Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ, αλλά πάντα είχε στην καρδιά της την Ελλάδα. Σαν γνήσιο «ελληνοαμερικανάκι» όπως μας είπε, είχε τρέλα με την Ελλάδα και την Κρήτη και ανέφερε τη χώρα μας πάντα και παντού. Από την Ουάσιγκτον, τώρα βρίσκεται στα Χανιά, φτιάχνει το δικό της κρασί στο οικογενειακό οινοποιείο και δημιουργεί μοναδικά κεραμικά.
Μετά τις σπουδές της και αφού εργάστηκε για λίγα χρόνια σε μια δουλειά «με καλά λεφτά και προοπτικές, όπου όμως σε πλήρωναν, για να σου πάρουν την ψυχή» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο να παρατήσει τη «στρωμένη» καριέρα της και να έρθει για λίγο στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κρήτη, για να αναδιοργανωθεί και να δει τι θα κάνει με τη ζωή της.
Αυτό το λίγο, έγινε τελικά 14 χρόνια, μέσα στα οποία γνώρισε τον άνδρα της ζωής της και απέκτησε 2 παιδιά. Πλέον, έχει αναλάβει τα ηνία του οινοποιείου της οικογένειάς της στον Βατόλακκο Χανίων, με τη στήριξη πάντα του Σουηδο-Πέρση συζύγου της και του πατέρα της, ο οποίος βοηθά με κάθε τρόπο, έστω και από απόσταση, καθώς βρίσκεται στις ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα, η Αλεξάνδρα, που είναι και καλλιτέχνις, ξεκίνησε να ασχολείται εντελώς τυχαία με την κεραμική στο νησί και έχει πλέον το δικό της brand, με έργα που δημιουργεί η ίδια. Στα έργα της, μπορεί να δει κανείς λέξεις που προκαλούν απορία, όπως «Δημόσιο» και «Υποθηκοφυλακείο». Πρόκειται για λέξεις που συνδέονται με τις πρώτες εμπειρίες της στην Ελλάδα και της έκαναν εντύπωση. Οι περισσότερες από αυτές συνδέονται με κάποια αστεία ιστορία, σαν αυτές που μας περιγράφει παρακάτω. «Δεν καταλάβαινα τι είναι το Δημόσιο και για ποιο λόγο οι νέοι είχαν όνειρο να δουλέψουν σε αυτό», μας λέει χαρακτηριστικά.
Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα. Η προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα, ήταν λίγο… ανώμαλη. Μπορεί η Αλεξάνδρα να ερχόταν κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα για διακοπές, αλλά όπως σημειώνει, αλλιώς είναι να ζεις τη χώρα το καλοκαίρι -ειδικά σε κάποιο νησί – και αλλιώς καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η αλλαγή από τον έναν τρόπο ζωής στον άλλο, ήταν μεγάλη.
Άλλοτε συναντούσε μεγαλύτερα προβλήματα, κι άλλοτε μικρότερα, που είχαν να κάνουν είτε με την καθημερινότητα και τη συμπεριφορά του κόσμου, είτε με τη γραφειοκρατία του ελληνικού Δημοσίου. Πάντοτε όμως τα αντιμετώπιζε -και συνεχίζει να τα αντιμετωπίζει - με χιούμορ, χαμόγελο, αισιοδοξία και καλή διάθεση, χαρακτηριστικά που διαπίστωσα κι εγώ πως διαθέτει, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας.
Μάλιστα, μου ζήτησε να μιλήσουμε στον ενικό, γιατί όπως μου εξήγησε «Στην Αμερική δεν έχουμε ενικό και πληθυντικό και ο πληθυντικός μου κάνει ότι απομακρύνει πολύ τον άλλο και με αγχώνει. Μου φαίνεται τόσο επίσημο. Έκανα χρόνια να τον μάθω. Στην αρχή δεν μιλούσα στον πληθυντικό επειδή το ξεχνούσα, και έβλεπα κάποιοι πιο μεγάλοι άνθρωποι να με κοιτάνε περίεργα και έλεγα "ουπς, έκανα λάθος"».
