Η Χριστίνα Αντωνιάδου δεν είναι μια απλή καθηγήτρια γερμανικών. Είναι μια γυναίκα που αγαπά τα ταξίδια όσο τίποτε άλλο και έχει βάλει σκοπό να ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Από μικρή τραβούσε μολυβιές στον Άτλαντα και ονειρευόταν τα ταξιδέψει εκεί. Και τα κατάφερε. Έχει ταξιδέψει σε μέρη που δεν πάει ο νους και αποφάσισε πρώτα να περάσει ένα διάστημα εκεί και στη συνέχεια να αποτυπώσει τις εμπειρίες της στο χαρτί. Έτσι έγραψε τρία βιβλία, που αγαπά σαν παιδιά της.
Η ίδια μίλησε στο iefimerida.gr και εξιστόρισε τις εμπειρίες της από το πρόσφατο ταξίδι της στη Μελανησία, ένα μέρος άγνωστο στους περισσότερους από εμάς, εντελώς διαφορετικό και απίστευτα μαγευτικό.
Πες μας λίγα λόγια για σένα
Το «κανονικό» μου επάγγελμα είναι καθηγήτρια γερμανικών. Δύο γεγονότα στάθηκαν αφορμή για να ξεκινήσω και την συγγραφή βιβλίων: Η λατρεία μου για τα ταξίδια και η ζωή μου σε άλλες χώρες. Έζησα τρία χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ, τα οποία ήταν από τα πιο συναρπαστικά της ζωής μου.
Ήταν τόσο συγκλονιστική η χώρα, που κατέγραψα τις εμπειρίες μου, δημιουργώντας σύντομες ιστορίες, οι οποίες κυκλοφόρησαν το 2020, αρχικά στα γερμανικά και στη συνέχεια σε ελληνική μετάφραση με τίτλο «Η Jacaranda ανθίζει πάντα την Άνοιξη, δηλαδή τον Οκτώβριο». Σύντομα ακολούθησε το επόμενο βιβλίο στο οποίο περιγράφω τα ταξίδια μου στις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Μεξικό, το Μπουτάν, τη Γαλλική Πολυνησία, την Τανζανία και τη Ζάμπια. Δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο τίτλο από «Βαλίτσα και … φύγαμε» διότι ανταποκρίνεται… στον τρόπο ζωής μου.
Το τρίτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι με τίτλο «Greek Britain» στο οποίο συνεργάστηκα με την Χριστίνα Μπάστα. Μαζί περιγράφουμε τα «ups and downs» που βιώσαμε στην βρετανική πρωτεύουσα. Είναι πολύ πιθανό ο αναγνώστης που έζησε και εργάστηκε στο Λονδίνο να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε κάποιο επεισόδιο και να ταυτιστεί μαζί μας. Κοινό στοιχείο και των τριών βιβλίων μου είναι το ανάλαφρο ύφος, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός.
Πώς προέκυψαν τα ταξίδια στη ζωή σου;
Όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου «Βαλίτσα και … φύγαμε», θυμάμαι ότι από μικρή κοιτούσα με μεγάλο ενδιαφέρον τους χάρτες στον σχολικό άτλαντα. Σχεδίαζα με μολύβι διαδρομές ενώνοντας πόλεις μεταξύ τους, αρχικά στην Ευρώπη, αργότερα και σε Αμερική, Ασία, Αφρική … Ε, αυτές τις διαδρομές με μολύβι κατάφερα να τις πραγματοποιήσω χρόνια αργότερα. Πιθανώς να έπαιξε και ρόλο το γεγονός ότι με τους γονείς μου τότε ταξιδεύαμε σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης.
