Ίσως τελικά η σχέση τους να είναι λιγότερο «η έκπληξη της χρονιάς» και περισσότερο μια φυσική εξέλιξη. Ο Τριντό είχε πάντα μέσα του το στοιχείο του θεάματος, η Πέρι είχε πάντα μέσα της μια δόση πολιτικής.
Αν κάποιος έλεγε πριν από λίγους μήνες πως ο Τζάστιν Τριντό, ο πρώην πρωθυπουργός του Καναδά, θα κρατούσε το χέρι της Κέιτι Πέρι βγαίνοντας από το Crazy Horse στο Παρίσι, οι περισσότεροι θα γελούσαν. Κι όμως, η εικόνα υπάρχει, είναι αδιαμφισβήτητη, και το ζευγάρι επιβεβαίωσε σιωπηλά ότι όσα ψιθύριζαν οι φήμες είναι αληθινά.
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται σαν μια ακόμα αλλόκοτη ένωση δύο κόσμων που δεν θα έπρεπε ποτέ να τέμνονται: ένας πρώην πολιτικός ηγέτης και μια ποπ σταρ, εκείνος 53, εκείνη 41. Κι όμως, όσο περισσότερο τους κοιτάζεις, τόσο περισσότερο αυτή η σχέση μοιάζει όχι απλώς δικαιολογημένη, αλλά σχεδόν αναπόφευκτη: ένα σταυροδρόμι δύο «βιογραφιών» που έφτασαν στο ίδιο σημείο την ίδια στιγμή: μετά το τέλος ενός μεγάλου κύκλου και πριν το άγνωστο επόμενο βήμα.
Κουβαλούν τη φθορά της δημοσιότητας
Και οι δύο κουβαλούν τη φθορά της δημοσιότητας, τη σιωπηλή κόπωση του να είσαι για χρόνια «το πρόσωπο» μιας αφήγησης. Για την Πέρι, η τελευταία τετραετία υπήρξε περίοδος πτώσης· το άλμπουμ της «143» απέτυχε, οι ζωντανές εμφανίσεις της λοιδορήθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα, η αποστολή στο διάστημα με χρηματοδότηση του Τζεφ Μπέζος έγινε viral για όλους τους λάθος λόγους, και ο αρραβώνας της με τον Ορλάντο Μπλουμ διαλύθηκε αθόρυβα.
Για τον Τριντό, το 2025 ήταν η χρονιά της πτώσης από τον θρόνο: ο «χρυσός φιλελεύθερος» που κάποτε γοήτευε τον πλανήτη με το χαμόγελο και τις ευφάνταστες κάλτσες του μετατράπηκε σε πολιτικό αποδιοπομπαίο τράγο, διωγμένο από το ίδιο του το κόμμα και απομακρυσμένο από τη σύζυγό του Σοφί Γκρεγκουάρ μετά από δεκαοκτώ χρόνια γάμου.
Η εικόνα τους, δύο πρώην πανίσχυρων προσώπων που έζησαν την εμπειρία του δημόσιου εξευτελισμού, των αμφισβητήσεων και της προσωπικής απώλειας, εξηγεί πολλά. Κι αν κάποτε το να βγεις από τα ερείπια απαιτούσε σιωπή και αυτοσυγκράτηση, τώρα απαιτεί μια δήλωση - ένα «Post Divorce Flex», όπως εύστοχα το ονόμασαν οι σχολιαστές του Independent στο προ ημερών άρθρο τους: μια νέα εικόνα που να λέει «ναι, προχώρησα».
Η σχέση τους, λοιπόν, δεν είναι απλώς ρομαντισμός. Είναι ένα μήνυμα επανεκκίνησης, ένα είδος συμβολικής αναγέννησης μέσα από τον καθρέφτη της δημοσιότητας που τους έχτισε και τους κατέστρεψε. Η Πέρι δεν χρειάζεται τον Τριντό για φήμη ή κύρος, όπως δεν χρειάζεται κι εκείνος εκείνη για φωτογραφίες στα περιοδικά. Αυτό που βρίσκουν ο ένας στον άλλο είναι κάτι πιο σπάνιο: την κατανόηση του πώς είναι να ζεις μέσα σε έναν ρόλο που εντέλει σε ξεπερνά.
Εκείνη υπήρξε για χρόνια «η Βασίλισσα του camp», η γυναίκα που τραγουδούσε για φωτιά, φτερά και πλαστικά όνειρα, και ξαφνικά βρέθηκε να παλεύει για λίγη καλλιτεχνική αξιοπιστία. Εκείνος υπήρξε ο πιο «όμορφος πρωθυπουργός στον κόσμο», ο άνθρωπος-σύμβολο της προοδευτικής γενιάς, και μετά το τέλος ήρθε με βαρύτητα, αφήνοντάς τον να ξαναβρεί ποιος είναι χωρίς τη σκιά του αξιώματος.
Και οι δύο κουράστηκαν να είναι προϊόντα του ίδιου τους του brand. Η σχέση τους μοιάζει, με έναν τρόπο, με αυτό που συμβαίνει όταν δύο πρώην παιδικά αστέρια συναντιούνται ως ενήλικες: μια μυστική αναγνώριση, ένα «ξέρω πώς νιώθεις».