Η Αλεξάνδρα μας ξεναγεί στον γεμάτο χρώματα και γεύσεις κόσμο της. Μιλά με τόσο ενθουσιασμό, όρεξη και αγάπη για την Ελλάδα και την ιδιαίτερη πατρίδα της, που σου μεταδίδει τα συναισθήματά της, ακόμα και μέσα από το τηλέφωνο. Νιώθεις τη ζεστασιά και το μεράκι με το οποίο τρέχει τις επιχειρήσεις της, καθώς και την αγνή αγάπη που έχουν για την Ελλάδα, οι Έλληνες του εξωτερικού.
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στις ΗΠΑ, αλλά ζείτε και εργάζεστε πλέον στην Ελλάδα. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ουάσιγκτον και μετά σπούδασα στη Νέα Υόρκη για τέσσερα χρόνια. Στη συνέχεια ξεκίνησα να δουλεύω εκεί στον τομέα του μάρκετινγκ με ακίνητα για άλλα δύο χρόνια περίπου, είχα δηλαδή μια πάρα πολύ καλή δουλειά στα πρότυπα της Αμερικής. Ήταν μια πολύ καλή δουλειά, είχε προοπτικές εξέλιξης, αλλά ήταν μια πάρα πολύ έντονη δουλειά, πολύ σκληρή, με την έννοια ότι σου δίνανε πολλά χρήματα για να σου πάρουν την ψυχή. Έτσι το έβλεπα εγώ. Γιατί ήσουν εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, με πολύ μεγάλα project που διαχειριζόμουν σε μια πολύ μικρή ηλικία... Και είχα μια μάνατζερ, η οποία έφυγε γιατί ήταν έγκυος και δεν την αντικατέστησαν, οπότε υπήρξε πολλή πίεση γενικά. Κι ενώ μου έμαθε απίστευτα πράγματα κι έχω ακόμα μια πολύ ωραία επικοινωνία με όλους, ήθελα λίγο το κάτι διαφορετικό. Ξυπνούσα κι έλεγα ότι είμαι σε έναν κόσμο μπεζ κι εγώ ήθελα να βάλω λίγο χρώμα στη ζωή μου. Οπότε είπα θα πάω στην Ελλάδα - που πάντα είχα μια αγάπη για την Κρήτη και πάντα ήθελα να το δοκιμάσω - για λίγο και μετά θα γυρνούσα. Αυτό το λίγο έγινε 14 χρόνια και δύο παιδιά…
Κάθε χρόνο ερχόμουν για διακοπές. Νόμιζα ότι την είχα ζήσει αρκετά, ωστόσο έκανα λάθος.. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ πιο διαφορετικό όταν ζεις σε μια χώρα για καλοκαίρι.. Βασικά όχι σε μία χώρα.. στην Ελλάδα συγκεκριμένα, που το καλοκαίρι είναι πάρα πολύ διαφορετική απ' την Ελλάδα του χειμώνα. Και ειδικά αν ζεις σε ένα νησί. Αλλάζουν τα πάντα, αλλάζουν και τα φαγητά, δεν το είχα σκεφτεί, ήταν ένα σοκ από κάθε άποψη. Δεν έχεις τι να κάνεις, κλείνουν όλα.. Δεν έχει παγωτό το χειμώνα.. (σσ γελάει). Αυτό είναι πολύ περίεργο για κάποιον που δεν έχει συνηθίσει όλο αυτό. Αυτό με το παγωτό, το ανακαλύψαμε όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί, την κόρη μου. Ήθελα τόσο πολύ παγωτό και δεν μπορούσα να βρω πουθενά. Και μου έκανε εντύπωση γιατί εδώ το χειμώνα δεν έχει τόσο κρύο, όπως για παράδειγμα στην Ουάσιγκτον ή τη Νέα Υόρκη, που είναι αλλιώς.
