστή Δημήτρη Κορρέ και, λίγο πιο κει, τα επιτυχώς εμπορεύσιμα Super K του ζεύγους Κεραμπός, αλλά και ένα made by Greeks «Πόνυ» της Σιτροέν.
Το τιμώμενο αυτοκίνητο της εκδήλωσης
Σημείο στήριξης στο αυτοκινητιστικό μας πάθος υπήρξαν φέτος δύο ειδικά αφιερώματα που συγκέντρωσαν βλέμματα, σχόλια και περιέργεια. Τιμώμενο αυτοκίνητο δεν ήταν κάποιο από τα πανάκριβα που φέρνει κάθε χρόνο ο Πάρης Ηλιάδης (ναι, υπήρχαν Ferrari, Lamborghini, Bentley, Porsche, που κι αυτά θαυμάστηκαν ως όνειρο απρόσιτο στο αστικό βαλάντιο), αλλά το ταπεινό πλην παντοδύναμο 2CV, με δυο ίππους που, στην πράξη, μπορούν να ντροπιάσουν εκατό τέτοια άλογα. Η λέσχη τους μας έφερε ακόμη και «Φουργκονέτα» και εισέπραξε, δικαιολογημένα, θαυμασμό από τους επισκέπτες.
Στάθηκε πολύ δύσκολο να μαζέψουμε κι άλλα τετράτροχα φτιαγμένα από Έλληνες, αλλά, χάρη στην αγάπη που δείχνει για την εκδήλωσή μας το Μουσείο Ελληνικού Αυτοκινήτου, εξασφαλίσαμε το πρώτο ηλεκτρικό όχημα, που το φιλοξένησε η ΔΕΗ blue, τετ-α-τετ με ένα υπερσύγχρονο ηλεκτρικό VW.
Tο Enfield 8000 μαγνήτης σε βλέμματα και ερωτήσεις
Aυτό το Enfield 8000 (ιδέα του εφοπλιστή Γουλανδρή που υλοποιήθηκε στο Νεώριο της Σύρου) ήταν μαγνήτης σε βλέμματα και ερωτήσεις από εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) επισκέπτες. Το μουσείο μάς είχε στείλει δύο ακόμη αυτοκίνητα, μια ιστορική Bugatti και μια Lancia, που κι αυτά μπήκαν στον κύκλο των διακεκριμένων αυτοκινήτων. Κανένα όμως αυτοκίνητο δεν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον που έδειξαν, όχι μόνο το «κοινό» αλλά και οι συμμετέχοντες οδηγοί, για το Ford Model T του Ρόμπερτ Σμιθ της ΦΙΛΠΑ (τον χάσαμε πρόσφατα) που το έφερε ο καλός μηχανικός Φώτης Φανάκης.
Τόσο το περίεργο ενός οχήματος με δυο ταχύτητες (συν όπισθεν) που άλλαζαν με… πεντάλ, όσο και τα φανάρια του που λειτουργούν με… παραφινέλαιο, έγιναν θέμα συζήτησης και έδωσαν τον τόνο του «ιστορικού» δίπλα σε άλλα μοναδικά όπως η Ford του Δημήτρη Αβραμόπουλου, η περσινή βραβευμένη Bentley και λιγότερο ακριβά πλην μοναδικά, όπως ένα κάμπριο «Ρενό Καραβέλ» που ήταν κάποτε ο ανεκπλήρωτος πόθος ημών των τότε νεαρών και ο ακατανίκητος «μαγνήτης» όσων «ψάρευαν» θηλυκές γνωριμίες οδηγώντας το στην Αθήνα.
Κανείς από εκείνους τους ελάχιστους τυχερούς δεν αποκάλυπτε ποτέ ότι το γοητευτικό «Καραβέλ» του δεν ήταν «του» αλλά… νοικιάρικο. Εμείς, οι πολύ νέοι εκείνης της εποχής, με «Σκόντα» κάμπριο και κανένα θεαματικό «Taunus», βολευόμασταν παρά τις τσουχτερές ανά χιλιόμετρο τιμές. Τι κρίμα όμως να μην έχουμε συμπεριληφθεί στο έξοχο βίντεο της Finos Film!
