H νέα spin-off ιστορία του Bridgerton για τη ζωή της βασίλισσας Σάρλοτ απέκτησε βάθος, αγγίζοντας προσεκτικά το θέμα της ψυχικής υγείας, και σαρώνει στις κριτικές.
Με την εμβόλιμη ιστορία της βασίλισσας Σάρλοτ, το Bridgerton, πριν τον τρίτο κύκλο, θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι απλώς μια επιφανειακή σειρά με ωραία κοστούμια, πολύχρωμα σκηνικά, άφθονο ρομάντζο και προχωρημένο κάστινγκ που μιλά στη γλώσσα της εποχής: τα diversities. Πατώντας και σε αυτό το spin-off, όπως στους δύο προηγούμενους κύκλους, στη μανιέρα του love story μετ' εμποδίων, το «Queen Charlotte: A Bridgerton Story» πάει πολλά βήματα μπροστά, εξελίσσοντας τη σειρά με μια ιστορία που έχει βαθύτερες κοινωνικές προεκτάσεις.
Στη spin-off ιστορία για τη ζωή της Βασίλισσας Σάρλοτ παρακολουθούμε την εκκεντρική βασίλισσα σε νεαρή ηλικία που έρχεται από ένα μικρό πριγκιπάτο της Γερμανίας για να παντρευτεί, κατόπιν μιας συμφωνίας για πολιτική επιγαμία, τον διάδοχο του βρετανικού στέμματος που έχει μόλις ανέλθει στο θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του. Η νεαρή Σάρλοτ, μετά το γάμο της με τον βασιλιά Γεώργιο, στέφεται βασίλισσα στο πλευρό του αλλά μετακομίζει ολομόναχη στο παλάτι του Μπάκιγχαμ που μόλις έχει ανεγερθεί προς τιμήν της. Ο νεαρός βασιλιάς έχει αποφασίσει να ζει σε μια άλλη έπαυλη, για να παρακολουθεί τις κινήσεις των αστεριών, έχοντας αναπτύξει μια εμμονική προσήλωση με τον πλανήτη Αφροδίτη. Όλη η ιστορία στα πρώτα δύο επεισόδια κινείται στο γνωστό ρηχό ρομάντζο του Bridgerton, με τους δύο εραστές να μην μπορούν να βρουν τον τρόπο να πλησιάσουν ουσιαστικά ο ένας τον άλλον, μένοντας εγκλωβισμένοι σε μια εγωιστική κόντρα. Ξαφνικά στο 3ο επεισόδιο γίνεται η ανατροπή: το spin-off του Bridgerton κάνει μια ενδιαφέρουσα ελεύθερη κατάδυση στα απύθμενα βάθη της ψυχικής υγείας και αποκτά ένα κοινωνικό περιεχόμενο που ξυπνά τον νυσταγμένο θεατή που ενδεχομένως είναι έτοιμος να αποχωρήσει για άλλη σειρά.
Η θέση των μαύρων στη βασιλική αυλή και η εξήγηση του spin-off
Το πείραμα που δοκιμάζουν οι παραγωγοί της σειράς με αυτή την εμβόλιμη ιστορία ανάμεσα στον δεύτερο και στον τρίτο κύκλο είναι επιτυχημένο και αυτό αποτυπώνεται από το πλήθος αποθεωτικών κριτικών ακόμα και από παραδοσιακά μίντια που συνήθως σνομπάρουν σειρές όπως αυτή. Για κάποιους το Bridgerton είναι μια απολαυστική παρωδία της Βικτωριανής Αγγλίας που παίρνει τις ιστορίες της Jane Austen και τις προσαρμόζει στην εποχή της πολιτικής ορθότητας με ένα πολύ μελετημένο κάστιγνκ, το οποίο είναι περισσότερο απότοκο μιας επικοινωνιακής στρατηγικής παρά καλλιτεχνικής άποψης. Η επιλογή των παραγωγών της σειράς να δώσουν το ρόλο της βασίλισσας και πολλών αυλικών σε μαύρους ηθοποιούς, από τα τρέιλερ κιόλας του πρώτου κύκλου, προκάλεσε πολλές συζητήσεις, βάζοντας φωτιά στα κοινωνικά δίκτυα. Χωρίς αυτό το τέχνασμα, το Bridgerton θα ήταν ένα εφηβικό TV-show με ζωηρή φωτογραφία, σκηνοθεσία που δανείζεται το ρυθμό των βίντεο κλιπ και άφθονο gossip. To κάστινγκ που ακολουθούσε τη φιλοσοφία των diversities αυτομάτως έκανε τη σειρά να ξεχωρίσει και να γίνει viral. Όμως παρόλα αυτά η σειρά συνέχισε να θεωρείται επιφανειακή, μια ένοχη απόλαυση, ένα ελαφρύ και εκκεντρικό eye candy παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Κι αυτό γιατί δεν εξηγούσε ούτε κοινωνιολογικά ούτε κοινωνικά την επιλογή αυτού του κάστινγκ. Το spin-off το διορθώνει αυτό δείχνοντας τις κοινωνικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις, εξηγώντας τη σεναριακή -όχι την ιστορική- θέση των μαύρων στη βασιλική αυλή που δεν είχε εξηγηθεί στους δύο πρώτους κύκλους.
