Ένα νησί των Κυκλάδων, το οποίο χαρακτηρίζει «ακατοίκητο διαμάντι», αποθεώνει ο ταξιδιωτικός συντάκτης της βρετανικής εφημερίδας The Independent, Marc Shoffman.
Σε άρθρο του, αναφέρει ότι έκανε κρουαζιέρα σε οκτώ ελληνικά νησιά φέτος το καλοκαίρι αλλά αυτό που ξεχώρισε ήταν η Δήλος.
Όπως αναφέρει, σε έξι εβδομάδες «λουσμένες από ήλιο», είδε τους γαλάζιους τρούλους της Σαντορίνης, θαύμασε τους ασβεστωμένους ανεμόμυλους της Μυκόνου και έκανε βόλτα με άμαξα στους πεζόδρομους στις Σπέτσες.
Ακόμη, επισκέφθηκε τα σπήλαια και τα ξωκλήσια της Πάτμου και της Αμοργού και κολύμπησε στα κρυστάλλινα νερά της Ρόδου και του Αργοστολίου.
«Όμως, το νησί που με σημάδεψε περισσότερο ήταν εκείνο όπου δεν ζει κανείς: η Δήλος», αναφέρει στο άρθρο του.
Το νησί της Δήλου ξετρέλανε τον Independent
Ολόκληρο το νησί είναι χαρακτηρισμένο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, και γι’ αυτόν τον λόγο έχει πληθυσμό μηδέν, αφού η απόφαση ορίζει ότι κανείς δεν μπορεί να κατοικεί μόνιμα εκεί. Εκτός από λίγα μικρά κτίρια που περιστασιακά φιλοξενούν άτομα που εργάζονται στις ανασκαφές των αρχαίων χώρων του νησιού, δεν υπάρχουν καθόλου κατοικίες.
«Δεν υπάρχουν καταστήματα με αναμνηστικά που πουλάνε φθηνά μπρελόκ και μαγνητάκια για το ψυγείο, ούτε εστιάτορες που σε φωνάζουν για γύρο... Η μόνη παροχή αναψυκτικών σε ολόκληρο το νησί είναι ένα αυτόματο μηχάνημα με νερό», αναφέρει.
«Ό,τι της λείπει σε ανέσεις, η Δήλος το αναπληρώνει σε θαύμα», προσθέτει.
Χρονολογούμενη από τον 3ο αιώνα π.Χ., η Δήλος υπήρξε κάποτε η καρδιά της αρχαίας Ελλάδας, καθώς σύμφωνα με τον ποιητή Όμηρο θεωρείται τόπος γέννησης του θεού Απόλλωνα και της θεάς Άρτεμις. Ήταν σημαντικό θρησκευτικό κέντρο της αρχαιότητας και αργότερα εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό λιμάνι υπό ρωμαϊκή κυριαρχία, φιλοξενώντας βασικά εμπορικά δρομολόγια, προτού εγκαταλειφθεί έπειτα από επιθέσεις εχθρών της Ρώμης το 88 και το 69 π.Χ.
«Κοντά εκεί, μέτρησα τα ερείπια τεσσάρων αγαλμάτων λιονταριών που δέσποζαν σε μια όχθη κοντά στη θάλασσα, δίπλα σε εξέδρες όπου κάποτε υπήρχαν ιερά αφιερωμένα στον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Η ήρεμη σιωπή του νησιού έκανε εύκολο να τα φανταστεί κανείς να βρυχώνται. Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι υπήρχαν κάποτε 16 αγάλματα ευρασιατικών λιονταριών, τοποθετημένα εκεί για να φυλάνε τον ιερό χώρο.
Θαυμάσαμε καλοδιατηρημένα μωσαϊκά δάπεδα και επιβλητικούς μαρμάρινους κίονες που περιέβαλλαν περίτεχνες αυλές, λες και ο ιδιοκτήτης είχε απλώς βγει για μεσημεριανό, αποτυπώνοντας τον πλούτο που πρέπει να είχε προσελκύσει αυτό το ακμάζον εμπορικό λιμάνι.
Στο κέντρο του νησιού, διακρίναμε τις πέτρινες θέσεις του Αρχαίου Θεάτρου της Δήλου, με χωρητικότητα 6.000 ατόμων», αναφέρει.
«Πολλά από τα αγάλματα και τα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν έχουν μεταφερθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Δήλου στο νησί, όπου ανακάλυψα περισσότερα υπολείμματα από τα λιοντάρια και ακόμη μια αρχαία ελληνική τοιχογραφία που απεικόνιζε έναν αγώνα πυγμαχίας, η οποία χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. Ο ξεναγός μας είπε ότι πιστεύεται πως στη Δήλο υπάρχουν ακόμα χιλιάδες χρόνια ιστορίας κρυμμένα, καθώς μεγάλο μέρος του νησιού δεν έχει ακόμη ανασκαφεί», τονίζει ο δημοσιογράφος στη συνέχεια.