Όταν πρέπει να ασχοληθείς με υπηρεσίες και πρέπει να κάνεις δουλειές, αυτή είναι μια Ελλάδα που κανείς δεν την ξέρει, εννοώ όσοι έρχονται για διακοπές. Κι όσοι π.χ. θέλουν να χτίσουν ένα σπίτι εδώ, (όπως πολλοί Ελληνοαμερικάνοι και ξένοι) έρχονται σε επαφή με μια νοοτροπία διαφορετική. Ένα σύστημα διαφορετικό, λίγο δύσκολο. Πράγματα κάνουν χρόνια να τελειώνουν, δηλαδή αν έχεις συνηθίσει κάπως αλλιώς, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η καλύτερη χώρα στη Γη, πραγματικά το πιστεύω αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να μην είμαστε νο 1 με όλα αυτά που έχουμε. Την ομορφιά, την ιστορία… Η Ελλάδα έχει τα πάντα. Αν κοιτάς έξω, όπου και να είσαι, βόρεια, νότια, υπάρχει μια ομορφιά την οποία σπάνια θα βρεις σε άλλες χώρες…
Ήταν εύκολη η απόφαση να έρθετε εδώ και να κάνετε ουσιαστικά στροφή στην καριέρα και τη ζωή σας; Το έχετε μετανιώσει;
Ήταν πολύ εύκολο, γιατί όταν είσαι 23 ετών, το βλέπεις σαν περιπέτεια και μετά μου άρεσε πάρα πολύ. Εγώ ήρθα για έναν χρόνο, δεν είχα σκοπό να μείνω, σε καμία περίπτωση. Οπότε ήρθα για ένα ή δύο χρόνια για να βρω τον εαυτό μου και να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου και είχα σκοπό να επιστρέψω, να κάνω μάστερ και να συνεχίσω τη ζωή μου στην Αμερική. Οπότε με αυτή την έννοια, ήταν εύκολο. Μου άρεσε ο τρόπος ζωής και ίσως επειδή μου λέγανε όλοι ότι δε θα τα καταφέρεις και από τις δύο πλευρές, και οι φίλοι μου στην Αμερική και οι γνωστοί μου εδώ, ίσως αυτό με έκανε να θέλω να το παλέψω πολύ. Δεν μετανιώνω, είμαι πολύ χαρούμενη και ικανοποιημένη με τη ζωή μου. Και με τα καλά της και με τα άσχημα της, με όλα.
Δυσκολευτήκατε να προσαρμοστείτε στην ελληνική πραγματικότητα;
Ήταν πολύ δύσκολο και θα έλεγα ότι ακόμα και σήμερα προσαρμόζομαι. Ακόμα και μετά από 14 χρόνια που είμαι εδώ. Δεν είναι κάτι το οποίο είναι αυτονόητο. Βέβαια τώρα νιώθω μια άνεση και όλα καλά, αλλά ήθελα πολύ καιρό να καταλάβω τι σημαίνει αυτή η νοοτροπία και πώς να τη χειριστώ εγώ και για 'μένα και για την επιχείρησή μου κτλ. Οπότε ήταν πολύ δύσκολο θα 'λεγα. Είμαι και στην Κρήτη, που εδώ υπάρχει μια άλλη νοοτροπία, πολύ διαφορετική από αυτή που μεγάλωσε στο εξωτερικό, οπότε ναι, θα έλεγα ότι ακόμα κάποια πράγματα με δυσκολεύουν.
Τι έχετε σπουδάσει και πώς οι σπουδές σας συνδέονται με τις επιχειρήσεις σας;
Σπούδασα Τέχνη, Ελληνισμό, και Επιχειρήσεις. Δηλαδή πήγα σε ένα Πανεπιστήμιο που έχει μια Σχολή, η οποία λέγεται Gallatin School of Individualized Study. Είναι μέσα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, το οποίο είναι τεράστιο, αλλά είναι η πιο μικρή σχολή, δηλαδή δέχονται 150 άτομα τον χρόνο. Ήθελα Τέχνη για εμένα, Επιχειρήσεις για τους γονείς μου και κάπου εκεί γνώρισα μια καθηγήτρια Ελληνίδα, που μου άλλαξε τη ζωή. Είναι απίστευτη. Παρακολουθούσα όλα της τα μαθήματα και σιγά-σιγά σπούδασα Modern Greek History. Η εργασία μου στο τέλος για το πτυχίο, είχε τίτλο «My Fat Big Greek Identity: The Burden of Ancient Greece on Modern Greeks», πώς δηλαδή κουβαλούν οι Έλληνες του σήμερα, όλη αυτή την αρχαία ιστορία και γιατί δεν αναγνωρίζουμε τους σημερινούς Έλληνες. Οπότε έκανα ένα mix από όλα αυτά, και μετά είχα σκοπό είτε να πάω για αρχιτεκτονική, ή για interior design, ή για industrial design, ή για τέχνη… κάτι τέτοιο, κάτι ήθελα να κάνω και απλά «κόλλησα» στην Ελλάδα. Πάντα ήθελα να βάλω την τέχνη μέσα στη ζωή μου, οπότε μέσω του οινοποιείου τώρα, τη βάζω στις ετικέτες, στα κεραμικά, κι όλο αυτό είναι όνειρο ζωής με τα κεραμικά και με την τέχνη που κάνω. Αν έρθει κανείς εδώ, το καταλαβαίνει ότι η τέχνη βρίσκεται παντού. Έχει και ένα εστιατόριο ο άνδρας μου (το Salis) και το έχω βάψει όλο. Δηλαδή προσπαθώ να βγάλω το καλλιτεχνικό οπουδήποτε, εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο.
