Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που μιλούν στον εαυτό τους, με τη συνήθεια αυτή να δείχνει πολλά πράγματα για την ψυχολογία και τον χαρακτήρα τους.
Μπορεί αρκετοί να το βλέπουν ως μία ιδιοτροπία, όμως οι ψυχολόγοι εξηγούν ότι με αυτόν τον τρόπο ένας άνθρωπος που μιλάει στον εαυτό του αποκαλύπτει πώς σκέφτεται, μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση τους στρες, αλλά και σε προσωπική ώθηση για πρόοδο σε διάφορους τομείς.
Μπορεί να φαίνεται περίεργο όταν κάποιος μιλά στον εαυτό του, αλλά λειτουργεί εξαιρετικά
Ένας άνθρωπος που μιλάει μόνος του αντιμετωπίζεται ως ένα περίεργο θέαμα που προκαλεί ακόμα και ανησυχία, όμως έρευνες έρχονται να το καταρρίψουν αυτό.
Σε αντίθεση με την παραπάνω διαπίστωση που κάνουν κάποιοι, όταν κάποιος μιλάει στον εαυτό του, βοηθά τον εγκέφαλό του να οργανώσεις τις σκέψεις, τα συναισθήματά του, αλλά και τις επόμενες κινήσεις του.
Δηλαδή, λειτουργεί σαν ένα «νοητικός πίνακας ελέγχου» που βοηθά στον καθορισμό στόχων, στην κατεύθυνση της προσοχής και στη ρύθμιση των συναισθημάτων σε πραγματικό χρόνο.
Η «ιδιωτική ομιλία» από τα παιδικά χρόνια μέχρι και την ενήλικη ζωή
Από αναπτυξιακή άποψη, τα παιδιά μιλούν στον εαυτό τους συνεχώς. Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν «ιδιωτική ομιλία».
Με τον καιρό, αυτή η ομιλία μετατοπίζεται προς τα μέσα και γίνεται η σιωπηλή φωνή στο κεφάλι μας. Πολλοί ενήλικες το ξεστομίζουν ξανά, ειδικά υπό πίεση.
Αυτή η μικρή διαρροή λέξεων μπορεί να αποκαλύψει εκπληκτικές ψυχικές δυνάμεις.
Παρακινείς τον εαυτό σου, μιλώντας σε αυτόν
Όταν ένας άνθρωπος μιλάει στον εαυτό του πριν από μεγάλες στιγμές, είναι ένα είδος ενθάρρυνσης που δείχνει μία ανεπτυγμένη αίσθηση δράσης και πίστη ότι οι πράξεις του μπορούν να διαμορφώσουν ένα αποτέλεσμα.
Μελέτες σε αθλητές και καλλιτέχνες δείχνουν ότι η παρακίνηση με αυτόν τον τρόπο μπορεί:
- Να αυξήσει πριν από μια απαιτητική εργασία
- Να μειώσει το άγχος που σχετίζεται με την απόδοση
- Να βοηθήσει στη διατήρηση της συγκέντρωσης υπό πίεση
Οι άνθρωποι που φυσικά μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία τείνουν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις ως διαχειρίσιμες αντί για συντριπτικές.
Τα λόγια τους γίνονται εργαλείο, όχι σύμπτωμα. Προσαρμόζουν ενεργά τη νοοτροπία τους αντί να περιμένουν να εμφανιστεί η αυτοπεποίθηση από το πουθενά.
Πώς το να μιλάς στον εαυτό του τροφοδοτεί τη δημιουργικότητα
Συγγραφείς, σχεδιαστές, προγραμματιστές και μουσικοί συχνά παραδέχονται ότι εκφράζουν τις ιδέες τους δυνατά. Η εκφώνηση μιας πρότασης, μιας έννοιας ή μιας μελωδίας μπορεί να χρησιμεύσει ως γρήγορο τεστ αν ακούγεται σωστά ή όχι.