Οι βραβεύσεις σε Κορρέ, Θεολόγο και Κεραμπός
Τον Κορρέ, τα 2CV και τη λέσχη τους, τον Θεολόγο και τους Κεραμπός τούς βράβευσε ο δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης, με εντυπωσιακά κύπελλα. Μιλώντας για τον δήμαρχο, δεν βρίσκω περιττό να υπογραμμίσω την αποφασιστικής σημασίας συμμετοχή του, τόσο προσωπικά (όλα τα χρόνια είναι πάντα εκεί, χαμογελαστός και προσβάσιμος) όσο και ως άρχων του Δήμου Αλίμου, μιας πόλης που κρατά ψηλά τον τίτλο του «μπλε διαμαντιού της Ελληνικής Ριβιέρας». Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος της μοναδικότητας του ACCS είναι ο πεζόδρομος και η άμεση γειτνίαση των κλασικών με την πλαϊνή τους θάλασσα.
Όσο πολύχρωμο (οπτικά και ακουστικά) ήταν από τις 10:00 το πρωί το «μότο-μάζωμα» των κλασικών, άλλο τόσο αναπάντεχο πλην περιπετειώδες ήταν το φινάλε, όταν άρχισε να βρέχει. Εκείνο το δραματικό «όπου φύγει, φύγει» των κάμπριο, η συμφωνία από μίζες και μοτέρ και η κοινή προσπάθεια μηχανών και ανθρώπων να μη μουσκέψουν, έφτιαχνε ένα φαινομενικά άδοξο φινάλε, αλλά μόνο για όσους δεν έχουν ποιητικές ευαισθησίες. Κάποια παρ’ ολίγον μη ποιητική αλλά δραματική στιγμή, μια από τις τεράστιες ομπρέλες έπεσε χιλιοστά μακριά από το κεφάλι μου κι αυτό ήταν σημείο υποχώρησης.
Προστατευμένος, κάπου σε ένα κουβούκλιο του «Σινέ Άλιμος» έβλεπα λίγο πιο κει, σε ένα τραπέζι που λίγο πριν έσφυζε από ζωή, μερικούς απτόητους στη βροχή καλεσμένους μας να συνεχίζουν κουκουλωμένοι την κουβέντα τους. Γερή απόδειξη ότι και η βροχή, μια ιδέα είναι…
Δεν ξέρω ποίου εφεύρεση είναι η φράση «μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις» και πρέπει να τη σεβαστώ χωρίς να την πιστεύω. Επειδή ακόμη και δέκα καλά επιλεγμένες λέξεις φτιάχνουν ασύλληπτα πλήρεις εικόνες αν ο αποδέκτης έχει φαντασία. Ο γραπτός λόγος συντήρησε επί αιώνες όσα δεν μπόρεσαν να απεικονίσουν παλιές αναλογικές κάμερες, σύγχρονες ψηφιακές, καναβάτσα και πινέλα, μολύβια και «κάρβουνο».
Στη γραπτή περιγραφή αφήνεις τη φαντασία σου ελεύθερη να εικονογραφεί, στην εικόνα δέχεσαι απλώς την πληροφορία έτοιμη - είναι ένα είδος fast food της πρόσληψης.
Όμως, από σεβασμό στην καθιερωμένη φράση και μόνο, αντί να περιγράψω οπτικά το ACCS της περασμένης Κυριακής, προτιμώ να αναθέσω αυτό το ύψιστο καθήκον στις φωτογραφίες που διακόπτουν ευεργετικά τούτο τον μονόλογο και σε ένα πολύ πρωτότυπο βίντεο, ένα drone 360 μοιρών από τον Tάκη Γιαννέτο, που δεν τα λέει απλώς όλα, λέει περισσότερα. Ακόμη και για εκείνους που ήταν στον Άλιμο αλλά δεν είχαν το προνόμιο της ματιάς από ψηλά!