Πώς ασχοληθήκατε με την κεραμική; Από τι εμπνέεστε; Έχει επηρεάσει η Ελλάδα και η Κρήτη τα έργα σας;
Αυτό με την κεραμική, ήταν λίγο τυχαίο. Το 2012 έψαχνα κεραμίστα για να μου φτιάξει ένα μπουκαλάκι κι ένα βαζάκι για λάδι και αλάτι που βγάζω στο οινοποιείο. Κι επειδή ήμασταν μέσα στην κρίση, ήθελα να στηρίξω μικρές εταιρείες ντόπιες. Τον βρήκα και άρχισε να μου φτιάχνει τα βάζα αυτά και τα μπουκάλια. Πήγαινα εκεί -πάντα σε ό,τι έχει να κάνει με την τέχνη ασχολούμαι λίγο περισσότερο - και του λέω “μπορείς να μου φτιάξεις κάποια πράγματα να τα ζωγραφίσω;” Και σιγά - σιγά άρχισα να φτιάχνω για τους φίλους μου, για μένα.. και μετά είπα “οκ, ας γίνει αυτό κάτι λίγο πιο σοβαρό”. Κι έτσι ξεκίνησα… Είναι κεραμικά που τα ζωγραφίζω εγώ, είναι διάφορα σχέδια. Το brand είναι το όνομά μου (Alexandra Manousakis).
Η Κρήτη και η Ελλάδα με εμπνέουν πάρα πολύ! Από μικρή, είχα τρέλα με την Κρήτη και την Ελλάδα. Κάθε project μου, είχε θέμα την Ελλάδα. Το οινοποιείο στην αρχή ήταν σε μια διαφορετική φάση και έπρεπε να τα τρέξω όλα εγώ. Δεν είχαμε γραφείο καν. Οπότε τα έστηνα όλα εγώ, σε μία χώρα και ένα σύστημα που δεν ήξερα τίποτα και θυμάμαι μου λέγανε “θα πας στο υποθηκοφυλάκειο”. Και έλεγα “πού θα πάω;”. Και μετά μου λέει ένας άλλος “α ναι, το υποθηκοφυλακείο”. Κι εγώ αναρωτιόμουν, “τώρα αυτό είναι άλλο;”. Γι' αυτό σε κάποια μπολ θα δείτε τη λέξη με δύο τόνους. Για κάποιον που είναι από εδώ, σίγουρα θα καταλάβει τι του λέει ο άλλος. Εγώ για μισή μέρα σκεφτόμουν πού να πάω, είχα μπερδευτεί και γιατί το είπε έτσι αυτός και γιατί το είπε έτσι ο άλλος. Έχω πάρα πολλές λέξεις που έχω βάλει στα κεραμικά. Έχω γράψει παντού τη λέξη «Δημόσιο», για κάθε εμπειρία στο Δημόσιο, που κάποιες έχουν πλάκα και άλλες όχι και τόσο.. Επίσης, η λέξη «φτου» πάντα μου άρεσε, σαν κόνσεπτ, σαν λέξη, οπότε την έβαζα κι αυτή πολύ για ένα διάστημα. Τώρα βάζω ταυράκια παντού, που είναι το σύμβολο της Κρήτης. Δεν το κάνω τόσο επίτηδες, αλλά θα έλεγα ότι η Κρήτη, συνέχεια βγαίνει στα έργα μου.