Έρευνες που συνδέουν το γεγονός ότι κάποιος μιλάει στον εαυτό του με υψηλότερη συναισθηματική νοημοσύνη και δημιουργικότητα υποδηλώνουν ότι αυτή η συνήθεια μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους:
- Να διευκρινίσουν ασαφείς ιδέες που αισθάνονται κολλημένες στο μυαλό τους
- Να συνδυάσουν παλιές έννοιες σε κάτι καινούργιο
- Να παρατηρήσουν τις συναισθηματικές αντιδράσεις που υποδηλώνουν μια πολλά υποσχόμενη κατεύθυνση
Για πολλούς δημιουργικούς εργαζόμενους, αυτός ο μονόλογος λειτουργεί σαν ένας «συνεργάτης καταιγισμού ιδεών» που δεν φεύγει, δεν κρίνει και δεν βαριέται ποτέ.
Η δύναμη του «μπορείς να το κάνεις»
Τα γυμναστήρια, οι στίβοι και οι αίθουσες εξετάσεων είναι γεμάτα από ανθρώπους που ενθαρρύνουν σιωπηλά τον εαυτό τους. Οι ψυχολόγοι έχουν διαπιστώσει ότι ακόμη και αυτό έχει σημασία.
Το να ρωτάς «μπορώ να το κάνω αυτό;» αντί να λες «μπορώ να το κάνω αυτό» μπορεί να πυροδοτήσει βαθύτερο προβληματισμό και προετοιμασία, κάτι που μερικές φορές οδηγεί σε μεγαλύτερη προσπάθεια.
Αυτό το είδος εσωτερικού διαλόγου έχει συνδεθεί με υψηλότερη εγγενή παρακίνηση, την ώθηση που προέρχεται από μέσα μας και όχι από ανταμοιβές ή πίεση.
Όταν οι άνθρωποι αφηγούνται τις προσπάθειές τους, συχνά:
- Επανασυνδέονται με τους λόγους που ξεκίνησαν έναν στόχο
- Διασπάνε μια τρομακτική εργασία σε διαχειρίσιμα βήματα
- Νιώθουν μεγαλύτερη ιδιοκτησία της προόδου τους
Στην καθημερινή ζωή, αυτό μπορεί να σημαίνει να ψιθυρίζεις οδηγίες κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης προπόνησης, ή να μιλάς στον εαυτό σου για τα τελευταία mail της δουλειάς. Οι λέξεις λειτουργούν σαν ένα μικρό, σταθερό σπρώξιμο, αντί για μια δραματική ομιλία.
Ο εσωτερικός διάλογος ως σημάδι αυτογνωσίας
Αρκετές μελέτες συνδέουν τον εσωτερικό διάλογο με την αυτογνωσία, δηλαδή την ικανότητα παρατήρησης σκέψεων κινήτρων και συνηθειών. Όταν κάποιος μόνος του λέει: «Γιατί αντέδρασα έτσι;» δεν είναι περίεργος, αλλά κάνει ζωντανή διάγνωση της δικής του συμπεριφοράς.
Η φωνητική έκφραση των σκέψεων λειτουργεί σαν ένας «καθρέφτης» που δεν αντανακλά ένα πρόσωπο, αλλά διανοητικά μοτίβα.
Αυτού του είδους ο στοχασμός ενισχύει τη συναισθηματική νοημοσύνη. Οι άνθρωποι που αμφισβητούν τον εαυτό τους φωναχτά αναγνωρίζουν συχνά τα ερεθίσματά τους πιο γρήγορα, βλέπουν την αναδυόμενη πίεση νωρίτερα και παρατηρούν πότε επαναλαμβάνουν μη χρήσιμα μοτίβα. Αυτή η επίγνωση στη συνέχεια τροφοδοτεί καλύτερες αποφάσεις, ειδικά στις σχέσεις και στη δουλειά.
Η ομιλία νικά τη σιωπηλή σκέψη και βοηθά στην επίλυση προβλημάτων
Ο εγκέφαλος χειρίζεται σύνθετα καθήκοντα πιο αποτελεσματικά όταν μπορεί να τα εξωτερικεύσει. Για κάποιους ανθρώπους, το να γράφουν λίστες κάνει αυτή τη δουλειά. Για άλλους, είναι να μιλούν για το πρόβλημα σαν να το εξηγούν σε κάποιον άλλο.