Τι είναι ταξίδι για σένα;
Νομίζω τα ταξίδια είναι μια εξάρτηση, ένα είδος εθισμού: Με το που επιστρέφω από ένα ταξίδι, ήδη σκέφτομαι το επόμενο. Αν για κάποιο λόγο και για αρκετούς μήνες δεν καταφέρω να οργανώσω ένα ταξίδι, να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια, να κατεβάσω την βαλίτσα από το πατάρι, ε, τότε παρουσιάζω συμπτώματα εξάρτησης!
Πες μας για το πρόσφατο ταξίδι σου, για την Μελανησία από την οποία γύρισες πριν λίγες ημέρες
Το ταξίδι στη Μελανησία το είχα αρκετό καιρό στο νου μου. Για την Παπούα Νέα Γουινέα έβλεπα συχνά αναρτήσεις στα social media, αλλά για τα νησιά της Μελανησίας, δηλαδή τα Νησιά του Σολομώντα και το Βανουάτου ποτέ. Γνώριζα ότι για να επισκεφτεί κανείς είτε την Δυτική Παπούα, που βρίσκεται υπό την διοίκηση της Ινδονησίας, είτε την Παπούα Νέα Γουινέα (PNG) που αποτελεί το ανατολικό μέρος του νησιού, έπρεπε να κάνει πολλές εσωτερικές πτήσεις. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι κάθε δεύτερη ημέρα ετοιμάζεις βαλίτσα για να βρεθείς πρωινές ώρες στο αεροδρόμιο, πετώντας με μικρό αεροσκάφος στο επόμενο σημείο της χώρας ή σε νησί. Μόνο η ιδέα της καθημερινής βαλίτσας και του πρωινού εγερτηρίου από τα χαράματα με αποθάρρυνε για αρκετό καιρό να πραγματοποιήσω το ταξίδι αυτό.
Μέχρι που ένα ταξιδιωτικό γραφείο της Θεσσαλονίκης με ενημέρωσε για μια εναλλακτική λύση: Το πλοίο Heritage Adventurer! Έτσι επί 18 ημέρες δεν έχεις μόνο την άνεση να «παίρνεις μαζί σου την καμπίνα, την ντουλάπα και την ντουζιέρα σου» αλλά έχεις και πρόσβαση σε τρεις χώρες: Παπούα Νέα Γουινέα, Νησιά του Σολομώντα και Βανουάτου. Και μάλιστα έχεις την δυνατότητα να προσεγγίσεις τα μικρά, δυσπρόσιτα νησιά τους στα οποία δεν πατάει τουρίστας παρά μόνο μια φορά τον χρόνο όταν φτάνει εκεί το συγκεκριμένο πλοίο. Τα νησάκια αυτά είναι τόσο μικροσκοπικά που τα εξερευνά κανείς μέσα σε μόνο είκοσι λεπτά. Και φυσικά δεν υπάρχει ούτε αεροδρόμιο ούτε λιμάνι. Άσε που πολλές φορές πρόκειται για ακατοίκητα νησιά παρόμοιο με αυτό όπου εγκαταστάθηκε άθελα του ο Ροβινσώνας Κρούσος.
Πες μας λεπτομέρειες γι’ αυτό το πλοίο. Πρόκειται για κρουαζιέρα;
Δεν βρισκόμασταν σε μια «απλή» κρουαζιέρα, αλλά σε expedition cruise με λίγους επιβάτες. Συμμετείχαμε περίπου 70 άτομα από ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Χονγκ Κονγκ, Ουκρανία, Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία, Νορβηγία, Τουρκία και Ελλάδα. Το πρόγραμμα που ακολουθούσαμε ήταν σχετικά σκληρό, με πρωινό εγερτήριο, ελάχιστη ξεκούραση και δύσκολες προσεγγίσεις σε δυσπρόσιτα νησιά που κάτω από άλλες συνθήκες δεν είναι καν επισκέψιμα. Μας προσφέραν συνεχείς ομιλίες, προβολές και διαλέξεις.