Πού μπορεί κανείς να βρει τα έργα σας;
Τώρα θα ανοίξω κάτι σαν πολυχώρο. Δηλαδή, θα υπάρχει ατελιέ με πίνακες, θα είναι το μαγαζί με τα κεραμικά, και θα είναι και μπιστρό με τα κρασιά και με διάφορες γεύσεις. Πιστεύω να ανοίξουμε τον επόμενο μήνα. Στο μεταξύ υπάρχει ένα μικρό μαγαζάκι με τα κεραμικά. Αυτό ήταν σαν ένα πείραμα, ήμουν 7 μηνών έγκυος όταν το άνοιξα, ήταν λίγο τρελό όλο αυτό που έγινε, αλλά έγινε και ήταν το βήμα που χρειάστηκε για να ανοίξει αυτό που ήθελα να κάνω. Στην Αθήνα μπορείτε να τα βρείτε στο Third Place. Και φυσικά υπάρχει και το σάιτ μου www.alexandramanousakis.com , όπου μπορείτε να τα δείτε όλα.
Η Τέχνη και το κρασί, συνδέονται με κάποιον τρόπο; Έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους ή είναι δύο τελείως ξεχωριστοί κόσμοι;
Συνδυάζονται απολύτως. Το κρασί είναι τέχνη. Μπορεί να ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά είναι κάτι που το δημιουργείς, κάτι το οποίο έχει πάθος, έχει πολλή δουλειά πίσω από αυτό. Είναι ένα προϊόν το οποίο, ο άλλος το απολαμβάνει και μπαίνει μέσα στο σώμα του. Κάτι που είναι απίστευτο αν το σκεφτείς. Είναι μία τέχνη που μπορείς να καταναλώσεις. Και όλη η τέχνη, είναι αυτές οι γεύσεις που βγαίνουν στο στόμα. Νομίζω ότι πέραν από όλο αυτό, οι άνθρωποι που απολαμβάνουν το κρασί, απολαμβάνουν και την Τέχνη, με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή, έχουν τον ίδιο τρόπο να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους. Γι' αυτό πιστεύω ότι συνδέονται τόσο πολύ.
Τι πιστεύετε για τα ελληνικά κρασιά; Στέκονται επάξια στην αγορά του εξωτερικού;
Πολύ άνετα. Απλά δυστυχώς, η χώρα μας δεν το έχει τόσο στο μάρκετινγκ. Όμως τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει αλλάξει όλο το τοπίο γύρω από το κρασί. Επίσης, έχει έρθει μια καινούρια γενιά και βελτιώνει τον χώρο, είτε μιλάμε για οινολογία, αμπελουργία, είτε για το μάρκετινγκ και την προώθηση. Οπότε εδώ και μερικά χρόνια, νομίζω ότι συμβαίνει μια αναγέννηση στον χώρο του κρασιού και μια αναγέννηση γενικά στην Ελλάδα. Θα έλεγα ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και στον χώρο του design στην Ελλάδα. Επειδή περάσαμε την κρίση και επειδή τα πράγματα φαίνονται λίγο πιο αισιόδοξα, νομίζω γίνεται κάτι σαν μια αναγέννηση. Η προσωπική μου φιλοσοφία, είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εκεί που πρέπει, επειδή δεν πέρασε Αναγέννηση τότε, όπως οι άλλες χώρες στην Ευρώπη. Και επειδή δεν έγινε αυτό, γι' αυτό η Ελλάδα έμεινε λίγο στάσιμη ή ίσως πήγε πίσω.
Έχετε κάποιο αγαπημένο κρασί;
Είμαι πολύ του ροζέ και το πιο αγαπημένο μου γενικά, είναι από ένα κτήμα που λέγεται Domaine Tempier από το Bandol στη Γαλλία, είναι απίστευτο, συναρπαστικό κρασί. Από τα δικά μας είναι το Nostos Pink.