Η έρευνα για την αυτο-ομιλία και την προσοχή υποδηλώνει ότι η φωνητική έκφραση των σκέψεων μπορεί να βελτιώσει τη συγκέντρωση και να μειώσει τον αντίκτυπο του στρες στην απόδοση. Όταν λες, «Πρώτα θα κάνω αυτό, μετά εκείνο, και αν αποτύχει θα δοκιμάσω το Χ», χτίζεις έναν νοητικό χάρτη που μπορείς να ακολουθήσεις.
Οι μηχανικοί που διορθώνουν κώδικα, οι γιατροί που αντιμετωπίζουν σύνθετες διαγνώσεις και οι γονείς που συνδυάζουν προγράμματα συχνά χρησιμοποιούν αυτοδιάλογο χωρίς να τον ονομάζουν. Η συνήθεια λειτουργεί σαν έναν νοητικό πίνακα που μπορείς να ακούσεις.
Μεγαλύτερη εστίαση σε πολυσύχναστα περιβάλλοντα
Οι ψυχολόγοι Γκάρι Λούπιαν και Ντάνιελ Σουίνγκλεϊ εξήγησαν ότι οι άνθρωποι που επαναλαμβάνουν το όνομα ενός αντικειμένου που ψάχνουν, το βρίσκουν πιο γρήγορα. Η εκφορά της λέξης φαίνεται να οξύνει τα φίλτρα αναζήτησης του εγκεφάλου.
Αυτό ταιριάζει με ό,τι κάνουμε πολλοί από εμάς ήδη διαισθητικά. Μουρμουρίζουμε μια λίστα για ψώνια, διαβάζουμε δυνατά οδηγίες ή ψιθυρίζουμε να μην ξεχάσουμε κάτι.
Αντί για παιδική συμπεριφορά, είναι ένα απλό εργαλείο προσοχής που βοηθά στο φιλτράρισμα των περισπασμών σε θορυβώδη, ακατάστατα περιβάλλοντα.
Πώς να ηρεμήσεις τον εαυτό σου, μιλώντας σε αυτόν
Το άγχος, ο θυμός και η θλίψη συχνά έρχονται σαν ένα κύμα αισθημάτων που μοιάζουν ακατάστατα και συγκεχυμένα. Το να τα βάλεις σε λέξεις, ακόμα και ιδιωτικά, μπορεί να αλλάξει την εμπειρία. Λέγοντας «είμαι έξαλλος επειδή αυτό μου φάνηκε άδικο», μετατρέπεις μια ασαφή καταιγίδα σε κάτι που μπορείς να εξετάσεις.
Ο διάλογος κάποιοι με τον εαυτό του μπορεί να λειτουργήσει σαν «ενσωματωμένος συναισθηματικός μεταφραστής», μετατρέποντας την ακατέργαστη αίσθηση σε γλώσσα, με την οποία μπορείτε να δουλέψετε.
Οι άνθρωποι που μιλούν στον εαυτό τους με καλοσύνη και σαφήνεια είναι πιο πιθανό να κάνουν παύση πριν αντιδράσουν, να επιλέξουν λιγότερο καταστροφικές απαντήσεις και να ανακάμψουν πιο γρήγορα από τις αποτυχίες.
Ο τόνος έχει σημασία: η σκληρή, προσβλητική αυτο-ομιλία τείνει να εμβαθύνει τη δυσφορία, ενώ οι ήρεμες, πραγματικές ή συμπονετικές φράσεις έχουν σταθεροποιητική επίδραση.
Η συζήτηση κάποιου με τον εαυτό του δείχνει δύναμη
Υπάρχουν σημάδια ότι ο εσωτερικός διάλογος αντικατοπτρίζει ισχυρές ψυχικές δεξιότητες.
Οι ψυχολόγοι συχνά παρατηρούν συχνή, εποικοδομητική εσωτερική συζήτηση σε άτομα που παρουσιάζουν:
- Υψηλή αυτοπειθαρχία και εστίαση στους στόχους
- Καλές δεξιότητες σχεδιασμού και επίλυσης προβλημάτων
- Πλούσια φαντασία και πρωτότυπη σκέψη
- Ικανότητα να ηρεμούν μόνοι τους χωρίς εξωτερική βοήθεια
Αυτά δεν είναι σπάνια χαρακτηριστικά, αλλά κάνουν τη διαφορά με την πάροδο του χρόνου.