Εξειδικευμένοι επιστήμονες όπως ανθρωπολόγοι, ορνιθολόγοι, ωκεανολόγοι, βιολόγοι, κοινωνιολόγοι και ιστορικοί κάνανε εξαιρετική δουλειά προετοιμάζοντας μας την προηγούμενη ημέρα κάθε απόβασης. Αφού επιστρέφαμε στο πλοίο γινόταν «recapitulation», ένα είδος ανακεφαλαίωσης στην οποία συζητούσαμε τις εντυπώσεις μας και λύναμε απορίες. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ σε βάθος με την κουλτούρα και τους ανθρώπους της. Λόγω της απαιτητικής σύνθεσης των επιστημόνων που επιμελούνται την οργάνωση, το ταξίδι αυτό γίνεται μόνο μια φορά τον χρόνο. Συνεπώς θυμίζει έντονα συνθήκες που επικρατούν στις αποστολές του National Geographic.
Άρα οι επισκέψεις στα νησιά ήταν προγραμματισμένες και οι ντόπιοι ενήμεροι;
Φυσικά, οι ντόπιοι γνώριζαν ότι έρχεται το καράβι, έτοιμοι να υποδεχτούν τους λευκούς τουρίστες κάθε φορά με διακόσμηση, χορούς και λιχουδιές όπως κάνουμε όλοι μας όταν περιμένουμε επισκέψεις στο σπίτι μας. Αυτό δεν καθιστά τους locals «λιγότερο αυθεντικούς» ούτε και τους χορούς «στημένους» ή τις παρουσιάσεις που βλέπουμε «fake».
Γιατί την Μελανησία δεν την έχουμε πολύ ακουστά στην Ελλάδα;
Εδώ που τα λέμε, εκεί που βρίσκεται η Μελανησία πώς να την γνωρίζει ο μέσος Ευρωπαίος ή Έλληνας; Ο Ειρηνικός Ωκεανός για μας είναι ένας πάρα πολύ μακρινός προορισμός. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κόσμος δύσκολα αποφασίζει ένα τέτοιο ταξίδι. Ίσως και να μην περνάει καν από το μυαλό του.
Η διαφορά ώρας με αυτά τα νησιά είναι 9-10 ώρες. Μόνο η Γαλλική Πολυνησία, δηλαδή τα γνωστά νησιά Μπόρα Μπόρα και Ταϊτή, βρίσκονται ακόμη πιο μακριά από την Ευρώπη, όπου η διαφορά ώρας ανέρχεται σε 12-14 ώρες. Και μιας και την ανέφερα: Το ταξίδι μου στην Γαλλική Πολυνησία ήταν τόσο ιδιαίτερο, που του αφιέρωσα αρκετά κεφάλαια στο βιβλίο μου.
Τι το ιδιαίτερο είδες σ’ αυτά τα νησιά, που δεν έχεις αντικρύσει αλλού;
Η Μελανησία παρουσιάζει ένα τεράστιο πολιτιστικό ενδιαφέρον: Οι χώρες που την αποτελούν παρέμειναν για αιώνες αποκλεισμένες και ακόμη και η αποικιοκρατική πολιτική των Βρετανών, Γερμανών και Γάλλων δεν κατάφερε να τους αλλάξει ουσιαστικά. Παρόλο που είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία Χριστιανοί, ειδικά οι κάτοικοι των μικρότερων νησιών διατηρούν μέχρι σήμερα αναλλοίωτα τα έθιμα τους φτιάχνοντας τις χαρακτηριστικές τους μάσκες για να ξορκίσουν το κακό και χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς. Οι φορεσιές, τα βήματα και η μουσική διαφέρουν από νησί σε νησί και μάλιστα τόσο πολύ που σε καθένα από τα 18 νησιά που δέσαμε, μείναμε έκπληκτοι με την ευρηματικότητα της κάθε φυλής.