Η ψυχική υγεία σε πρώτο πλάνο
Το «Queen Charlotte: A Bridgerton Story», παράλληλα, προσεγγίζει με ευαισθησία και ρεαλισμό το θέμα της ψυχικής υγείας, τόσο καλά μάλιστα που θα μπορούσε ακόμα και να είναι μια εξαιρετική αυτόνομη ταινία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν η ψυχική διαταραχή για αιώνες, μέχρι να κάνει την επανάσταση του ασυνειδήτου ο Φρόιντ στις αρχές του 20ού αιώνα. Το ζήτημα των ηλεκτροσόκ, των βίαιων λουτρών με πάγο, η «θεραπεία» μέσω βαριάς κακοποίησης, το δέσιμο των ασθενών είτε υπέφεραν από μια απλή κοινωνική φοβία ή νεύρωση είτε από πιο βαριές ψυχικές ασθένειες όπως η διπολική διαταραχή και η σχιζοφρένεια, είναι ο πυρήνας της νέας αυτής ιστορίας του Bridgerton για την βασίλισσα Σάρλοτ και τον βασιλιά Τζορτζ, γνωστού και ως Mad George. Ο τρόπος με τον οποίο η νεαρή βασίλισσα αποφασίζει να διαχειριστεί την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρέθηκε με αυτό το βασιλικό γάμο, ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, δημιουργώντας μια συγκινητική φρενίτιδα στα κοινωνικά δίκτυα με το φινάλε.
O ηλικιακός ρατσισμός ενάντια στις γυναίκες και το κοινωνικό ταμπού του σεξ μετά τα 50
Το spin-off αυτό παράλληλα με την ψυχική υγεία προσεγγίζει το θέμα του ηλικιακού ρατσισμού, τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα οι γυναίκες με την έλευση του γήρατος και της απώλειας του δικαιώματος στη σεξουαλική απόλαυση και την ηδονή, την ντροπή με την οποία επιβαρύνονται όσες τολμούν λίγο πριν ή μετά τα 60 να μιλήσουν ξανά για τον έρωτα και το σεξ. Στη σειρά η Lady Bridgerton, η μητέρα της οικογένειας Bridgerton, ανακαλύπτει ότι λίγα χρόνια μετά το θάνατο του αγαπημένου της συζύγου έχει αρχίσει να αποκτά ξανά σεξουαλικές επιθυμίες και να έχει την ανάγκη μιας αντρικής συντροφιάς. Αυτό το ξαφνικό συναίσθημα ξυπνά το σώμα της μετά το πολύχρονο πένθος, αλλά τη γεμίζει παράλληλα με ενοχές. H ηλικιωμένη φίλη της, η Lady Agatha Danbury, μέσα από το παράδειγμα του δικού της παρελθόντος, τη βοηθά να συμφιλιωθεί με το σώμα και τις επιθυμίες της.
Σε κάποια στιγμή της σειράς η Lady Agatha Danbury λέει χαρακτηριστικά στη Lady Bridgerton: η ζωή δεν είναι μόνο gossip, συνοικέσια, ρομάντζα, γάμοι και ένα ατελείωτο κυνήγι αποκατάστασης των νεαρών ντεμπιτάντ με τον σωστό σύζυγο. Εννοώντας ότι είναι και πιο βαθιές σχέσεις με πιο περίπλοκες κοινωνικές προεκτάσεις, προβλήματα που ξεφεύγουν από τις βικτωριανές κοινωνικές αγωνίες του γάμου, των τίτλων τιμής και του ατελείωτου socializing. Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση της Lady Agatha Danbury δίνει τον πυρήνα αυτού του νέου spin-off και εξηγεί τη στροφή της σειράς σε μια πιο ουσιαστική κοινωνική κριτική της βικτωριανής κοινωνίας, θίγοντας ζητήματα που αφορούν ακόμα σήμερα τις κοινωνίες μας, όπως είναι η ψυχική υγεία, αλλά και τις γυναίκες, όπως είναι η θέση τους και ο ηλικιακός ρατσισμός.