Και όμως, το μαγικό αυτό τετράτροχο κυκλοφορούσε κάποτε στους κάθε άλλο παρά πολυσύχναστους δρόμους. Όταν η λέξη «αυτοκίνητο» ακουγόταν ελιτίστικη, λέξη των πλουσίων.
Είχε μόνο δύο ταχύτητες (και όπισθεν), που άλλαζαν με… πεντάλ. Δεν είχε ηλεκτρικά φώτα αλλά δύο φανάρια που τα άναβες με φυτίλι και παραφινέλαιο, σαν καντηλάκια. Και με δυσκολία, ο σχεδόν τρίλιτρος κινητήρας του έφτανε την ιλιγγιώδη τελική των… 60 χιλιομέτρων.
Alimos Classic Car Sunday
Την Κυριακή, το σπάνιο αυτό μοντέλο θα «κάθεται» πλάι σε μια Ferrari Italia των 200,000 ευρώ και των 200+ χιλιομέτρων. Με τέτοιο τρόπο, στο Alimos Classic Car Sunday βάζουμε μιαν ακόμη γέφυρα στο απύθμενο χάος της ιστορίας, συνδέοντας σε μια ανυπέρβλητης αισθητικής και τεχνικής αξίας έκθεση τα ασύνδετα με ένα κοινό πάθος των ανθρώπων: το αυτοκίνητο.
Ένα μοναδικό υπερθέαμα κλασικών αυτοκινήτων
Για όσους δεν ξέρουν (και δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν) αυτό το πάθος το είχα από παιδί, περιμένοντας με αγωνία τα 18α γενέθλιά μου, για να πάρω στα χέρια μου το πολυπόθητο «δίπλωμα» οδήγησης. Το πρώτο που έκανα, ήταν να νοικιάσω ένα γκρίζο «Όπελ», το δεύτερο να το γεμίσω με τους κολλητούς μου, το τρίτο να το τρακάρω. Ήταν περισσότερο γδάρσιμο παρά κανονικό τρακάρισμα, αλλά μου έμαθε τον πρώτο βασικό κανόνα της οδήγησης: να προσέχω.
Αργότερα, ρεπόρτερ της «Μεσημβρινής,» έτρεχα σε ράλλι κι έγραφα για ράλλι, αλλά (όπως με ειρωνεύονταν οι συναγωνιστές μου) πάντα… πρόσεχα. Το πάθος μου για αυτοκίνητο έγινε εβδομαδιαία σελίδα (που, χρόνια μετά, την παρέδωσα στον Κώστα Καββαθά) έγινε «Ράλλι Αντίκα,» έγινε «Κυνήγι Θησαυρού» με αυτοκίνητα. Πήγαινα από τη Μόντζα στο Watkins Glenn και από το «Ακρόπολις» στο Μόντε Κάρλο. Με κίνητρο το κοινό μας πάθος, το αγωνιστικό αυτοκίνητο, γνώρισα τον Αλέξανδρο Ωνάση και τον τότε νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο κι έκανα παρέα με τους παγκόσμιους θρύλους του βολάν. Πιτσιρίκα έμαθα την κόρη μου να οδηγεί και, σε κάποια αλάνα της Αναβύσσου, έμαθα και τα παιδιά της να οδηγούν.
Δεκαετίες στο τιμόνι και με εξαίρεση ένα θεαματικό αλλά όχι θανατηφόρο ατύχημα στην τότε «σκοτώστρα» εθνική οδό, τη μέρα που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, κατέστρεψα τελείως μια Citroen DS που (εποχές χωρίς ζώνη ασφαλείας) με την καταστροφή της έσωσε τις ζωές μας, τη δική μου και του συνεπιβάτη μου και συναδέλφου δημοσιογράφου Ανδρόνικου Μαρκάκη. Από τότε η DS, κακώς επονομαζόμενη «βάτραχος» στην Ελλάδα, αποτέλεσε το ιδανικό μου αυτοκίνητο που δεν το ξεπέρασαν ποτέ σε στοργή, αργότερα, τα Ro80, το Saab ή το Sunbeam Alpine που απέκτησα.
