Πολλές μητέρες παραπονιούνται για τα παιδιά τους που τις αποκαλούν συνεχώς «μαμά», αλλά τι συμβαίνει όταν ένας γιος αρχίζει να τις προσφωνεί με το όνομά τους;
Αρκετές αναρωτιούνται αν κάτι δεν πάει καλά με τη σχέση, ή αν αυτό είναι σημάδι συναισθηματικής απόστασης.
Η ψυχολόγος Conchita Sisí Martín διευκρινίζει ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Σύμφωνα με την ειδικό, αυτή η συμπεριφορά μπορεί να έχει διάφορες αιτίες, αλλά συνήθως δεν αντανακλά κάποιο πρόβλημα προσκόλλησης ή συναισθηματικού δεσμού με τη μητέρα. Μάλλον αποτελεί μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης και αυτονομίας του παιδιού.
Γιατί το παιδί σας σας φωνάζει με το όνομά σας
Η ψυχολόγος και ιδρύτρια της Κλινικής Salud en Mente εξηγεί ότι «θα μπορούσε να οφείλεται σε πολλούς λόγους, όταν ένα παιδί αρχίζει να αποκαλεί τη μητέρα του με το πραγματικό της όνομα. Θα μπορούσε να αποτελεί μέρος μιας φυσικής διαδικασίας εξερεύνησης των οικογενειακών ρόλων. Ανακαλύπτουν ότι η μητέρα τους δεν είναι απλώς ''μαμά'', αλλά και ένα άτομο με τη δική της ταυτότητα πέρα από τον μητρικό της ρόλο».
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, σε νεαρή ηλικία, τα παιδιά μιμούνται τη συμπεριφορά των γύρω τους και αυτό μπορεί να τα επηρεάσει.
«Τα παιδιά μαθαίνουν και μέσω της μίμησης. Αντιγράφουν ό,τι ακούν στο περιβάλλον τους. Αν ακούσουν άλλα άτομα να αναφέρονται στη μητέρα τους με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να το επαναλάβουν απλώς, χωρίς αυτό να υπονοεί αλλαγή στον συναισθηματικό δεσμό. Και ανάλογα με την ηλικία τους, η χρήση του ονόματος μπορεί να αντανακλά ότι το παιδί επιδιώκει να εδραιώσει κάποια ανεξαρτησία ή συμβολική απόσταση, ειδικά σε στάδια όπου η αυτονομία αρχίζει να αποκτά σημασία».
Πότε να ανησυχείτε
Αν και αυτό μπορεί να είναι ανησυχητικό για πολλές μητέρες, η ψυχολόγος είναι καθησυχαστική: «Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον δεσμό. Καταρχήν, η προσκόλληση και η στοργή εξακολουθούν να υπάρχουν (αν και αυτό θα μπορούσε να διερευνηθεί). Απλώς, πειραματίζονται με τη γλώσσα και τις ''ταμπέλες'' που χρησιμοποιούνται για τους ανθρώπους».
Η Δρ Σίσι διευκρινίζει επίσης ότι «θα ήταν κλινικά σημαντική μόνο εάν αυτή η αλλαγή συνοδεύεται από άλλες αξιοσημείωτες συμπεριφορές, όπως η επίμονη άρνηση να την αποκαλέσει ''μαμά'', οι δυσκολίες στην έκφραση στοργής ή τα σημάδια συναισθηματικής αποστασιοποίησης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, θα μπορούσε να διερευνηθεί περαιτέρω».