Η πανδημία του κορωνοϊού και η καραντίνα πώς επηρέασε τις επιχειρήσεις σας;
Το καινούριο μαγαζί υπάρχει επειδή υπήρξε η καραντίνα. Επειδή δηλαδή είχαμε λίγο χρόνο να κάνουμε zoom out και να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να γίνει κι αυτό. Όταν μιλούσα με τους φίλους μου στις ΗΠΑ, η κατάσταση ήταν τραγική. Εμείς ζούσαμε σε έναν παράδεισο. Δεν είχε έρθει καν ο κορωνοϊός εδώ. Όμως, το οινοποιείο επηρεάστηκε πάρα πολύ. Οι πωλήσεις σταματήσανε, η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, αλλά ευτυχώς για εμάς, το κρασί που φτιάχνουμε είναι προς παλαίωση, ενώ είναι άλλα οινοποιεία που έπρεπε να αδειάσουν δεξαμενές. Ραγίζει η καρδιά σου να ακούς κάτι τέτοιο, γιατί πραγματικά είναι πληγές που δεν ξέρεις αν θα επιβιώσεις ή όχι. Ευτυχώς τώρα τα πράγματα πάνε καλύτερα. Το εστιατόριο του συζύγου μου έκλεισε εκείνη την περίοδο και η κατάσταση ήταν δύσκολη, αλλά επειδή το κράτος βοήθησε, ήταν οκ η κατάσταση.
Έχετε δημιουργήσει τη διαδικτυακή εκστρατεία #RespectLife (respectlife.gr), για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα στις πόλεις της Ελλάδας. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό;
Από μικρή από το Λύκειο πήγαινα εθελοντικά σε σχολεία για άτομα με ειδικές ανάγκες, και πάντα μου φαινόταν τραγική η κατάσταση. Κι επειδή έχω μια υπερβολική ευαισθησία σε όλο αυτό, πάντα ήθελα να βοηθάω. Αυτό ξεκίνησε επειδή έχω μια αδελφή που είναι ανάπηρη και μένει στην Αμερική. Είχε έρθει για τον γάμο μου το 2015 στα Χανιά και αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα. Είπα ότι κάτι θέλω να γίνει, και έτσι πήγα στον σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη και του ζήτησα να με βοηθήσει με αυτό το πρότζεκτ. Κι έτσι καταλήξαμε στο σενάριο του «My Brother». Έκανα δυο χρόνια να μαζέψω τα χρήματα για να γίνει αυτό το βίντεο. Η ανταπόκριση ήταν μεγαλύτερη από ό,τι περίμενα. Είχε 9 εκατομμύρια views σε τρεις μέρες. Δεν το περίμενα. Εγώ ήθελα απλά να ξυπνήσω τα Χανιά. Ήθελα να έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Είναι ένα life project, δεν είναι κάτι που τελειώνει, συνεχίζει και για μένα είναι κάτι πολύ σημαντικό να αλλάξει αυτή η νοοτροπία γύρω από τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ένα βίντεο δε θα αλλάξει όλη τη νοοτροπία της Ελλάδας, αλλά τουλάχιστον ήταν κάτι που άνοιξε τη συζήτηση και άρχισε να γίνεται κάτι. Αυτός και ήταν και ο σκοπός.
Κοιτάζοντας πίσω, τελικά ποιος τρόπος ζωής θεωρείτε ότι σας ταιριάζει καλύτερα; Αυτός στις ΗΠΑ ή εδώ;
Αυτό που ζω εδώ. Δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται τις αλλαγές. Βασικά, αν δεν μου αρέσει κάτι το αλλάζω. Έχω πολύ πείσμα. Ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα είναι φανταστικός. Για τα παιδιά μου, είναι ο καλύτερος, δεν θα πήγαινα να μεγαλώσουν στην Αμερική. Είσαι σε μια κοινωνία εδώ, που όλοι αγαπάνε τα παιδιά σου, σαν να είναι δικά τους. Αυτό δεν υπάρχει στην Αμερική. Ωστόσο, και τα δύο μέρη, έχουν και τα θετικά και τα αρνητικά τους. Είναι πολύ καλά εδώ. Και στον σύζυγό μου του αρέσει. Μετά από τόσα χρόνια γίνεσαι ένα με τον τόπο όπου βρίσκεσαι. Ειδικά για εμένα που έχω δυνατές ρίζες εδώ, είναι η ζωή μας.