200 ιστορικά, κλασικά αυτοκίνητα στον Αλιμο
Και την Κυριακή, με τη θερμή φιλοξενία του Αλίμου και του δημάρχου του, του θαυμάσιου Ανδρέα Κονδύλη, γίνεται η έκτη φιέστα ιστορίας, η μεγαλύτερη εκδήλωση που συγκεντρώνει όλες τις καλές Λέσχες σε μισό χιλιόμετρο παραλιακού πεζόδρομου και αφηγείται ξανά την ιστορία σε ένα πολύχρωμο μιούζικαλ όπου οι νότες είναι βρυχηθμοί αθάνατων μοτέρ, σε ντο ματζόρε από τις ανάσες χρωμιωμένων “Weber. ”
Πάνω από 200 αυτοκίνητα που έχουν ψυχή (αυτό άλλωστε πραγματεύεται και το φιλμ Anima Ex Machina που έκανα φέτος) και κουβάλησαν νέα παιδιά πριν παντρευτούν και κάνουν παιδιά, που κι εκείνα έκαναν παιδιά κι όλες αυτές οι ψυχές μεταφέρονταν με το ίδιο αυτοκίνητο. Το συγκινητικό είναι πως, με εξαίρεση τα πραγματικά ιστορικά προπολεμικά, που είναι δυσκίνητα και «μη μου άπτου» πολλοί εξηντάρηδες οδηγούν ακόμη το νεανικό τους απόκτημα, κι ας είναι ένα ταπεινό Oπελάκι, ένας Σκαραβαίος ή το δημοφιλές θηρίο 2CV της Σιτροέν.
Όμως, στο φετινό ACCS VI, με πρωταγωνιστές πάνω από 200 τέτοια ιστορικά και κλασικά αυτοκίνητα, νιώσαμε επιτακτική την ανάγκη να διακοσμήσουμε το “γρασίδι” (τόπο συγκέντρωσης ιδιαίτερων τροχοφόρων) του πεζόδρομου, με δυο εξίσου ιδιαίτερα γεγονότα (happenings, στη γλώσσα μας) με εκθέματα δηλαδή που δεν έχει δει ο μέσος Ελληνας ούτε καν σε φωτογραφία.
1908 το πρώτο αυτοκίνητο ελληνικής κατασκευής
Δημιουργήσαμε έτσι το Made Βy Greeks, ένα κεντρικό αφιέρωμα στη μοναδικότητα της ελληνικής εφευρετικότητας. Βρήκαμε, στα χέρια του αρχιτέκτονα Νίκου Θεολόγου, το ιστορικά πρώτο αυτοκίνητο ελληνικής κατασκευής που έφτιαξε το 1908 ο μηχανικός παππούς του, επίσης Νίκος Θεολόγος. Και μόνο να το βλέπεις (έστω και αν του λείπουν μηχανικά μέρη) νιώθεις τρυφερότητα και συγκίνηση.
Ο σημερινός Νίκος Θεολόγος θυμάται: «Οι ιστορικοί λένε ότι το 1908 που κυκλοφόρησε το αυτοκίνητο, υπήρχαν στην Ελλάδα περίπου 35 αυτοκίνητα και φυσικά όλα εισαγωγής. Ο παππούς μου είχε ένα αξιοπρεπές εργαστήριο με τόρνους, τροχούς, στράντζες και άλλα εργαλεία και αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν η εφευρετικότητα. Αρκεί να σημειωθεί ότι έφτιαχνε μέχρι γρανάζια. Είχε φτιάξει μια μηχανή η οποία έμοιαζε με μικρή ατμομηχανή τρένου με σκοπό να κάνει αυτοκίνητο που θα μπορεί να κινείται με νερό! Όλα αυτά (εργαλεία, κάποιες μηχανές, εξαρτήματα σκελετούς κλπ) όταν πέθανε ο παππούς μου μπούκαραν οι ρομά και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Το αμάξι ευτυχώς σώθηκε γιατί λίγες μέρες πριν είχε πέσει ένα στέγαστρο από μια κακοκαιρία και το είχε πλακώσει!»
Το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκίνητου, που μας τιμά πάντα με την παρουσία του, μας δάνεισε (για να φιλοξενηθεί από τη ΔΕΗ Blue που στηρίζει, χρόνια τώρα, την εκδήλωση) ένα Enfield 8000 του 1973, το διεθνώς πρώτο ελληνικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, έμπνευση του Γιάννη Γουλανδρή, κατασκευασμένο στο Νεώριο της Σύρου. Ήταν η δεκαετία του 1970 και το Enfield 8000 φιλοδοξούσε να γίνει η λύση στην πετρελαϊκή κρίση του 1973. Επίσης απο το Μουσείο, έχουμε τη θρυλική Bugatti του 1930.
Και, στα σύγχρονα αυτοκινούμενα, φιλοξενούμε το υπεραυτοκίνητο Ρ3 του οραματιστή και φίλου Δημήτρη Κορρέ και τα Κ2 της Στέλλας και του Παύλου Κεραμπός που κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους. Το ζεύγος Κεραμπός κάνει αξιόλογες πωλήσεις εδώ και αλλού.
