Ο Μιχάλης Μυτακίδης (B.D. Foxmoor), ιδρυτικό μέλος των Active Member, βρέθηκε στο The 2night Show και καταφέρθηκε συνολικά κατά των τραγουδιστών του εκπροσωπούν το έντεχνο τραγούδι.
«Τα παιδιά πέφτουν στο overload της εποχής τους και το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να έχουν επιλογές. Ένα παιδί μπορεί να καταστραφεί αν δεν έχει επιλογή. Αν η trap είναι επιλογή του κόσμου σεβαστό. Το κακοφορμισμένο ροκ πού το βάζεις; Το έντεχνο είναι πολύ πιο υποκριτικό από αυτά τα παιδιά. Τους έχω γνωρίσει όλους, τους φτύνω στα μούτρα όλους. Δεν θέλω να δω κανέναν.
»Είμαι ένα παιδί μεγαλωμένος με συνθέτες. Παίρναμε έναν δίσκο και έλεγε συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος και από κάτω με μικρά γράμματα Γιώργος Νταλάρας, π.χ. Το μέγεθος ήταν ο συνθέτης και ο στιχουργός. Τώρα το έντεχνο τι έκανε; Ήρθε με φόρα γεμάτο ατάλαντους τύπους και μουσικά και στιχουργικά και ερμηνευτικά -καμιά φορά αυτοί που είναι στα μαγαζιά της παραλίας είναι perfomer, o Μαζωνάκης για παράδειγμα είναι perfomer.
»Με αυτούς υπάρχει ένα ανοιχτό μέτωπο, έκαναν πολύ κακό στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας, τους τη χρωστάω και θα με έχουν πάντα απέναντι. Δεν κρατάω κανέναν γιατί στην πορεία θα γίνουν έτσι κι αυτοί. Όσοι ήταν μπροστάρηδες να καλύψουν τον διαχωρισμό του κόσμου δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ. Το κάνανε σημαία τους.
»Αυτό που σου λέω μου κάνει εμπορικά πολύ μεγάλη ζημιά. Η μεγαλύτερη καλλιτέχνις στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι η Γιώτα Γιάννα. Σαν ερμηνεύτρια. Τέτοια ψυχή δεν έχω δει σε κανέναν από αυτούς και είναι ένα ανθρωπάκι τόσο δα. Τιμώ τους συνθέτες μας, τους στιχουργούς μας, τους ποιητές μας. Από εκεί τι να τιμήσω; Την εμμονή τους να βγάλουν χρήματα να την τιμήσουμε και το ότι δεν αφήνουν χώρο σε κανέναν. Θα γίνω πολύ κακός», είπε χαρακτηριστικά ο Μιχάλης Μυτακίδης.
Μιχάλης Μυτακίδης: Πώς αντιμετώπισε τις κρίσεις πανικού που τον βασάνιζαν για χρόνια;
Μιλώντας, μεταξύ άλλων, και για την υγεία του, ο ιδρυτής των Active Member εξομολογήθηκε ότι για χρόνια αντιμετώπιζε κρίσεις πανικού, ενώ τόνισε ότι ποτέ στη ζωή του δεν είχε «πάθη».
«Μεγάλοι ψυχίατροι δεν με ανεχτήκανε. Οι ψυχολόγοι καθόλου. Εγώ τους έλεγα αλήθεια κι αυτοί νομίζαν ότι λέω τις φαντασιώσεις μου. Τους έλεγα ό,τι μου έχει συμβεί και ήταν αδύναμοι. Για πολύ καιρό είχα τρομερές κρίσεις πανικού. Ένας πολύ μεγάλος ψυχίατρος αφού είδε και αποείδε και ότι δεν πρόκειται να “κουμπώσω” τίποτα μου έδωσε ένα βιβλίο, την “Ανατομία της μελαγχολίας”. Σταμάτησαν οι κρίσεις πανικού. Από τότε το “θεριό” δεν μου ξανάκανε επίσκεψη.
»Δεν είχα πάθη ποτέ, δεν έχω καπνίσει ένα τσιγάρο στη ζωή μου. Τι παίρνεις και τα γράφεις μου λέγανε. Έχω ηθικό θέμα με το “φτιάξιμο”. Τον “Γολγοθά” σου πρέπει να τον πας. Δεν θα σηκώσει άλλος τον σταυρό. Δεν θες βοήθεια από κανέναν. Είμαι ψυχαναγκαστικός, αντέχω τον πόνο, δεν έχω πάρει φάρμακα ούτε σε σοβαρά προβλήματα, τον έκανα φίλο μου τον πόνο, αλλά θέλω να είμαι εγώ πάντα. Δεν θέλω πρώτα από όλα να ξεχαστώ από τίποτα. Ούτε από τα προβλήματά μου. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι κατρακυλούν εκεί. Δεν ξέρω πώς σφηνώθηκε στο κεφάλι μου ότι αυτό το μονοπάτι δεν θα το πάρω ποτέ».