Ένα επιπλέον αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι υπάρχουν 800 γλώσσες μόνο στην PNG και εκατοντάδες άλλες στις υπόλοιπες νησιώτικες χώρες, γεγονός που καθιστά αδύνατον την συνεννόηση μεταξύ τους. Συνεπώς χρησιμοποιούν την επίσημη γλώσσα της χώρας, δηλαδή την Pidgin που είναι ένα κράμα αγγλικής και γερμανικής γλώσσας.
Και κλείνοντας με τα «ιδιαίτερα» που αντικρύσαμε στην Μελανησία, να αναφέρω ότι τις ημέρες που βρισκόμασταν εκεί ένας κυκλώνας και λίγο αργότερα ένας σεισμός σάρωσαν τα νησιά του Βανουάτου.
Πως ήταν η επαφή με τους ντόπιους;
Οι κάτοικοι είναι σκουρόχρωμοι, γι’ αυτό και η περιοχή πήρε την ονομασία «Μελανησία». Παρουσιάζει έντονες ομοιότητες με κάποιες αφρικάνικες χώρες. Οι κάτοικοι της Μελανησίας λόγω της εμφάνισης αλλά και της προφοράς τους στα αγγλικά μού θύμισαν Αφρικανούς. Η ιδιαιτερότητα στα Νησιά του Σολομώντα είναι ότι τα παιδιά ενώ είναι σκουρόχρωμα, τα μαλλιά τους λόγω μιας μετάλλαξης γονιδίων είναι ξανθά.
Αυτό δεν το έχω δει πουθενά αλλού στον κόσμο. Πολλά από τα παιδιά στα νησιά δεν είχαν δει ποτέ λευκό. Μας κοιτούσαν με μεγάλη απορία και ακουμπούσαν τα μαλλιά μας για να καταλάβουν την υφή. Τα παιδιά έτρεχαν συνέχεια από πίσω μας και ήταν πολύ χαρούμενα όταν τους πιάναμε κουβέντα. Ζητούσαν την επικοινωνία. Ένα κοριτσάκι μάλιστα με πήρε από το χέρι και με τράβηξε μέχρι το σπίτι της για να μου το δείξει.
Υπάρχει ένα μέρος που δεν έχεις καταφέρει να πας ακόμη και είναι στα επόμενα σχέδιά σου;
Είναι πάρα πολλά τα μέρη που δεν έχω επισκεφτεί. Το «περίεργο» που κάνω, είναι να επισκέπτομαι «ασυνήθιστα» μέρη όπως το Μπουτάν, τη Γαλλική Πολυνησία, τη Βενεζουέλα, τη Χαβάη και τώρα τις χώρες της Μελανησίας. Ενώ δεν έχω πάει σε άλλους προορισμούς που θεωρούνται must, όπως π.χ. στην Αίγυπτο ή στην Κούβα. Ούτε καν στην Πορτογαλία ή στην Βουδαπέστη δεν έχω βρεθεί. Αυτά τα κοντινά τα κρατάω για αργότερα όταν δεν θα με βαστάνε πια τα πόδια μου να κάνω μακρινά ταξίδια!
Δώσε μας μερικές ιδέες για να ταξιδέψουμε φέτος τα Χριστούγεννα
Δεν συνηθίζω να ταξιδεύω Χριστούγεννα αλλά αν το αποφάσιζα θα οργάνωνα την αναχώρηση γύρω στις 19 Δεκεμβρίου για να αποφύγω συνωστισμούς και καθυστερήσεις στα αεροδρόμια. Επίσης, 24-26 Δεκεμβρίου θα απέφευγα μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις όπως αυτές της Γερμανίας γιατί θα φοβόμουν ότι θα αντικρύσω κλειστά μαγαζιά και εστιατόρια. Γι’ αυτό και θα προτιμούσα να ταξιδέψω εκεί τις εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα για να απολαύσω τον στολισμό και τις χριστουγεννιάτικες αγορές.
Μπορείτε να ακολουθήσετε την Χριστίνα Αντωνιάδου:
Facebook: Christina Anna Rosa Antoniadou
Instagram: chris_antoniadou