O δε Κορρές έχει ένα σταθερό following από την εποχή που ήταν διάσημος ορειβάτης και αναρριχητής. Η αφοσίωσή του στην αυτοκίνηση, απαιτούσε πολλές προσωπικές και οικονομικές θυσίες. Όπως λέει ο ίδιος «Συνολικά σχεδιάστηκαν πολλές χιλιάδες πρωτότυπα εξαρτήματα. Κατασκευάστηκαν επίσης πολλές χιλιάδες από αυτά που σχεδιάστηκαν, ενώ εκατοντάδες καταστράφηκαν σε δοκιμές.» Έτσι δημιουργήθηκε το Ρ3 που θα δουν από κοντά οι επισκέπτες μας, αλλά και το P4 που είναι έτοιμο και έρχεται από την Αμερική όπου έγιναν οι τελευταίες βελτιώσεις.
Από την ιστορία ανασύραμε και το θρυλικό Pony της Citroen, κι αυτό ελληνικής έμπνευσης και κατασκευής. Παράλληλα, στον ίδιο χώρο, πολλά περήφανα 2CV (το αριστουργηματικό δυο ίππων άτι της Citroen) θα απολαύσουν τη δικαιολογημένη βράβευσή τους ως «τιμώμενο αυτοκίνητο.» Όσοι οδήγησαν και εκείνοι που οδηγούν ακόμη 2CV καταλαβαίνουν γιατί ο Κορρές, σχεδιάζοντας το Ρ3 του, προσπάθησε να του δώσει τη συμπεριφορά του 2CV στο χώμα και του Mini Cooper στην άσφαλτο.
Αυτά που έκανε και κάνει το 2CV με τους δυο ίππους του, δεν τα καταφέρνουν σημερινά αυτοκίνητα. Με όλα τούτα, χωρίς να βροντοφωνάζουμε και να καμαρώνουμε, τιμούμε την ιστορία του τόπου. Ο δήμαρχός μας, ο Ανδρέας Κονδύλης, στην πρόσφατη ανακοίνωση Τύπου, αναφέρθηκε στο ACCS και, σεμνά και χωρίς τυμπανοκρουσίες, στην πολιτιστική του αξία, εξηγώντας ότι πολιτισμός δεν είναι μόνο τα κλασικά μας αρχαία αλλά κάθε στοιχείο που συντέλεσε – και συντελεί – στη διαμόρφωση της ζωής και της προόδου μας. Σίγουρα, λοιπόν, και το κλασικό αυτοκίνητο γύρω από το οποίο χιλιάδες μύθοι και ιστορίες περιπλέκονται, αποτελεί σημαντικό στοιχείο ιστορίας και πολιτισμού.
Όμως η ιστορική βαρύτητα τόσων πολυτίμων εκθεμάτων, δεν μειώνει την ατμόσφαιρα φιέστας που δίνουν στη μονοήμερη (από τις 13:00 μέχρι τις 18: 30) αυτή «στατική έκθεση» η μουσική του Radiogold.com, οι μυρωδιές από μπέργκερς και χοτ ντογκς α-λα-60s της Volks Bar, εντυπωσιακά παγωτά, μαλλί της γριάς και ποπ κορν.
Μπορεί, δηλαδή, μια οικογένεια με μωρά στο καρότσι, παιδιά και σκυλιά, να το δει σαν εκδρομή στον Μαγιάτικο ήλιο, πλαϊ στη θάλασσα και να βγάλει αμέτρητα σέλφι, να κάνει νέους φίλους και να θαυμάσει από κοντά (χωρίς να αγγίζει) αυτοκίνητα που έχουν τετραπλάσια χρόνια από τους σημερινούς γονείς. Εμένα πάντως μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ο θαυμασμός των μικρών μπροστά στα εντυπωσιακά «κάμπριο» όπως άλλωστε αποτυπώθηκε, με τη βοήθεια του ΑΙ, στο επίσημο πόστερ μας.
Για τους πιο ειδικούς που έρχονται με συγκεκριμένο στόχο τα σπάνια μοντέλα, είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω χειροπιαστά (ο λόγος το λέει) παραδείγματα από τετράτροχες παρουσίες:
Δυναμικές «Κορβέτες» και μια ομάδα από εκθαμβωτικά αμερικάνικα (ανάμεσά τους και η «Κριστίν» Plymouth Fury) σε άμεση γειτνίαση με πέντε πανάκριβα «μελλοντικά κλασικά» που φέρνει ο Πάρης Ηλιάδης από την έκθεσή του: Ferrari 468 Italia, Bentley Bentayga, Ferrari 599, Lamborghini Gallardo και Porsche 996.