Κάποιος που συνεχώς προπονεί, αμφισβητεί και καθοδηγεί τον εαυτό του, χτίζει ένα είδος εσωτερικού συστήματος υποστήριξης που δεν βασίζεται σε τέλειες συνθήκες.
Καταστάσεις που χρειάζεται προσοχή
Το να μιλάει κάποιος στον εαυτό του δεν βοηθάει πάντα. Όταν η εσωτερική φωνή γίνεται σκληρή ή εμμονική, μπορεί να τροφοδοτήσει το άγχος ή την κατάθλιψη.
Σημάδια ότι η συνήθεια μπορεί να ολισθαίνει σε κάτι μη χρήσιμο περιλαμβάνουν:
- Αδιάκοπη αυτοκριτική που εκφράζεται δυνατά
- Εχθρικές φράσεις που απευθύνονται στον εαυτό σου κατά τη διάρκεια μικρών λαθών
- Στοχασμό δυνατά για μεγάλες περιόδους χωρίς να καταλήγει σε κάποια νέα ιδέα
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε προφορική αυτοκριτική είναι πρόβλημα. Αλλά ένα μοτίβο λεκτικών αυτοεπιθέσεων μπορεί να επιδεινώσει τις υπάρχουσες δυσκολίες ψυχικής υγείας.
Σε αυτή την περίπτωση, το να μάθετε να αλλάζετε τον τόνο της εσωτερικής σας συζήτησης, ή να συνεργαστείτε με έναν επαγγελματία, μπορεί να αλλάξει δραματικά το εσωτερικό σας κλίμα.
Πρακτικοί τρόποι για να μιλάτε στον εαυτό σας πιο συνειδητά
Οι άνθρωποι που ήδη μιλούν στον εαυτό τους μπορούν να μετατρέψουν αυτή τη συνήθεια σε συνειδητό εργαλείο αντί για τυχαίο ιδιοτροπία.
Μερικές απλές στρατηγικές περιλαμβάνουν:
- Οδηγίες: Λες βήμα βήμα τα πράγματα που θέλεις να κάνεις.
- Κίνητρα: Παραθέτεις χειρότερες καταστάσεις του παρελθόντος, δίνοντας κίνητρο για τη διαχείριση μίας δυσκολίας.
- Στοχασμός: Αναρωτιέσαι για τον λόγο που σου προκλήθηκε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα.
- Μελλοντικές επιπτώσεις: Εξετάζεις μία αντίδραση και όσα μπορεί να προκαλέσει μελλοντικά
Η μετάβαση από ασαφή μουρμούρα σε σαφείς προτάσεις μπορεί να ενισχύσει τα οφέλη. Μερικοί άνθρωποι αλλάζουν ακόμη και τις αντωνυμίες σκόπιμα, λέγοντας «εσύ» αντί για «εγώ» για να δημιουργήσουν έναν ελαφρώς πιο αντικειμενικό, προπονητικό τόνο.
Συνήθειες που συνδέονται με τον εσωτερικό διάλογο
Η συζήτηση κάποιου με τον εαυτό του λειτουργεί ιδιαίτερα καλά όταν συνδυάζεται με άλλες απλές νοητικές πρακτικές. Η καταγραφή σκέψεων, για παράδειγμα, μετατρέπει τις προφορικές σκέψεις σε γραπτή μορφή, γεγονός που τις επιβραδύνει και διευκολύνει τον εντοπισμό μοτίβων.
Οι σύντομες ασκήσεις αναπνοής, πριν μιλήσει κάποιος στον εαυτό του για ένα πρόβλημα μπορούν να μειώσουν τον συναισθηματικό θόρυβο, ώστε τα λόγια να ακούγονται πιο σταθερά.
Για άτομα που ανησυχούν να μιλήσουν δυνατά δημόσια, η σιωπηλή εσωτερική ομιλία λειτουργεί επίσης, καθώς επιστρατεύει πολλά από τα ίδια γνωστικά συστήματα. Το κλειδί δεν είναι η ένταση, αλλά η δομή και ο τόνος που χρησιμοποιεί κάποιος για να μιλήσει με τον εαυτό του.