Η ειρωνεία είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα νέο σε αυτή τη διασταύρωση πολιτικής και σόουμπιζ. Ο πατέρας του Τριντό, ο Πιερ, είχε βρεθεί στο ίδιο σενάριο μισό αιώνα νωρίτερα, όταν συνδέθηκε με την Μπάρμπρα Στράιζαντ - το «σοβαρό πολιτικό μυαλό» και η «μποέμ τραγουδίστρια» σε μια ρομαντική φωτογραφία που έμοιαζε τότε με αμάλγαμα Αϊνστάιν και Μονρό. Η ιστορία τους κράτησε λίγο, αλλά έμεινε ως παράδειγμα του πώς δύο κόσμοι, που μοιάζουν ασύμβατοι, μπορούν να αναγνωρίσουν ο ένας στον άλλο κάτι ουσιαστικό: την πειθαρχία της δημόσιας ζωής, το τίμημα του να ανήκεις σε όλους.
Στην πραγματικότητα, η ιστορία Τριντό-Πέρι είναι μια επανάληψη με παραλλαγή: δύο άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα σε προκάτ σενάρια επιτυχίας - ο ένας πολιτικό, η άλλη μουσικό - ξαφνικά αποκτούν το δικαίωμα να είναι ατελείς, να επιλέγουν χωρίς υποχρέωση να εντυπωσιάσουν κανέναν.
Η κρίση μέσης ηλικίας του Τριντό;
Όσοι τη θεωρούν απλώς μέρος της κρίσης μέσης ηλικίας του Τριντό, διαβάζουν λάθος τη σκηνή. Ναι, υπάρχει το στοιχείο του αναμενόμενου midlife playbook: η vintage Mercedes του πατέρα, τα αθλητικά παπούτσια με κοστούμι, οι φωτογραφίες με το μπράτσο έξω, η διακριτική επίδειξη «νέας ζωής».
Αλλά υπάρχει και κάτι πιο ενδιαφέρον: η ανάγκη ενός ανθρώπου που έζησε δεκαετίες μέσα σε αυστηρούς κώδικες να δοκιμάσει ξανά την αίσθηση του αυθόρμητου. Και δίπλα του, μια γυναίκα που έχει περάσει τα δικά της στάδια ανασφάλειας και παρεξηγήσεων, αλλά διατηρεί κάτι που λείπει από τη δημόσια ζωή: το χιούμορ της, τη θεατρικότητα, τη διάθεση να γελάσει με τον εαυτό της. Στον πυρήνα, αυτή η σχέση δεν είναι απλώς μια φαντασίωση δύναμης, αλλά μια συνάντηση δύο κουρασμένων - από την συνεχή δημόσια επιτήρηση - ανθρώπων που ξαναβρίσκουν την απλότητα της μεταξύ τους παρέας.
Και ύστερα είναι το πολιτισμικό στοιχείο: ο Τριντό, γιος ενός πρωθυπουργού που κυκλοφορούσε με σανδάλια και μηχανή Harley, και η Πέρι, κόρη αυστηρών και θρησκόληπτων Ευαγγελιστών που έγινε σύμβολο της σεξουαλικής ελευθερίας και της ειρωνείας. Ο Καναδάς και η Καλιφόρνια, η σοβαρότητα και το glitter, δύο όψεις της ίδιας Βόρειας Αμερικής που παλεύει ανάμεσα στην ενοχή και την απόλαυση.
Αν ο Πιερ Τριντό υπήρξε ο «swinging statesman» της δεκαετίας του ’70, ο γιος Τζάστιν, έστω κι αργά, φαίνεται να αγκαλιάζει τη δική του εκδοχή του μοντέρνου ρομαντισμού: όχι την περιπέτεια του playboy, αλλά τη συνειδητή, ώριμη παραδοχή ότι η ζωή δεν τελειώνει μετά το τέλος μιας καριέρας ή ενός γάμου. Αντιθέτως, μπορεί να αρχίζει με μια βραδινή έξοδο και έναν άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη να τον σώσει, αλλά ούτε να τον θαυμάσει.
Μια ανθρώπινη αλήθεια
Πέρα όμως από τα κουτσομπολιά, υπάρχει και μια ανθρώπινη αλήθεια. Οι σχέσεις διάσημων πάντα λειτουργούν ως καθρέφτης για το κοινό: προβάλλουμε πάνω τους τις δικές μας ανασφάλειες, τις ελπίδες και τις απορίες μας για το πώς συνεχίζεις μετά από ένα τέλος.
Όπως είπε μια βρετανίδα σχολιάστρια στο BBC: «Οι διάσημοι μπορεί να ζουν πιο γρήγορα και πιο έντονα, αλλά περνούν τα ίδια στάδια που περνάμε όλοι - μόνο που τα βλέπουμε εμείς». Στην περίπτωση του Τριντό και της Πέρι, αυτό που βλέπουμε είναι δύο άνθρωποι που έπεσαν από τα ύψη και αντί να κρυφτούν, αποφάσισαν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο λογικό - ούτε πιο ανθρώπινο - από αυτό.
Ίσως τελικά η σχέση τους να είναι λιγότερο «η έκπληξη της χρονιάς» και περισσότερο μια φυσική εξέλιξη. Ο Τριντό είχε πάντα μέσα του το στοιχείο του θεάματος, η Πέρι είχε πάντα μέσα της μια δόση πολιτικής, έστω με τον τρόπο του ποπ ακτιβισμού. Και οι δύο γνωρίζουν πώς είναι να σε χειροκροτούν χιλιάδες και να μένεις μόνος στο τέλος της παράστασης.
Ίσως λοιπόν, στο Παρίσι, στο Crazy Horse, κάτω από το κόκκινο φως και το χαμόγελο των φωτογράφων, αυτό που είδαμε δεν ήταν μια παράξενη σύζευξη κόσμων, αλλά δύο άνθρωποι που για πρώτη φορά μετά από καιρό δεν χρειάζονταν να υποδυθούν τίποτα.