Για αυτό, λοιπόν, το μοναδικό υπερθέαμα κλασικών αυτοκινήτων, το μεγαλύτερο της χώρας, συνεργάστηκαν οι φιλικές μας λέσχες Φιλπα, Σισπα, Ορκα, 2CV Citroen, Σδιο (με αξιόλογα στρατιωτικά ιστορικά) Fiat 500, Lancia, Lotus ακόμη και τα ιστορικά της Σάμου αλλά και 17 έξοχα αυτοκίνητα της εταιρίας Ariantique που δημιουργήθηκε για να ενοικιάζει κλασικά σε εκδηλώσεις και ευτυχείς στιγμές και κατέληξε να έχει ένα τέτοιο αξιόλογο στόλο. Και τους επισκέπτες μας, που κάθε χρόνο ξεπερνούν τις 25,000 τους οφείλουμε σε πολλά καλά ραδιόφωνα που παίζουν επί μέρες το πληροφοριακό μας σποτ και κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κοινού τους.
Τιμητική έκπληξη ήταν άλλωστε για μας, το αφιέρωμα της Finos Film στα αυτοκίνητα των ταινιών της, που θα ανεβεί στην ιστοσελίδα της ιστορικής εταιρείας, στις 22 Μαΐου. Συγκινητικό για μένα προσωπικά, αφού όλοι εκείνοι που ή οδηγούν ή οδηγούνται στο σύντομο φιλμ, υπήρξαν καλοί μου φίλοι. Ένα δεύτερο βίντεο της Finos με αγώνες και αγωνιστές, έχει κι εκείνο συναισθηματική για μένα αξία, επειδή… ήμουν εκεί σε όλους τους αγώνες, τις αναβάσεις, τα ράλλι. Πάντως, εκτός από όσους ασχολούνται με ευσυνειδησία και ακρίβεια στην διοργάνωση μιας τέτοιου μεγέθους εκδήλωσης, προστίθενται εταιρίες και ιδιώτες εθελοντές (λαϊκά χαρακτηριζόμενοι ως «δίχως κέρδος κέρατα») που με την προσφορά τους αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες από τις χορδές της ψυχής μας.
Ψυχρή -- για να είναι αντικειμενική -- η διαπίστωση: Γενικά, το ACCS είναι κι ένα καλό παράδειγμα ομαδικής επαγγελματικής συνεργασίας και κοινωνικού αποτελέσματος. Και όσο κι αν ακούγεται καθαρά «τεχνικό,» ενδιαφέρον έχει και το πώς έρχονται και πως φεύγουν όλα αυτά τα ακόμη αυτοκινούμενα, πώς παρατάσσονται πειθαρχικά στον πεζόδρομο και πώς φεύγουν για να ξαναγυρίσουν στην καθημερινότητά τους η στο γκαράζ. Κι εδώ ο ανθρώπινος παράγοντας που δεν έχει ακόμη παραμερίστεί απο το ΑΙ, είναι βασικός πρωταγωνιστής. Οι ιδιοκτήτες τους δεν είναι ζάπλουτοι Έλληνες (σαν τον φανατικό συλλέκτη και φίλο Δημήτρη Μελισσανίδη) και συντηρούν τα κλασικά τους με κόπο, χρόνο, κόστος και μεγάλου μήκους προσωπική εργασία. Έχω τρία τέτοια «αδηφάγα» που δεν παύουν ποτέ να «θέλουν» και καταλαβαίνω τον πόνο τους
Ίδια εύσημα ανήκουν και στις πολλές Λέσχες που με ισχνούς και ελάχιστους πόρους, κάνουν εκδρομές, εκδηλώσεις, ράλλι, αγώνες, εκθέσεις όλο τον χρόνο αποδεικνύοντας ότι το κλασικό αυτοκίνητο στη χώρα μας δεν είναι «στην τύχη» αλλά αποτέλεσμα συνεχιζόμενου πάθους εκείνων που φτιάχνουν τις Λέσχες και τις διατηρούν, χωρίς κρατική ενίσχυση, κρατώντας τον πυρσό (η το μοτέρ) αναμμένο τόσα χρόνια.
Αυτή η Κυριακή είναι όντως «κοντή» (σε χρόνο και απόσταση) γιορτή για το κλασικό αυτοκίνητο και την αναμενόμενη επιτυχία της δεν μπορεί κανείς να την πιστωθεί προσωπικά. Ανήκει σε συνεχώς αυξανόμενο following θαυμαστών του κλασικού και, κυρίως, των καθημερινών ηρώων που δουλεύουν σκληρά για να συντηρήσουν την οικογένεια τους και το… απαιτητικό κλασικό τους.